Siegfried

[p. 16]

Een gebod der Goden

⁺ IN hun hooge halle gezeten,

Hooren d'Asen Fricka vragen

Naar een bloedig menschenoffer.

't Geldt den jongsten telg der Welsings,

Siegmoend, hunnen koensten kamper.

't Fier geslacht der blonde mannen,

Stoere spruiten van het Noorden,

Wekte Fricka, Wodans gade,

Wrok in 't harte. Nijdig eischt zij

Dat de vaardigste zou vallen.

In haar vroedheid voedt zij vreeze,

Dat zij sterk als Goden worden.

Siegmoend wou zij zien bezwijken

Door het zwaard van zwarten Hoending.

Zij aanzag met leede oogen,

Dat door Brunhild 't volk der Welsings

In bescherming werd genomen.

Zij zoekt Brunhild te verneed'ren.

Geene rust zal zij zich gunnen,

Eer haar wil is daad geworden.

⁺ Wat zij wenscht wordt wil der Goden.

Daarom daalt nu uit Walhalla,

Wodan tot zijn dochter Brunhild,

Brengend haar der Goden boodschap

Voor den dood van dapp'ren Siegmoend.

+ Afgunst bij de Goden. Nijd en wrok bij Fricka

+ Frickas invloed op Wodan.

[p. 17]

 

Niemand mag den Welsing helpen,

 

Als hij vechten zal met Hoending,

 

Hem waarschuwen, noch beschermen.

 

Zelfs niet Balming, 't zwaard der Goden,

 

Zal hem redden, 't heldenwapen,

 

Dat hij uit den boom gerukt had:

 

- Yggdrasil, den esch der wereld,

 

Waarin 't Wodan had gestoken.

 

Schatten werden veel geschonken

 

Aan het waardige volk der Welsings.

 

Als de held ontzield zal vallen,

 

Zal zij, speremaagd, hem voeren

 

Naar den Godenburg Walhalla.

 

Brunhild moet het werk volbrengen,

 

Daartoe aangeduid door d'Asen.

 

Diep door zijn besluit getroffen,

 

Smeekt zij haren hemelvader

 

Jongen Siegmoend te behouden

 

Voor de vrouwe hem door Freia,

 

Als hem waardig, aangewezen

 

Zoete Sieglind, bloeiende bloeme,

 

Met haar hemelblauwe blikken.

 

Wodan wil haar niet aanhooren,

 

Want hij vreest den wrok van Fricka,

 

Zijn wantrouwend' echtgenoote.

 

Hij verdenkt dan zijne dochter,

 

Zij, een edel kind der Asen,

 

Al te zeer bezorgd te wezen

 

In 't gezucht van menschenzonen.

 

En de booze blik haars vaders,

 

Die zijn bitter woord bekrachtigt,

 

Maakt het haar benauwd om 't harte.

 

Doch zelfs Wodan is verteederd

 

In zijn ziel door hare zachtheid;

[p. 18]

 

Laat op zijn gelaat niets lezen.

 

Brunhild richt het oog ten gronde,

 

Durft tot Wodan niet te spreken.

 

⁺ Maar de machtige hemelheerscher

 

Voelt een lamheid in de leden,

 

Laat zijn speer lankmoedig zinken.

 

Op het blanke, reine voorhoofd

 

Zoent hij zachte zijne dochter.

 

't Spijt hem zijne schoonste schildmaagd

 

In haar teederheid te treffen.

 

Als hij moet van Brunhild scheiden,

 

Worstelt hij met wrange smarten.

 

Wodan, opperste der Goden,

 

Zucht gelijk de zwakke menschen,

 

Wen hij opvaart met zijn strijdros

 

Door de wilde storremwinden,

 

Naar den Godenburg Walhalla,

 

Over de heilige brugge Bifröst,

 

Waar, met zwaard en tooverhoren,

 

Heimdall dag en nacht de wacht houdt.

+ Wodans zwakheid