Siegfried

[p. 11]

Brunhild

De Walkuren

STOUT op haar ros ter rots gestegen,⁺

Kloek te voet den top beklommen,

Staat, verdiept in stil aanschouwen,

Brunhild, Wodans schoonste schildmaagd.

Waakzaam last ze d'oogen weiden

Heind' en verre, naar de velden,

Waar de mannen moedig kampen.

Onder haren gouden hellem

Golven, blond als lindebloesem,

Lange lokken over 't pantser,

Dat omsluit haar slanke leden.

Lichte leunend met de linker

Op haar schild, wijl op den schouder

Rust de spits van hare spere,

Staat zij rijzig, roerloos, beeldschoon;

Trotsch gelijk de stoere strijder,

Die zijn kracht bewust is; kranig,

Vrij en vrank zijn blik last waren

Over 't wezen van de wereld.

+ Brunhild op de rots

[p. 12]

 

Met een zwenk ziet zij het zwerk aan,

 

En haar blik begint te blaken.

 

⁺ Eensklaps ziet zij hare zusteren,

 

Wodans⁽¹⁾ wakkere speremaagden,

 

In het bout van blanke zwanen,

 

Rijdend op haar witte rossen,

 

IJlings uit de hoogte hollers;

 

Stormen over steile rotsen,

 

Uit Walhalla⁽²⁾ over 't slagveld.

 

Uit het wilde vechtgewarrel

 

Halen zij de heldenlijken,

 

Die bij 't koene kampen vielen.

 

Luide barsten los de liederen

 

Uit de borst der moedige maagden

 

In haar vurig aardwaarts varen.

 

Krachtig galmen hare kreten,

 

Wijl de spitsen harer speren

 

Bonzend op de schilden schallen.

 

Stoot en stamp van paardenhoeven

 

Doers de klippen over kolken

 

Daav'ren. Bosch en bergen dreunen

 

Van den tocht der varende vrouwen.

 

In den wind haar lokken wuiven.

 

En zij rennen door de ruimte,

 

Wijl haar speren, wild, met spanning,

 

Naar den gloed der wolken wijzen.

 

Zij verdwijnen in 't lichtend laaien,

 

In den glans der zinkende zonne,

 

Wiegend naar het weidsch Walhalla,

 

Wodans woon met gouden wanden,

+ De Walkurenrit of Wilde Jacht der Varende Vrouwen

(1) Wodan = Odin in de Noorsche mythologie, opperste godheid.

(2) Spreek uit: Walhàlla.

[p. 13]

[p. 14]

 

Trotschen burg met pracht van poorten,

 

Hoog gewelfd met balk en bogen,

 

Noodend Goden en helden ten intocht.

 

Halle waar de helden kampen

 

Tot den dood, en dan weer dagen

 

Om, bij Wodan en Walkuren,

 

Gul den godendrank te drinkers,

 

En zich straks tot strijd te gorden.

 

***In de diepten wordt het duister.

 

't Warrelend woeken door de wolken,

 

Dat de schildmaagd blijde toeblikt,

 

Is ter verte nauw noch merkbaar.

 

En de zonne vóór het zinken

 

Laait nu achter 't zwerk, het zwarte,

 

Maalt met gloeiend bloedige glansen

 

Rug en reet der roode rotsen.

 

Langzaam daalt de nacht dan neder,

 

Als nog, boven op den bergtop,

 

Brunhilds stoere heldengestalte

 

Staat, een deemsterlicht in 't donkey...

 

⁺ ***'t Wordt een nare nacht in 't Noorden:

 

Stijgende stormen woeden geweldig;

 

Zware geluiden, die zwellen en zwichten;

 

Windenkracht met ruwe rukken.

 

Bliksems doers de wolken blaken,

 

Licht doorlaait het log gevaarte

 

Bonkige bergen, duistere dalen.

 

Zwaar doorrolt het zwerk de donder,

 

Ratelt in de rotsenreten.

 

Wodan, opperheer der Asen,⁽¹⁾

 

Die gebiedt aan weêr en winders,

 

Vaart tot zijne vrome Brunhild.

+ Wodans vaart.

(1) Asen = Goden.

[p. 15]

 

Door de stormen, op zijn strijdros,

 

't Windsnel, wolkenklievend Sleipnir,

 

Daalt hij als de heerscher neder.

 

Manlijk machtig is zijn aanschijn;

 

Golvend dekt zijn baard zijn borstweer.

 

Op zijn hoofd den helm, den gouden;

 

In zijn hand de spere Gungnir,

 

Uit den wereldesch gekorven:

 

Yggdrasil, den boom der schepping.

 

Als een sterre glimt de staalspits,

 

Die hij uitstrekt tot gebieden:

 

- Machtgebaar van Wodans arrem.

 

Onder zijnen blauwen mantel

 

Blinkt zijn blanke wapenrusting.

 

Nijgend nadert hij tot Brunhild,

 

Zijn Walkure uitverkoren,

 

Aan wie hij den wil der Asen

 

Als gebod komt mededeelen.

 

Statig stapt hij tot zijn dochter,

 

Welke, toen zij hem ontwaarde,

 

Diep en onderdanig neerboog.