Eric

[p. 38]

VII.

De eerste veertien dagen waren Eric en Cyriel telkens een half uur te vroeg aan de collegepoort. Een half uur rijden, had Ernest al uitgerekend, om vijf uur 's namiddags moesten ze terug zijn. Dan at Eric vijf, zes boterhammen en om acht uur zat hij weer aan tafel als een uitgehongerde. Ernest zag den ‘devoir’ na en voor het slapen gaan vroeg hij de les op. Rosa, rosae, rosae, rosam, rosa. Hij vroeg zich af of hij dat zelf wel zoo goed gekend had en hij was toch ook een van de flinkste van zijn klas, ten minste in de humaniora, want te Leuven had hij er 't zijne van genomen. Maar zoo, neen, zoo gemakkelijk studeeren! Oscar kon dat niet aanhooren, maar bonpapa luisterde stralend. ‘Het is mijne gaillard, zei de oude man gelukkig, ik zal hem eens een schoonen boek koopen, kent ge zoo niets?’ Tegen vijf uur was hij al in den winkel of stond in de deur. Ze zijn daar. Om zijn goed humeur luid te luchten begon hij soms op te spelen. Hij had

[p. 39]

iemand gesproken en die had gezegd: ze rijden gelijk de duvels. Daarna zat hij er van te genieten dat Eric zooveel boterhammen at.

Halfweg stond een herberg. Als ze daar aan kwamen reed Cyriel trager. Er stond telkens een meisje van een zestien jaar in de deur. Ze glimlachte naar Cyriel, en als ze er voorbij waren vroeg die hem: ‘Hebt ge ze gezien? Een schoon dingsken he?’ Dat woord deed Eric pijn, het maakte hem angstig. Soms sprong Cyriel even af, maar dan moest hij te hard rijden om Eric in te halen, ze moesten samen thuis komen. Eindelijk verkreeg hij dat Eric ook afstapte, hij betaalde hem een fleschke limonade. Eric wist niet hoe zich houden, dronk het seffens leeg, ging buiten, maar loerde toch eens door het deurgordijntje en Cyriel had haar vast.

In den winkel al stortte bonpapa op hem. Waar hij gezeten had. Hij sloeg hem driftig rond zijn ooren, schudde hem, de velo viel daarhenen. Verdomde snotneus, waar had hij gezeten? De twee bonmama's kwamen weenend aan zijn armen trekken, het was zeker nog niet erg genoeg dat hij op den hoop toe het kind nog moest slaan. Zij zeggen Eric dat papa ziek geworden was van ongerust-

[p. 40]

heid omdat hij wegbleef. Eric voelde zijn bloed wegtrekken: het kwaad gestraft. Bonpapa was al weer weg. In de gang had hij woorden met Tante Josephine, op de trap met Oscar. Hij kwam terug: En nu recht naar boven, papa vergiffenis vragen. Uit zijn oogen! weg! En dan heeft hij met hem nog een eiken te pellen. Vernietigd viel Eric op het bed en snikte vergiffenis. De hand van papa streelde moe zijn haren.

‘Nu tusschen ons, jongeheer!’ De oude dokter sloot de deuren en stond daar, de handen op den rug, grijs en kaarsrecht een beetje theatraal en met veel meer hart dan hij voorgaf. Hij wou de waarheid weten en was Eric soms van plan de nagel van vaders doodkist te worden, dan was hij er nog en zoo goed als hij geweest was, zoo streng zou hij dan zijn. Stil! Hij wil niet onderbroken worden. Ik heb uw vader nevens mij zien ineenzinken, ik zal beletten.... Eric begon luid te snikken, geen ‘Stil’ kon hem meer bedwingen, hij moest zijn kwaad opbiechten.

Nu ziet ge wel dat ge nooit genoeg kunt zwijgen: Bonpapa ging naar 't college. Eric werd eerst bij zijn professor geroepen, juist een die niet veel van hem hebben moest,

[p. 41]

en hem in volle klas bedorven jongske noemde. Die begon: hij had altijd den argwaan gekoesterd: ken ik dien jongen wel, heeft hij het niet achter de mouw? En nu was hij er dan achter gekomen, wat een geluk was voor Eric zelf. Want waarschijnlijk was het bedreven kwaad nog niet heel groot. Of wel? Was er al iets ergs gebeurd?

Eric zwijgt. ‘Ge antwoordt niet? Goed. Wat heeft uw makker gedaan? Ge antwoordt niet? Goed. Ik zal onmiddellijk papa schrijven hoe ge mij te woord gestaan hebt. Ik zal meneer den directeur op de hoogte stellen en hij zal beslissen over de straf die u te wachten staat. Bonjour!’

‘Kom terug! Ik heb u goeden dag gezegd en verzoek u mij ook te groeten.’ Maar Eric sloeg de deur toe en ging. Hij sprong op zijn velo. Zoo kwam hij bij bonpapa aan.

‘Nondetonnerre, nu dat nog! Moet ik u... Rap weer op dien velo en terug! Rap!’ Eric hing aan zijnen hals. Hij ging niet meer, hij verdronk zich. Goed, hij kon zich verdrinken, maar eerst terug naar 't college en rap, want om twee ure begint de klas. ‘Om vijf ure verwacht ik u hier terug om mij uit te leggen waarom ge niet naar 't college gaat en als ge

[p. 42]

goei reden hebt blijft ge van morgen af thuis. Maar ge gaat niet loopen.’ Eric reed terug. Voor niemand anders op de wereld zou hij dat gedaan hebben. Toch reed hij een omweg langs de vaart en stond voor het water, maar hij kon nog terugkomen langs hier.