Bejegening van Christus

22

Enkele uren later besteeg Nicodemus, door den hoogepriester ontboden, met moeden tred de trappen van het paleis, dat hij twintig jaren geleden verlaten had. Hij voelde zich oud en eenzaam. Nu woonde Judith er, omringd van groote bloeiende kinderen aan de zijde van zijn jeugdvriend, haar echtgenoot, den hoogepriester, die hem niet eens als vriend ontving, geene hand toestak, maar hem als den eersten den besten boer liet rechtstaan aan de onderste der vier troontreden. De hoogepriester had, met leedwezen, zeide hij, vernomen, dat Nicodemus zijn betreurenswaardige en onvruchtbare afzon-

[p. 142]

dering verbroken had, niet om berouwvol in zijn jeugdmidden terug te keeren, maar om zich in het openbaar op te houden met den Nazarener, met wien hij zelfs dezen nacht een onverklaarbaar lang gesprek had gevoerd, ja onze inlichtingen zijn secuur. Lang zal de hoogepriester bij dit feit niet stilstaan, hij weet, hoe ver hunne gedachten uiteenloopen, als door eene wereld gescheiden. Maar hij wil terloops toch vaststellen, dat zelfs de vernuftigste geest, wanneer hij eenmaal de waarheid heeft losgelaten, van dat oogenblik af zichzelf heeft gestraft en rusteloos dobbert van dwaling tot dwaling. Radicale zelfvernietiging, verspilling in onvruchtbaarheid en ijdel gezoek van een kostbaar en eenmaal zoo veelbelovend leven. Wie betreurt dit meer dan de hoogepriester? Begaan met elke ziel, want alle zijn zij hem toevertrouwd, lijdt hij dubbel onder de afvalligheid van den beste. Maar genoeg. Hem rest slechts te blijven bidden voor Nicodemus, dien hij thans heeft laten roepen als vriend, om hem te waarschuwen tegen een zeer ernstig gevaar. Veel kon hij hem hierover niet zeggen, maar het is duidelijk, dat de volksopruier slecht zal eindigen. God laat niet ongestraft zijn priesters belasteren en verguizen. Hoogmoed komt voor den val. Hij, die het altijd beter wil weten dan de priesters, gaat zich ten slotte inbeelden, boven hen te staan, wat

[p. 143]

zeg ik, Messias te zijn, Zoon van God, denk eens aan. Even natuurlijk is het, dat hij, die den waren God verloochend heeft, zich een nieuwen God van eigen maaksel kiest, een timmerman, ongeletterd, wien het hoofd op hol sloeg van al zijn succes bij visschers en daglooners. Het geestelijk gezag is geduldig, maar niet tot in het oneindige. Soms is het verplicht in te grijpen in overeenstemming met het wereldlijk gezag. Dan worden zij mee getroffen, die met den hoovaardige gemeene zaak maakten. Dat was het, wat de hoogepriester te zeggen had.

Buiten luiden de klokken. Ook in Nicodemus luidt diep en sterk een stem. Antwoord, Nicodemus, durf! Zeg, dat gij naast den jongen profeet zult verschijnen en stand houden tegen heel het Sanhedrin in disputatie. Ga tot den landvoogd en overtuig hem. Waag uw nutteloos leven, strijd.

Maar Nicodemus' handen nemen elkander vast. Hij zegt kalm en zacht: ‘Ik dank den hoogepriester voor zijne waarschuwing.’ Hij buigt en gaat.