Vriendenzangen tot gezellige vreugd

[p. *33]

Aan de zang godinnen.

U, o schoone zang godinnen, Die de vreugd des leevens
zyt, Die waanbid-den en beminnen, U zy ook een lied gewyd.
Gy, die zelfs de steile trappen Der ver-heven weeten-schappen
Mild bestrood met roo - zen - blaen, met rooze-blaen.

[p. *34]

Neemt, ter wyl de Bekers schuimen, By de vlucht der norsche luimen,
't Danklied uwer vrienden aan, 't Danklied uwer vrienden aan, 't Danklied uwer vrienden aan.

[p. 83]

Aan de zanggodinnen.

U, o schoone Zanggodinnen!

Die de vreugd des leevens zijt,

Die we aanbidden en beminnen,

U zij ook een Lied gewijd.

Gij, die zelfs de steile trappen
Der verheven weetenschappen

Mild bestrooit met roozenblaên,

Neemt, terwijl de bekers schuimen,
Bij de vlucht der norsche luimen,

't Danklied uwer vrienden aan.

[p. 84]

 

Zouden we u geen Danklied wijden,

 

Die, in jammer en in leed,

 

Die, in ballingschap en lijden,

 

Zelfs uw vrienden niet vergeet;

 

Jaa, als zwakke vrinden vlieden,

 

Blijft gij moedig bijstand bieden,

 

Schoon de kerkergrendel kraakt.

 

Gij, gij blijft uw' vriend verzeilen,

 

Die zelfs, schoon hem ketens knellen,

 

Loevestein ten Zangberg maakt.

 

 

 

Als de jeugd en wellust vluchten

 

Met de wufte vriendenrij,

 

Schuw voor 's Grijsaarts stille zuchten,

 

Blijft Gij hem vertroostend bij;

 

Doet door edele vermaaken

 

Hem de laatste teug nog smaaken,

[p. 85]

 

Die hij uit den beker drinkt

 

Van 't bijna verbrijseld leeven;

 

Gij, die traag hem zult begeeven,

 

Als hij in den grafkuil zinkt.

 

 

 

Komt dan, lieve Gezellinnen!

 

Komt hier, waar de blijdschap danst;

 

Met uw hand, o Zanggodinnen!

 

Hier de bekers zelfs bekranst. -

 

Jaa, door uwe kragt gedreeven,

 

Aan 't vermaak een' toon gegeeven,

 

Die veredelt, die verrukt;

 

Die, in deeze en alle kringen,

 

Op de vreugd van stervelingen

 

Zelfs een Godlijk zegel drukt.