Brieven aan familie en vrienden 1919-1941

11.

Brief van 30 juli. Ietwat ziek, eigenlijk licht overspannen, was ik in die tijd wel, maar in het hospitaal lag ik toen nog niet.

Blimbing, 30 Juli 1941

Beste Veenstra,

Beb Vuyk is hier een nacht geweest en deelt me mede, dat je morgen jarig bent. Ik feliciteer je, ook namens mijn vrouw, recht hartelijk met dezen dag en hoop, dat je hem in gezondheid moogt doorbrengen. Beb zei me n.l. ook, dat je ziek was en in het hospitaal lag, hetgeen deze felicitatiebrief wel eenigszins overschaduwt. Ik hoop, dat het niet ernstig is en zal, als het kan, graag iets hooren, eventueel via Koch of iemand anders.

Beb Vuyk was nog dikker dan verleden jaar en even slordig en nerveus. Ze was moe, toen ze 's middags aankwam, kon niet slapen dien middag, maar praatte veel. De fluittonen van haar stem deden nu en dan mijn trommelvliezen trillen, vooral bij de uitspraak van haar a's. Maar den volgenden morgen bleek ze wel wat geslapen te hebben, en toen ze aan de ontbijttafel zat, zag ze er kalmer uit en stonden haar oogen gemoedelijker. Ze moest helaas dienzelfden morgen weer weg. Ze haalde kinderen van het gesticht op in Malang en ging om ruim half elf daarmee weg. Ook nam zij onze Anna mee naar Soekaboemi. Het arme kind was nogal over-

[p. 684]

stuur, geloof ik, door al de herrie op het station, en door het armzalige van den trein en de ‘inmates’. Op het perron stond een militair muziekkorps en blies hevig in het vernikkelde koper, waarom en ter eere van wien of van wat is me niet gebleken. Het is hier waaierig en kil, iedereen snuit en snuift. Enfin, de klok maakte een einde aan deze wegbrengerij en eensklaps ging de trein. Op hoop van zegen. - Ik had wel graag gehad, dat ze wat vroeger was gekomen, dan hadden we eens naar Soerabaia kunnen gaan, zij en ik. Ook zij had dat gewild, zooals ze zei, maar waarom dat eigenlijk niet kon, werd me al evenmin duidelijk. Ze gaat nu geheel en al zich aan de schrijverij wijden, naar ik van haar vernam, en dan is een kort verblijf te Sb. wel gewenscht want er zijn daar plaatsen, die zij wil zien en waar ik haar had kunnen brengen. Ook een ontmoeting met Jansen zou toch altijd goed zijn geweest. Overigens ben ik blij haar eens hier te hebben gehad. Er is tusschen ons toch een diepe sympathie.

Ik kreeg een briefje van L. Vroman, in antwoord op een briefje van mij, waarin ik hem bedankte voor de toezending van zijn schets uit De Fakkel ‘De Adem van Mars’. Lijkt mij iemand om mee te praten. Hij studeert biologie aan de Geneeskundige Hoogeschool en staat voor zijn doctoraal examen. Ik zal hem nog eens schrijven naar aanleiding van enkele zinnen in zijn brief, waarmee ik je nu maar niet zal lastig vallen.

Ik las met waardeering je art. in K. & O. over ‘De aanval van het surrogaat’. Ook anderen lazen het met dezelfde waardeering, naar ik merkte. Hoe moeilijk is het vaak, zelfs voor ons, het surrogaat van het echte artikel te onderscheiden, al is het alleen maar de democratie! Het is uitstekend geschreven en hoe jammer is het toch, dat zulk een artikel eigenlijk slechts binnen beperkten kring moet blijven, dat het niet verder bekend raakt, of dat anderen zich er niet aan vasthechten en er eveneens door in opstand geraken. In plaats daarvan ontketent men een ‘campagne’ tegen K. & O., al is het dan ook alleen in de lagere regionen der Indische journalistiek. Welk een hordevee!

Van De Kadt kreeg ik ook een briefje met ‘troost’ voor

[p. 685]

gevangenen. Ik ben het met hem eens natuurlijk, dat een gevangenis mij en hem niet kan deren, maar dat het ergste is, dat degenen, die je achterlaat, er over zitten te wurmen. Nu valt dat in mijn geval nogal mee. De mijnen lachen steeds onder elkaar veelbeteekenend, dat Papa juist bang schijnt te zijn, dat deze sensatie van Soekamiskin hem zal ontgaan!! Papa, hij heeft alevel altijd wat raars, zeggen ze dan. Ik ben nu toch overgegaan tot het gratierekest, maar ik heb alleen geprotesteerd tegen die mutatie in het vonnis van ‘sympathie met den vijand’. Al het andere laat me koud en dat heb ik duidelijk doen uitkomen. Het wint tijd, want ik ben hard aan het vertalen enz. voor de krant. Moet ik dan plotseling weg, dan zal er allicht een flinke voorraad kopij liggen, zoodat ze Itih van het noodige kunnen voorzien zonder gewetensbezwaar.

Deze maand zal ik je nog niets kunnen terugbetalen. Niet alleen zijn we deerlijk gehavend, maar eerstens moest Anna weg, en op 18 Augustus moet mijn zoon Wim in de militie in Bandoeng, bij de automobielcompagnie. Mijn zoon Maarten gaat naar de Cultuurschool en moet het een en ander hebben voor uitrusting en o.m. f 25,- down voor boeken en leermiddelen. Zoo gaat het dan maar voort. Ik zal eens zien, hoe het met ons gaat in de naaste toekomst, maar ik zal je zoo spoedig mogelijk remitteeren, al zal het zijn in enkele termijnen, daar het ineens wel niet zal gaan, tenzij wij uit de loterij trekken. Mijn vrouw heeft n.l. 1/4 en 1/10 en daar verwacht ze heel wat van, geloof ik!

Van Nieuwenhuys hoorde ik in een paar weken niets, maar misschien komt dat van de vacantie. Ik laat het nu hier maar bij en wensch je nogmaals het beste, kerel. Laat zoo mogelijk eens iets weten, al is het maar een regeltje, en al verwacht ik wel tijding van de anderen een dezer dagen.

De groeten van ons en een hand van je steeds toegenegen

W. Walraven.