Brieven aan familie en vrienden 1919-1941

3.

Brief van 27 juli 1920 aan Johanna Geertje Schamhardt-Walraven.

Dit is het eerste briefje aan mijn moeder dat ik ken. ‘Jullie kindje’ ben ik. Walraven schreef dit felicitatiebriefje aan zijn zuster Anna, die in haar ouderlijk huis altijd Zus werd genoemd. Wijnand was de voornaam van mijn vader.

Keboemen, 27 Juli 1920

Beste Zus en Wijnand,

Zoo juist ontvang ik hier je briefkaart met het bericht van de geboorte van jullie kindje. Mijn eerste gedachte was zooiets van: ‘Hoe is 't mogelijk!’ maar bij nader inzien is het niet meer dan natuurlijk. Het is voor mij nog altijd zoo moeilijk om de veranderingen, die daar in Holland plaats hebben, dadelijk goed te begrijpen, natuurlijk omdat ik het niet allemaal meemaak en maar steeds aan jullie zit te denken, zooals je vroeger was, terwijl ik vergeet, dat alles verandert. Ik hoop, dat je niet zult twijfelen aan mijn oprecht gemeende gelukwenschen bij gelegenheid van deze heuchelijke gebeurtenis. Ook was ik blij te hooren, dat Zus het goed maakt. Ik hoop, dat dit ook nu nog het geval is, en eveneens met de kleine. What's his name?

[p. 78]

En Jaap heeft ook al een dochter, om van mezelf maar niet te spreken, zoodat we langzamerhand allemaal menschen worden, die tegenover de gemeenschap onzen plicht doen. In ieder geval is er geen gevaar, dat het geslacht van de Walravens zal uitsterven, wat overigens nog niet zoo heel erg zou zijn geweest, gezien de onaangename menschen waaruit genoemd geslacht tot nu toe hoofdzakelijk heeft bestaan. Maar laten we hopen, dat het nieuwe bloed verbetering zal aanbrengen. En houd je kleine jongen maar buiten den invloed van Flakkee, want dat komt een mensch in jaren niet te boven.

Zooals je ziet ben ik op een andere fabriek geplaatst; op een 1ste klas fabriek, moet je weten. Ik begin te behooren tot het keurcorps van Insulinde en heb sedert Juli van het vorig jaar ook aandeel in de winst. Wat dat betreft gaat het met mij goed en ik hoop, dat de toekomst geen verdere moeilijkheden meer voor me zal brengen. Ik heb moeilijkheden genoeg gehad voor een heel menschenleven. Overigens ben ik zoo mogelijk nog zenuwachtiger dan vroeger, hoeveel moeite ik me ook geef om zoo kalm mogelijk te leven. Vooral Banjoewangi heeft me geen goed gedaan. Schrijven met een pen kan ik bijna niet meer; ik kan alleen nog maar op een machine rammelen. Ik weet niet waar dat op den duur moet eindigen en hoop, dat ik voor Indische zenuwziekten gespaard zal blijven. Voor het overige ben ik wel gezond, heb geen last van koorts enz. hetgeen hier al een voornaam ding is.

Moeder is zeker wel bij jullie geweest in haar nieuwe rol van grootmama. Dat is altijd een dankbare rol. Met Jaap z'n vrouw gaat het naar ik hoor niet zoo schitterend, wat de verhouding met schoonmoeder aangaat. Ze is zeker niet voornaam genoeg. Voor het overige zijn twee vrouwen, die veel van elkaar houden, een zeldzaam verschijnsel. Ik heb het nog niet aangetroffen.

Ik eindig met mijn beste wenschen en hartelijkste groeten. Je broer,

Wim.