Merckenweerdigste voorvallen en daegelijcksche gevallen. Brugge 1788

[p. 8]

Merckenweerdigste voorvallen 1788

[p. 9]

[Vervolg van het dertiende deel]

Begin van 't schrikkeljaer ons heeren Jesu Christi 1788 Jaerschrift
nU begInt hIer het sChrIkkeLIaer, In't VerVoLg Van 't DertIenste DeeL en Van 't seVenhonDert en agtentagentIgste Iaer.

(Januari)

Vijfde treckinge der loterij in classen tot Brussel gehouden, begonst den 31 december 1787.

- fol. 435 - Op den 2 en 3 januarij is binnen de stadt Brussel op de groote saele van het Stadthuijs vervolgt de vijfde treckinge van de loterij⁽¹⁾ in ses classen, begonst als hiervooren fol. 434; ingestelt bij opene brieven van Zijne Majesteijt den keijser ende koning van den 5 september 1785 ter presentie van den keijserlijcken en koninglijcken commisaris en van twee heeren schepenen der stadt Brussel. - fol. 436 / fol. 439 -

(1) In de Nederlanden werd de eerste overheidsloterij georganiseerd in 1444. Vanaf het midden van de 18de eeuw werden de loterijen opnieuw officieel uitgebouwd; voor de Oostenrijkse regering vormden ze een belangrijke bron van inkomsten. Er waren twee soorten loterijen te onderscheiden: de klassenloterij en de lotto. De klassenloterij was van Nederlandse oorsprong. Ze bestond uit een bepaald aantal loten en prijzen in series of klassen verdeeld, de trekking vond plaats per klasse. De lotto daarentegen was van Italiaanse oorsprong, men noemde deze ook Genuese loterij. De lotto was een kansspel met cijfers en niet met loterijbiljetten zoals bij de klassenloterij. De lotto werd officieel ingesteld op 14 september 1760 en het kansspel werkte zonder onderbreking door tot aan de tweede Franse inval. Men kon inschrijven voor de loterij bij de plaatselijke collecteurs die werkten onder een van de agenten uit de provincie. Het was weduwe de Nettines van Brussel die vanaf 1760 de gehele organisatie in handen had. Dit was haar voor de Oostenrijkse Nederlanden officieel toegestaan met het octrooi van 3 oktober 1760. De winst voor de regering bestond uit de afhouding van 10% op het bedrag van de loten. Financieel gezien was de loterij geen hoogvlieger, de klassenloterij was voor onze gewesten zelfs eerder een mislukking. De lotto bleek wel voordelig te zijn, maar dan vooral voor Wenen, niet voor de Nederlandse provincies. Er verschenen veel polimieken m.b.t. de morele verantwoording van het kansspel. Algemeen kan gesteld worden dat de lotto (die het meest populair was) geen grote catastrofes veroorzaakte onder de bevolking, financiële mislukkingen van individuele personen niet te na gesproken. (G. BIGWOOD, La loterie aux Pays-Bas autrichiens, in Annales de la société royale d'archéologie de Bruxelles, dl. 26, 1912, blz. 53-134).
We hebben de uitgebreide lijst van loterijnummers niet opgenomen in deze uitgave. Onder de titel hebben we wel de folio's vermeld zodat zij gemakkelijk in het handschrift kunnen teruggevonden worden.

D'heer Wallewijn wordt ingedaegt.

Op den 10 januarij saeg men binnen dese stadt Brugge aen alle de hoeken der straeten aengeplakt eene bekentmaekinge waerbij d'heer Charles Wallewijn⁽²⁾, van welcken hiervooren fol. 426 breeder verhandelt is, gewesen tresorier van de Kaemer van Commercie⁽³⁾, gedagvaert ende opgeropen wordt tegens den 25 januarij in 't collegie ten tien uren vóór noen om zig te verweeren wegens zijne fraudeleuse banqueroute en abandonnement van zijn affairens - fol. 440 - ende woonste, faute van welcke comparatie van officiewege zal gecondemneert ende vervolgt worden. Zullende dus desen fraudeleusen banroutier tot drij verscheijde reijsen opgeropen worden, hoewel men genoegsaem kan dunken zulks maer vervolgs costume gepleegt te worden terwijl hij genoegsaem zal blijven waer hij gevlugt ofte versteken is, want indien hij gevonden wiert zouden zijne fraudeleuse onregtveerdigheden, waerdoor zoo menige in lijden gebragt zijn, niet dan ten minsten als met het schandig strop en galgenhout vergolden worden.

(2) In voetnoot 153 van ‘Merckenweerdigste Voorvallen’ 1787 heeft men op basis van het werk van Prof. Y. Van den Berghe ‘Jacobijnen en Traditionalisten’ de figuur van Charles Walwein reeds besproken. Het is evenwel mogelijk a.d.h.v. de kroniek van P. Le Doulx (S.A.B.) enkele correcties op deze gegevens aan te brengen. Prof. Y. Van den Berghe vermeldt dat Ch.H. Walwein op 2 februari 1788 schuldig werd bevonden aan frauduleuze bankroet, wat meteen het einde betekende van zijn carrière als tresorier van de Brugse Kamer van Koophandel, een belangrijke functie die hij sinds 4 april 1754 vervulde. De auteur voegt er onmiddellijk aan toe dat op 7 maart 1788 dezelfde Ch.H. Walwein werd aangesteld tot schepen van het Brugse Vrije. In de kroniek van P. Le Doulx wordt deze laatste bewering tegengesproken. Charles Walwein werd wegens de begane onregelmatigheden diverse malen door de Brugse rechters gedagvaard, hij verscheen echter niet en werd tenslotte op 28 april 1788 bij verstek veroordeeld om gehangen te worden. Hij liet zich te Brugge niet meer zien en men vertelde dat hij na een tweetal jaar te Genève overleed. De Charles Walwein die in 1788 schepen van het Brugse Vrije werd, was de neef van eerstgenoemde Charles Walwein en was tevens gehuwd met diens dochter. Hij was het die in 1787 tot commissaris van de intendant was benoemd en niet een zekere P.P.J. Walwein zoals verkeerdelijk in ‘Jacobijnen en Traditionalisten’ staat vermeld. Het was deze schoonzoon Walwein die op 4 september 1788 de toestemming vroeg om met behoud van wedde drie maanden te mogen afwezig zijn. In die periode reisde hij in het geheim naar Londen om de daar verblijvende Van der Noot te trachten te ontvoeren. Hij was het die vanaf 1788 als geheim agent in dienst stond van generaal d'Alton. In 1789 werd hij ‘premier directeur de la société consolidée de bangue et d'économie rurale de Galicie’. Hij moest wegens valsmunterij Wenen verlaten. Hij vestigde zich te Parijs en werd daar tijdens de septemberdagen van 1792 vermoord, nadat hij wegens vervalsing van assignaten in de gevangenis was terechtgekomen. De versie van P. Le Doulx betreffende de identificatie van de twee Walweins werd door onze opzoekingen in de parochieregisters bevestigd. Op 10 mei 1775 huwde op de O.-L.-Vrouwparochie Carolus Christianus Jacobus Walwein filius Christiani et Isabella Jeurdeghe met Isabella Constantia Walwein filia Caroli Josephi Jacobi Walwein et Joanna Duchatalet. (Y. VAN DEN BERGHE, Jacobijnen en Traditionalisten. De reacties van de Bruggelingen in de Revolutietijd (1780-1795), 2 dln., Brussel, Pro Civitate, 1972, dl. I, blz. 156-158), (S.A.B., Doop-, trouw- en begraafboeken, Parochieregisters O.-L.-Vrouwparochie, 1^o portie, nr 19), (S.A.B., Cronijcke ofte Brugsche dagh-aanteekening behelsende de gedenckweerdighste geschiedenissen de welcke binnen dezelve stad als daer ontrent voorgevallen zijn sedert het jaer 1786 tot het jaer 1790. Opgestelt door P. Le Doulx, constschilder, Hs. 52).

(3) In het graafschap Vlaanderen bestonden maar twee Kamers van Koophandel: één te Brugge en één te Gent. Op economisch gebied hadden zij een zeer grote invloed. De Kamer van Koophandel verleende immers advies inzake handelsproblemen aan de stad, aan de Staten van Vlaanderen en aan de regering. Zij was de soevereine rechtbank die oordeelde over alle handelsgeschillen die aan haar voorgelegd werden. Vanaf de tweede helft van de 17de eeuw werden door de Brugse Kamer tal van pogingen ondernomen tot hernieuwing van de Brugse handel. In dit kader werd overgegaan tot verbetering van de kanalen Brugge-Gent en Brugge-Oostende, een eerste maal in de jaren '60 van de 17de eeuw en opnieuw vanaf het jaar 1722. Zij gaf ook de stimulans tot het graven van de Brugse handelskom (1665) en de pakhuizen die in de loop van de 18de eeuw rond de handelskom werden opgetrokken, waren eveneens een verwezenlijking van de Brugse Kamer van Koophandel. Oorspronkelijk waren alleen makelaars lid van de Kamer van Koophandel. De Kamer van Koophandel is immers op 6 mei 1655 ontstaan uit de corporatie van makelaars waarvan reeds een eerste melding is terug te vinden in een oorkonde van 1240. Door het reglement van 8 oktober 1767 werd het ook aan kooplui die niet als makelaar waren ingeschreven, toegelaten lid van de Kamer te worden. Op 6 mei 1783 werden de reglementen van de Kamer hervormd. Vanaf dit moment kreeg de Kamer een bestuur waarin de rijkste kapitalisten van de stad zetelden. Tot 1665 hield de Kamer van Koophandel haar bijeenkomsten in De Makelaarsheester, een herberg in de St.-Clarastraat. Vanaf dan werd de Kamer overgebracht naar de Poortersloge (de huidige Academiestraat). (De Kamer van Koophandel te Brugge. Oorsprong, ontstaan en oprichting, Brugge, 1967, blz. 11-30), (Y. VAN DEN BERGHE, Jacobijnen ..., o.c., dl. I, blz. 31-33), (A. DUCLOS, Bruges. Histoire et souvenirs, Brugge, 1910, blz. 528).

[p. 10]

Op hoedaenige wijse de borgerlijcke patrouiliën zijn afgedankt geworden.

Op den 12 januarij vergaederden des avons ontrent den negen uren de gewonelijcke borgers in de Halle op de Mart, in de plaetse waer de Caemer van Commercie gehouden wordt, tot het doen der gewonelijcke patrouilliën die, als den leser hiervooren op verscheijde plaetsen zien kan, tot heden alle avonden onderhouden wierden - fol. 441 - sedert den tijdt van de ontstaene beroerten⁽⁴⁾ binnen dese stadt Brugge, om welcke te voorkomen en de gewenschte ruste te behouden veele welpeijsende borgers tot heden zoo luijsterlijk hunne pligten gekweten hebben en aen welcke tot heden zonder tegenseg de behoudenisse van veele huijsen deser stadt toe te schrijven is.

Nu desen avont de patrouillie van den deken van de wollewevers⁽⁵⁾ zijnde, verselt met den genen van het opengestelde ambagt van de groenseliers⁽⁶⁾ en eenige andere, zijn dezelve met hunne daertoe vermaende leden als naer gewoonte gekomen naer d'Halle wanneer aen dese op 't onvoorsiens door eenen heer van 't collegie aengeseijt wiert dat zij geslaekt waeren en bedankt voor hun gedaene devoiren, met aensegging dat nu, bij orders van 't gouvernement, de militare de patrouilliën zullen doen; waermede elck onder groote murmuratie naer hunne huijsen vertrokken zijn⁽⁷⁾.

(4) Over deze rellen van 30-31 juli en 1 augustus 1787 handelt Van Walleghem uitvoerig in deel 1787 van zijn manuscript. Ook bij Y. VAN DEN BERGHE staan deze gebeurtenissen beschreven. (Y. VAN DEN BERGHE, Jacobijnen ..., o.c., dl I, blz. 185-189).

(5) François Fonteyne was vinder van de wolwevers op 10 december 1771, 9 december 1776, 14 december 1781, 4 december 1783. Hij was deken van de wolwevers en dus meteen eerste swaerdeken van 6 december 1787 tot 11 december 1788. Het was precies in die periode dat de belangrijke stemming van de toelage van 3 miljoen gulden voor de Turkse oorlog plaatsgreep (zie hiervoor voetnoot 30). Op 11 december 1788, 9 december 1789, 15 december 1791 werd hij telkens als vinder van de wolwevers herkozen. (S.A.B., Westvernieuwingen, pf. 142: Liste de la loi 1762-1795).

(6) Door het keizerlijk decreet van 17 augustus 1761 werden de ambachten van de hoveniers en de fruitverkopers opengesteld, d.i. voor iedereen toegankelijk gemaakt. Dit moet gezien worden in het kader van de pogingen van de regering om de monopolies van bepaalde ambachtsgroepen uit te schakelen en een rationalisering in de ambachtswereld door te voeren. (Y. VAN DEN BERGHE, Jacobijnen ..., o.c., dl. I, blz. 67-68).

(7) Sinds 1756 beschikte Brugge over een zeventigtal soldaten die onder de leiding van een aantal onderofficieren en twee officieren de burgerwacht vormden. Vóór 1756 was de burgerwacht een persoonlijke last: iedereen, behalve de clerus en de magistraten, moest in geval van nood de wacht optrekken. Volgens de reglementen van 1756 moest het nieuw opgerichte beroepskorps door nieuwe belastingen onderhouden worden. In de jaren 1786-1787 ontstonden heel wat discussies rond de vraag wie een bijdrage verschuldigd was en volgens welke principes men deze bijdrage diende te berekenen. In deze periode kwam er een comité van de swaerdekens tot stand dat het probleem van de burgerwacht ter hand nam. Zij pleitten voor een evenwichtige verdeling van de lasten. Bovendien wezen zij erop dat de burgerwacht geen enkel praktisch nut meer had. Het waren immers de ambachten geweest die de revolte van 30 en 31 juli en 1 augustus 1787 hadden moeten indijken, de burgerwacht was niet eens op straat durven verschijnen. Toen begin januari 1788 echter sprake was van vervanging van de burgerwacht door keizerlijke troepen, gaven de ambachten de voorkeur aan de instandhouding van de ongevaarlijke burgerwacht. (Y. VAN DEN BERGHE, Jacobijnen ..., o.c., dl, I, blz. 178-179). Zie ook G. TANGHE, De burgerlijke wacht van Brugge in de tweede helft van de achttiende eeuw (1730-1790), onuitgegeven licentiaatsverhandeling, Leuven, 1982.

Hoe des anderdaegs d'hoofwagt der militaire op de Mart in d'Halle is geplaest geworden.

- fol. 442 - Op den 13 januarij, zijnde des sondags, 's morgens om elf uren zijn inderdaedt dertig mannen militaire op de Mart ter wagt gekomen in d'Halle, waer (de) tevooren de stadtsoldaeten geplaest geweest hebben, onder den toeloop van menige menschen, verwondert om dees nieuwigheijdt. Des anderdaegs 's morgens om elf uren kwaem het heele batalion militaire op de Mart en naer de wagt opgetrokken te hebben, zijn de dertig mannen door andere dertig afgelost, 't welk dus daegelijcks zal continueren. Gelijcke wagt zegt men zal er op de Vrijdagmart geplaest worden en de patrouillie zal dus bij nagte door de militaire gedaen worden.

Aldus, lieven leser, is het devoir, gedaen binnen dese stadt door de borgers sedert de revoute, vergoeden geworden, waerom ik met reden vreese dat, waer 't dat er nog troubels ('t welk Godt behoede), binnen dese stadt moesten plaetse hebben, dat de borgers d'heeren met loon naer wercken zullen vergelden.

D'heer Stappens, borgmeester van 't Vrij[e], subitelijk overleden.

- fol. 443 - Op den 15 januarij wiert mijnheer de Stappens, heere van Nieuwenhove, etc., burgmeester van den Commune 's Landts van den Vrijen, wonende in de Vlamingstraete, op de volgende wijse begraeven⁽⁸⁾. Den 13 deser subitelijk overleden zijnde, als in 't tweede deel mijner beschrijvinge der daegelijcksche gevallen binnen Brugge fol. 391 breeder aengewesen, is het lijk dan van desen heer desen morgen tot aen de Catalinepoorte met de grootste kerksplichtigheden ende onder het gesang van alle de jongers der knegtestedeschole⁽⁹⁾ tot aen dees poorte gedregen zijnde, wiert hetzelve gestelt in eene

(8) Philippe - Anselme de Stappens, heer van Ter Rooden en Nieuwenhove was hoogpointer van de kasselrij Kortrijk en afgevaardigde bij de Staten van Vlaanderen. Hij was burgemeester van het Brugse Vrije (1771). Hij was de zoon van Jean-François, schepen en raad van Brugge. Hij huwde in 1747 met Marie-Anne Veranneman, dochter van Jean-Simon, heer van Gentbrugge, schepen van Brugge. Hij stierf te Brugge op 13 januari 1788. (J. GAILLIARD, Bruges et le Franc ou leur magistrature et leur noblesse, avec des données historiques et généalogiques sur chaque famille, Brugge, 1857, dl. IV, blz. 310), (F. VAN DYCKE, Recueil héraldique avec des notices généalogiques et historiques sur un grand nombre de familles nobles et patriciennes de la ville et du Franconat de Bruges, Brugge, 1851, blz. 420-423). Voor nadere gegevens over de familie de Stappens, zie ook Annuaire de la Noblesse, 1898, blz. 131.

(9) Omstreeks 1250 vestigden de broeders Bogarden zich te Brugge in de gebouwen in de Katelijnestraat waar thans de Academie is gevestigd. Dit was een lekengemeenschap waartegen zowel de stedelijke als kerkelijke overheid argwaan koesterde. Nochtans kende de instelling succes bij de bevolking, zij gaven immers onderricht in de weefnijverheid. In 1431 traden de broeders toe tot de orde van de Minderbroeders. Rond 1515 richtte het stadsbestuur in het klooster een school in voor de opvoeding van arme en verlaten kinderen. Enkel de arme klasse van Brugge was toegelaten, bovendien moesten de kinderen minstens 8 jaar oud zijn en gezond zijn van lichaam en geest. Tot hun 13 jaar genoten zij gewoon onderwijs, daarna kreeg de meerderheid van de kinderen een beroepsopleiding. De leerlingen verlieten de school als eersterangselementen voor de maatschappij: ontwikkelde lieden, bekwame ambachtsmannen, sommigen behaalden zelfs een universiteitsdiploma. Na de oprichting van de Commissies van de Burgerlijke Godshuizen en de Burelen van Weldadigheid onder het Franse Bewind, werd de Bogardenschool als een pure liefdadigheidsinstelling beschouwd en aan de zorgen van het stadsbestuur onttrokken. In 1883 werd de Bogardenschool afgeschaft. (A. SCHOUTEET, Een beschrijving van de Bogardenschool te Brugge omstreeks 1555 door Zeger van Male, Brugge, 1960, blz. 7-12). Zie ook voetnoot 17 van ‘Merckenweerdigste Voorvallen’ 1787.

[p. 11]

carosse en vervolgens vervoert naer de parochiale kercke van Oostcamp, alwaer hetzelve op het kerkhof, naer het doen van eenen zeer plichtigen lijkdienst, begraeven wiert, gelijk ook des anderdaegs wegens dit sterfgeval binnen de stadt Brugge in de parochiale kercke van St.-Jacobs gedaen wiert. Langs den - fol. 444 - weg van Oostcamp wiert hetzelve lijk verselt door meer als veertig aensienelijcke persoonen deser stadt met brandende flambeeuwen⁽¹⁰⁾, zijnde zoo de gebuers, werklieden, als andere kennisse van desen heer, die alle door het hevig sneeuwende weder en langen weg zeer nat waeren.

(10) Flambeeuw komt van het Franse flambeau, d.i. flambouw, toorts. (E. VERWIJS en J. VERDAM, Middelnederlandsch Woordenboek, 9 dln., 's Gravenhage, 1889, dl. II, blz. 818).

Bemerkinge op 't generael kerkhof.

Behalvens dat desen heer aldus volgens zijn uijtersten wille buijten de stadt begraeven is, is alsnu nogtans binnen dese stadt het begraeven der doode zoo gemeen alsof er ten desen opsichte noijt geene ordonantiën uijtgegeven waeren ende zoo alsof er noijt geen gedagt geweest hadde van een generael kerkhof buijten de stadt te maeken, zoodat dit kerkhof nu, sedert de troubelen als hiervooren ten desen opsicht onstaen, als teenemael in vergetentheijdt geraekt is. Dog zulks vreest men zal in korte daegen al haest gaen veranderen terwijl ingevolgen de laeste bevelen van Zijne Majesteijt alles zal moeten gaen stantgrijpen zoo en gelijk het vóór den 1 april 1787⁽¹¹⁾ in wesen was.

(11) Op 1 januari 1787 had Jozef II edicten uitgevaardigd die het Ancien Régime op bestuurlijk en gerechterlijk vlak afschaften. Een Algemene Regeerraad onder voorzitterschap van de gevolmachtigd minister werd opgericht ter vervanging van de centrale raden, junta's, comités en de secretarie. Onze gewesten werden verdeeld in negen kreitsen met aan het hoofd intendanten. De rechtspraak werd voor het eerst totaal gescheiden van het bestuur en toegewezen aan gediplomeerde juristen. Alle bestaande rechtbanken en jurisdicties werden afgeschaft en vervangen door koninklijke rechtbanken: een rechtbank van Eerste Aanleg in de voornaamste steden, twee Hoven van Beroep en één Soevereine Raad van Justitie. Deze hervormingen waren niet alleen revolutionair doordat ze vooruitliepen op hun tijd, maar ze beroofden tevens de lokale machtigen van ‘hun’ rechtsmacht en van hun grote bestuurlijke autonomie. Reactie kon niet uitblijven: de nieuwe instellingen werden geboycot, weldra kwam het tot opstootjes. De regering te Brussel capituleerde vlug. De gouverneurs-generaal, de aartshertogen Marie-Christine en Albrecht van Saksen-Teschen schortten op 30 mei de uitvoering van de hervormingen op. Zij werden teruggeroepen naar Wenen en vervangen door graaf Murray, kapitein-generaal van de keizerlijke troepen in de Nederlanden. Hij werd onder druk gezet, onlusten braken uit te Brussel. Op 21 september gaf hij in naam van Jozef II een ratificatie-akte van de intrekking van de hervormingen van vóór 1 april uit. Jozef II reageerde hiertegen, De Murray verving hij door graaf d'Alton, een expert in het onderdrukken van opstanden en minister de Belgiojoso door de diplomaat graaf Von Trauttmansdorff. Jozef II hield vast aan zijn hervormingen van vóór 1 april. Graaf Von Trauttmansdorff kondigde aldus op 17 december 1787 af dat het bestuur van het land hersteld moest worden in de staat waarin het op 1 april verkeerde. (A. BORGNET, Histoire des Belges à la fin du XVIIIe siècle, Brussel-Parijs, 1861, dl. I, blz. 74-89), (L. DHONT, Politiek en institutioneel onvermogen 1780-1794 in de Zuidelijke Nederlanden, in N.A.G.N., Nieuwe Tijden, dl. 9, blz. 142-146). Zie ook voetnoot 15 van ‘Merckenweerdigste Voorvallen’ 1787.

Aenmerckingen op 't seminarie-generael dat den 15 januarij 1788 moest herstelt zijn.

- fol. 445 - Op den 15 januarij moest ingevolgen d'absolute bevelen van Zijne Majesteijt den keijser ende koning tot Loven de leering in het Seminarie-Generael een begin nemen, welcke strenge ordonantiën den leser zien kan in 't Lovensch nieuws, het sesde deel fol. 22, gelijk ook verders verscheijde ordonantiën, keijserlijcke en koninglijcke besluijten en bevelen⁽¹²⁾. Zijnde onder ander een zeer gewichtige voor alle de Nederlandtsche provenciën, fol. 40, waerbij strengelijk wordt bevolen dat alle de edicten en ordonantiën die gepubliceert waeren op den 1 april 1787⁽¹³⁾ moeten blijven stantgrijpen en in wesen blijven, behalvens degene waerin Zijne Majesteijt zal gelieven eenige veranderinge te maeken als reets gedaen is, raekende de veranderinge van het aflesen der edicten ten tijde van de sondaegsche parochiale misse, ziet verders fol. 44, en menigvuldige andere keijserlijcke en koninglijcke besluijten, zoo wegens het een als het ander voorwerp, alle te lang om - fol. 446 - hier afsonderlijk te plaetsen gemerkt alles bondig in 't zelve deel van 't Lovensch nieuws kan gesien worden, tot welcke ik den leser mijner beschrijvinge oversende gemerkt nu ook met het eijnde van het gepasseerde jaer de beschrijvinge uijt Gend van den Vlaemschen Indicateur volkomentlijk onderbleven is⁽¹⁴⁾.

Dit alles, beminden leser, baert andermael door het geheele landt de aldergrootste ontsteltenisse, want insiende den onversoenelijcken haet die zoo geestelijk als weerlijk tegens het Seminarie-Generael van Loven heeft opgevat, schijnt des zelfs invoering aen eenider als onmogelijk en de gesaementlijcke geestelijckheijdt spannen nog hunne kragten in om onse regeerders van dit zoo gewichtig point te doen afsien, waer den welvaert van kerk en staet waerlijk aen verknogt is. Dog in 't algemeen vreest men dat eerstdaegs de seminariën, door 't heele landt zoo gunstig herstelt, andermael zullen gesupprimeert worden.

(12) Het betreft hier hoogstwaarschijnlijk de ordonnantie van 12 november 1787 waarin graaf Von Trauttmansdorff benadrukt dat de bepalingen m.b.t. het Seminarie-Generaal en het theologie-onderwijs te Leuven van kracht blijven. Deze bepalingen werden bekend gemaakt in de ordonnanties van 16 oktober 1786 en van 8 januari 1787. (L.P. GACHARD, J. DE LE COURT, P. VERHAEGEN, Ordonnances des Pays-Bas Autrichiens, in Recueil des anciennes ordonnances de Belgique, 3^o serie, 15 dln., Brussel 1860-1942, dl. 12, blz. 544-546 en dl. 13, blz. 7-8, 126). Zie hiervoor ook fol. 411 van deel 1787.

(13) Op 17 december 1787 werd te Brussel een ordonnantie uitgevaardigd die alle edicten en ordonnanties die vóór 1 april 1787 waren uitgevaardigd opnieuw van kracht maakte. Deze ordonnantie werd opgenomen in de ‘Recueil des Ordonnances des Pays-Bas Autrichiens’. (O.P.B.A., dl. 13, blz. 132-133).

(14) ‘Den Vlaemschen Indicateur’ verscheen wekelijks gedurende de jaren 1779-1787. Uitgevers waren Ph.-J. en P.L. Gimblet en J.F. Vander Schueren (vanaf 1782) van Gent. E. Voordeckers omschreef dit blad als hoogstaand, gewijd aan wetenschappen, letteren en kunsten dat, bijkomstig echter, ook overlijdens- en huwelijksaankondigingen alsmede toneel- en commercieel nieuws bevatte. ‘Den Vlaemschen Indicateur’ behoorde tot de groep van de encyclopedische periodieken, werd beheerst door de ideeën van de Verlichting en vormde aldus een belangrijk element in de ontwikkeling van de politieke pers. (E. VOORDECKERS, Bijdrage tot de geschiedenis van de Gentse pers. Repertorium (1667-1914), Leuven, 1964, blz. 490-491), (M. SCHNEIDER, Kranten, in N.A.G.N., o.c., dl. 9, blz. 212).

[p. 12]

Groote lijkspligtigheden wegens het afsterven van d'heer Stappens door de gilde der schermers gedaen.

- fol. 447 - Op den 24 januarij hadde binnen dese stadt Brugge wegens het afsterven van den edelen heer de Stappens, heere van Nieuwenhove, etc., hiervooren fol. 443 verhandelt, ende geweest hebbende hooftman van de ghilde der schermers⁽¹⁵⁾ deser stadt, de volgende merkweerdigheijdt plaetse. Om elf uren van desen morgen gingen alle de confraters der zelve ghilde der schermers in hunne gewone uniforme ende met den blooten degen vanuijt hunne vergaederplaetse uijt d' Halle op de Mart, hunne vlaendels met swarte floesen omhangen zijnde. Dus langs de Vlamingstraete onder het geluijt van trommel en fluijt in den rouw in de kercke der eerweerde paters Augustinen⁽¹⁶⁾ gekomen zijnde, wiert er eenen zeer plichtigen lijkdienst onder volle musiek door den eerweerden heer Eumanuel Presie, prelaet van d'abdije den Eechoute⁽¹⁷⁾, afgesongen. Den choor was konstrijk rontom met swart laeken omhangen, gelijk - fol. 448 - ook den autaer op eene alderverhevenste en konstrijcke wijse in den rouw verciert was, tusschen welcke de waepens van desen edelen heer hooftman op eene alderpragtigste wijse vervoegt waeren, gelijk ook in 't midden van den choor eene zeer verhevene lijktombe gestelt was ront welcke een zeer groot getal zilvere kandelaers gestelt waeren die dit alles, met de keerssen die aen ider een waepen gevoegt was, (alles) zoo verheven en konstig deed uijtschijnen alsof er eenen koninglijcken lijkdienst zoude hebben gedaen geweest. Desen pligtigheijdt aldus in de kercke geëijndigt zijnde, keerden d'heeren schermers langs den zelven weg te retour, gelijk ook d'heeren van d'ander gildens deser stadt en alle den edeldom en aensienlijckste persoonen die alle in desen lijkdienst hadden tegenwoordig geweest, zoodaeniglijk dat om de menigte menschen van alderleije geslagt die hun in de kercke bevonden, dezelve temidden de voorkercke⁽¹⁸⁾ - fol. 449 - met stadtssoldaeten afgestelt was om dus maer den toegang tot in den choor toe te laeten aen degene die er noodig ofte versogt waeren.

Des anderdaegs wiert ook het waepen van desen heer gehangen in 't zoogenaemt hallegebodthuijseken⁽¹⁹⁾ boven de poorte van d'Halle op de Mart waer nu d'heeren schermers sedert de vernieting van de Waterhalle hunne exercitiën verrichten.

(15) Een eerste getuigenis over het bestaan van een organisatie van schermers te Brugge krijgen we in 1444. Het duurde echter tot 1521 vooraleer het Brugse stadsbestuur de Sint-Michielsgilde van de schermers als een gepriviligieerde wapengilde erkende. In de 15de en 16de eeuw rekruteerden de schermers hun leden vooral uit de lagere burgerij en de ambachtsklasse, in tegenstelling tot de St.-Sebastiaans- en St.-Jorisgilde wier leden uit de hogere stand van ambtenaren, kooplieden en gegoede burgerij kwamen. Eerst in de 17de eeuw zal de schermersgilde door de nieuwe ambtsadel en de gegoede burgerij worden gepatroneerd. In 1905 is deze gilde uitgestorven. (A. VIAENE, De gilde van de schermers te Brugge 1444-1905, in Biekorf. Westvlaams archief voor geschiedenis, oudheidkunde en folklore, Brugge, jg. 1963, blz. 97-105). Zie ook voetnoot 48 van ‘Merckenweerdigste Voorvallen’ 1787.

(16) Omstreeks 1250 kwamen enkele religieusen van de orde van de Eremieten van St.-Augustinus van het klooster te Mechelen zich vestigen te Brugge. Zij verbleven eerst in de omgeving van de St.-Maartenskapel in de Jan Miraelstraat. In 1275 schonk ridder Jan van Gistel aan de Augustijnen de St.-Niklaaskapel en later ook de aanpalende eigendommen (het Gistelhof) gelegen tussen de huidige Augustijnenrei (naar de orde genoemd), de Jan Miraelstraat, de Schrijversstraat en de Hoedenmakersstraat. Daar werden een kerk en kloostergebouwen opgetrokken. In 1450 werden aan de kerk belangrijke verbouwingen verricht. Na de plundering en verwoesting door de beeldstormers (1578) werd reeds vanaf 1586 met de herstelling van de gebouwen begonnen. Pas in het midden van de 17de eeuw waren deze voltooid. De Augustijnen speelden een belangrijke rol in het Brugse leven. Sinds 1622 hadden zij een college opgericht en zij zetten zich volledig in bij de bestrijding van de pestepidemie op het einde van de 17de eeuw. In 1796 werden het klooster, het college en de kerk door de Fransen verbeurd verklaard. In 1813 werden de gebouwen openbaar verkocht en later afgebroken. (A. KEELHOFF, Histoire de l'ancien couvent des Ermites de Saint-Augustin à Bruges, Brugge, 1869, blz. 5-45), (J. DE SMET, De vestiging van de vier bedelorden te Brugge in de 13de eeuw, in Biekorf, 1951, blz. 236), (J.A. VAN HOUTTE, De Geschiedenis van Brugge, Tielt-Bussum, 1982, blz. 235, 385-386), (A. DUCLOS, Bruges. Histoire et souvenirs, Brugge, 1910, blz. 527).

(17) De Eekhoutabdij was een klooster van reguliere kanunniken van St.-Augustinus. Voor gegevens betreffende het ontstaan en de ontwikkeling tot het begin van de 13de eeuw verwijzen we hier naar voetnoot 45 van de uitgave 1787 (‘Merckenweerdigste Voorvallen’). We willen hier wel een schets geven van de geschiedenis van de abdij na haar opheffing in 1796 door de Fransen. Tussen 1798 en 1802 werd het klooster afgebroken. In 1834 werd een deel van de gronden die reeds in particulier bezit waren, opgekocht door bankier Dujardin. Na de faling van de bank (1875) namen de Dames van St.-Andreas hun intrek in de gebouwen. Maar in 1907 werd een deel van de tuinen van het klooster onteigend voor het Museum van Schone Kunsten. (N. HUYGHEBAERT, Abbaye de Saint-Barthélemy de l'Eeckhout, à Bruges, in Monasticon Belge, dl. III: Province de Flandre Occidentale, vol. 3, blz. 757-801). (J.A. VAN HOUTTE, De Geschiedenis van Brugge, o.c., blz. 233-235), (A. DUCLOS, Bruges ..., o.c., blz. 572-574, 577-578). Met betrekking tot de relatie Eekhoutabdij - St.-Trudo-abdij raadplege men N. HUYGHEBAERT, Origines et rapports des deux monastères brugeois de Saint-Barthélemy de l'Eeckhout et de Saint-Trond, in Augustiniana, XIX, Heverlee-Leuven, 1969, blz. 257-290).

(18) Vorckerke, voorportaal van een kerk. (E. VERWIJS en J. VERDAM, o.c., dl. IX, blz. 1003-1004).

(19) De wetgeving en de bestuurlijke reglementen werden sinds de 14de eeuw afgekondigd vanaf het balkon van de eerste verdieping van de Halle, daarom werden deze hallegeboden genoemd. De hallegeboden behielden hun benaming nog na 1769, hoewel de bekendmaking sindsdien, met het oog op betere hoorbaarheid, vanaf de pui van het Stadhuis gebeurde. E. Gailliard spreekt in dit verband over de ‘ghebodtveijnstere’ in de Halle. Hij vermeldt dat de hallegeboden werden afgekondigd ‘ter Hallen huut’, d.w.z. aan het venster met koperen balustrade, dat staat boven de middenpoort der Brugse Halle. Het lijkt ons zeer waarschijnlijk dat Van Walleghem aan dezelfde plaats de benaming ‘hallegebodthuijseken’ toekende, ook nog in 1788, twintig jaar nadat het venster boven de poort van de Halletoren nog gebruikt werd om de hallegeboden af te kondigen. (J.A. VAN HOUTTE, De geschiedenis van Brugge, o.c., blz. 308). (E. GAILLIARD, De processiën generael en de hallegeboden te Brugge, in Verslagen en mededelingen van de Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde, 1912, blz. 1061-1062).

Verboden van in 't commediehuijs consert te houden.

Op den 27 januarij wiert binnen dese stadt Brugge aen de hoeken der straeten bij placaete geaffixeert dat er wegens de schaede die er aen d'heeren van 't consert van het gepreviligeert commediehuijs⁽²⁰⁾ toegebragt wordt voortaen nergens als in hetzelve commediehuijs eenige baelen, redouten, commediën ofte ander openbaere spelen mogen gegeven worden, op pene dat d'overtreders van dese ordonantie van officiewege zullen vervolgt worden. Zullende veel min iemant, wie het zij, zulks bij affixiën vermogen te annonceren, gelijk men sedert eenigen tijdt gepleegt heeft, om dus alle schaede ten desen opsicht te - fol. 450 - voorkomen terwijl het geven van openbaere redouten, commediën en baelen nu in veele besondere plaetsen deser stadt zeer gemeen geworden waeren⁽²¹⁾.

(20) Sinds 1756 beschikte Brugge op de Oude Beurs over een ruime schouwburg die beheerd werd door een Société du Théâtre. Deze vereniging bestond uit 9 personen, waaronder burgemeester R. Coppieters. De voorstellingen in de Brugse schouwburg werden steeds druk bijgewoond. Te Gent en te Brugge verliep het schouwburgleven bijna identiek: dezelfde theater- en operagezelschappen traden er op, hetzelfde programma werd afgewerkt. De gezelschappen die op het einde van de 18de eeuw optraden, bestonden uit 2 groepen. Een toneelgroep die eigentijdse tragedies en comedies opvoerde en een operagezelschap dat dikwijls aangevuld werd met een balletgroep. Deze groepen acteerden in het Frans, hun repertoire omvatte naast de klassieken (Corneille, Racine, Molière) veel toneelwerken van Voltaire, Diderot, Scanon, de Beaumarchais. Er werden echter te Brugge in de schouwburg ook nederlandstalige toneel- en operaopvoeringen gehouden (zie in dit verband Van Walleghem, Daegelijcksche gevallen 1788, f^o 32 en volgende). De Rederijkerskamer de ‘Drie Sanctinnen’ beschikte over een eigen lokaal waar door Rederijkers aan toneel werd gedaan. Over de aard van hun voorstellingen is weinig bekend. De Rederijkers waren echter in voeling met het geestesleven van hun tijd, hun voorstellingen waren heel zeker filosofisch geïnspireerd. (Y. VAN DEN BERGHE, Jacobijnen .., o.c., dl. I, blz. 119-120).

(21) Dit plakkaat hebben we niet teruggevonden.

[p. 13]

Troubelen tot Brussel voorgevallen.

Heden heeft men ook uijt Brussel d'egte maeren ontfangen hoe aldaer andermael eenen oproer ontstaen was die voorseker d'ergste gevolgen zoudt teweeg gebragt hebben, hadde in dezelve niet spoedig voorsien geweest. Dese is eventwel weder reede zoo verre gekomen dat er vijf à ses pe(e)rsoonen zoo gedoot als gekwest zijn en veel ander onheijlen voorgevallen die nog geluckiglijk veel minder hebben geweest als de droeve voorbaerige maeren die men alhier bekomen heeft, die van zoodaenig een valsch gerugt waeren alsof geheel de vermaerde stadt Brussel ging in eenen puijnhoop vernietigt worden⁽²²⁾; eenen schets van welckers voorgevallen ramour den leser zien kan in 't Lovensch nieuws, het sesde deel, fol. 68, welcke volgens die egte maeren voor de laeter tijdt alleen te geloven is.

(22) Deze oproer was ontstaan naar aanleiding van het bevel dat Jozef II aan zijn gevolgmachtigd minister, Von Trauttmansdorff, gegeven had om alle edicten van vóór 1 april '87 stipt te laten naleven. Dit omvatte dus ook het edict over het Seminarie-Generaal te Leuven. Von Trauttmansdorff liet dit weten aan de Raad van Brabant. De Raad gaf de verklaring van de minister enkel door aan de vertegenwoordigers van de Staten van Brabant, maar weigerde de decreten te publiceren. Daarop liet Von Trauttmansdorff de Raad op 22 januari 1788 weten dat ze niet uiteen kon gaan zonder toe te stemmen in de uitvoering van de edicten. Deze situatie vormde voor generaal d'Alton, die met toelating van Jozef II onafhankelijk van Von Trauttmansdorff kon optreden, een reden om patrouilles naar de verschillende stadsgedeelten te zenden onder voorwendsel de orde te handhaven. Volgens sommige bronnen na uitdaging en volgens andere bronnen op eigen initiatief, begon het leger op de volksmassa te schieten. Balans: enkele doden en veel gewonden. Het gevolg was dat de Raad van Brabant toegaf en de verklaring van de minister publiceerde. In het hele land had het gebeuren veel beroering gewekt. (A. BORGNET, Histoire des Belges à la fin du XVIIIe siècle, Brussel-Parijs, 1861, dl. I, blz. 88-91).

Ordonantie der vastenavontdaegen afgekondigt.

- fol. 451 - Op den 31 januarij wiert binnen dese stadt Brugge van wegens d'heeren van 't collegie bij hallegebode, trommeling en placaete aengekondigt het gewoon placaet zonder meer dat nu sedert eenige jaeren vóór het aenkomen der vastenavontdaegen is aengekondigt geworden. Hierdoor aldus het masqueren op de sondaegen, 't welck over twee jaeren zijnen aenvang genomen heeft, als toegelaeten wordende vermits men in 't algemeen dese jaere gemeijnt heeft dat zulks wegens de netelachtige tijdtsomstandigheden zoo op de sondaegen als op d'ander vastenavontdaegen zoude verboden hebben geweest⁽²³⁾.

(23) Pas in de tweede helft van de 18de eeuw kwam het maskeren in onze streken in gebruik. Voor de eerste inlichtingen m.b.t. het vieren van karnaval te Brugge verwijst J. De Smet naar het dagboek van R. Coppieters - februari 1786. In het begin werd karnaval enkel gevierd in besloten kring bij de hogere standen. Ondertussen bleef het maskeren op straat aan zeer strenge beperkingen onderworpen, omdat men vreesde dat de kleine mensen ervan zouden misbruik maken om baldadigheden te bedrijven. Slechts twee dagen mocht er op straat gemaskerd worden, op de zondag en de dinsdag vóór Assewoensdag. In 1794 werd karnaval verboden, pas na Napoleon, in 1816 werd het onder bepaalde voorwaarden opnieuw toegelaten. (J. DE SMET, Karnaval te Brugge in vroeger tijden, in Brugsch Handelsblad, 13-02-1960, blz. 4). Het hallegebod en het plakkaat door Van Walleghem vermeld, hebben we niet teruggevonden. Voor 9 februari 1787 is er echter wel een gelijkaardige maatregel voorhanden. Het leek ons volledig verantwoord deze hier op te nemen daar Van Walleghem uitdrukkelijk vermeldde dat de genoemde bepalingen reeds sedert enkele jaren werden uitgevaardigd. Zie hiervoor S.A.B., Plakkaten, reg. 36, nr. 69.

Ordonantie van den vremden graenbrandewijn afgekondigt.

Gelijckkelijk is er op heden eene ander ordonantie bekent gemakt waerbij den Holantschen genever of vremden graenbrandewijn wegens de groote frauden die wegens de rechten der zelve daegelijcks gedaen worden, wordt gelijkgestelt aen d' ordonantie van den inlandtschen genever, van welcke ordonantie hiervooren fol. 58 mentie gemakt is⁽²⁴⁾.

(24) Zie hiervoor de uitgave van het jaar 1787, blz. 40, fol. 58.