Vaderlandsche historie. Deel 9

VI.
De uitheemsche gezanten binden de handeling aan.

Dus was, naar 't zig uiterlyk liet aanzien, de handeling, ten tweedemaale, afgebroken, en nog volkomener dan te vooren, naardien de Aartshertoglyke gezanten naar huis gekeerd waren. Doch die 't geheim beleid der zaaken hadden, wisten beter. Jeannin hadt voor, verslag te doen, ter algemeene Staatsvergaderinge, van 't gene 'er, laatstelyk, gehandeld was, met de Spaanschen. Doch hy stelde zulks nog eenige dagen uit, voorwendende, de Gemagtigden van Zeeland te willen afwagten; schoon hy, voornaamlyk, beoogde, ondertusschen antwoord te hebben, op zeker ontwerp eenen verklaaring, aangaande de vryheid der Vereenigde Gewesten, welk hy Richardot medegegeven hadt^(v). De Fransche, Engelsche en Duitsche gezanten verzogten, nogtans, op den eersten van Wynmaand, ge-

(v) Negotiat. de Jeannin Tom. II. p. 493, 97.

[p. 389]

hoor ter algemeene Staatsvergaderinge: doch zy begeerden toen anders niet, dan dat de Gemagtigden van Zeeland beschreeven werden, om, nevens die der andere gewesten, te verstaan het antwoord der Aartshertogen, op den voorslag der gezanten, en 't gene hunne meesters hun gelast hadden daarby te voegen. De Staaten antwoordden, dat de Zeeuwen reeds beschreeven waren; doch dat men 't nog eens doen zou. Daarna, vervoegden de gezanten zig by Prinfse Maurits, dien zy den zelfden voorslag deeden. Zy vonden den Prins zeer⁺ gramstoorig: onder anderen, zeide hy, ‘dat een bestand voor te slaan was den Staat in den grond booren. Dat Holland en Zeeland daarin nimmer bewilligen, en de andere gewesten wel dwingen zouden, om hen te volgen. Dat, als 'er maar drie of vier Steden waren, die 't Bestand verwierpen, hy, met dezelven, 's Lands vryheid verdedigen, en, ten minsten, eenen eerlyken dood sterven zou. Dat dit wenschelyker was, dan, door 't Bestand, binnen weinige maanden, slaaven van Spanje te worden: 't welk wel 't oogmerk was van hun, die dit werk eest hadden aangevangen: doch 't welk hy wederstaan zou, al ware 't zelfs met gevaar zyns leevens.’ Dit laatste zag, voornaamlyk, op Oldenbarneveld, dien de Prins wilde schynen verdagt te houden van Spaanschgezindheid. Jeannin zogt hem, zagtelyk, neder te zetten: doch moest het, eindelyk, opgeeven. De Prins

+ Ongenoegen van Prinse Maurits.

[p. 390]

won nu, langs hoe meer, aanhangers: waartoe een vreemd voorval, terstond na 't vertrek der Spaanschen gebeurd, hem, zyns oordeels, zonderling te stade kwam^(w).

(w) Negotiat. de Jeannin Tom. II. p. 504, 505.