Mijn eerste stap

[p. 54]

Bij den vroegen dood van den Heer Soetens,
Een troostzang voor zijne kinderen.

'k Wil thans mijn lier tot rouwzang snaren;

Ik voel mijn boezem hard geplet;

Wat hoor ik? o! wat droeve maren

Bazuint de Faam op 't rouwtrompet!

O neen, ik houd geen tranen binnen,
De man dien wij allen mogten minnen

Is dood! wat klinkt dit woord toch wreed;

Maar, ach! de Hemel heeft gesproken,
Zijn levensbloeme toegeloken,

Trots grievend wee en snerpend leed.

Zie rond….zie daar die droeve kindren

Staroogend op des vaders spond;

Geen troost kan hunne smart vermindren,

Niets stelpt die bloedge zielewond!

Zie hen, daar in een plechtge stilte,
Geknield voor vaders marmerkilte.

De borsten droog en mat geschreid,

En smeekend vurig den Algoede
Dat Hij zijn strenge rechterroede

Niet plettrend op hun vader smijt.

[p. 55]

 

Neen, kindren, neen!.... uw goede vader

 

Geniet in hooger sfeer zijn loon;

 

Uw' moeder kwam hem juichend nader

 

En voerde hem voor Godes troon;

 

Ja, zij – de brave en goede engel,

 

Te vroeg ontrukt van heuren stengel,

 

Omhelsde haren lievling zacht,

 

Versmolt hem in haar vuurge kussen

 

En sprak en stamerde ondertusschen:

 

‘Gy hebt uw zending trouw volbracht.’

 

 

 

O! denkt wat vreugd zij heeft genoten

 

Bij 't openen der Hemelpoort,

 

Hoe zij aan 't harte hield gesloten,

 

In 't zaligste genot versmoord,

 

Den lievling die, in levenstijde,

 

Haar een getrouwe liefde wijdde,

 

Zijn lot versmeltend in haar lot;

 

En, die zij nu, na 's levens stormen,

 

Aanschouwen mogt in geestesvormen

 

In 't eeuwigdurend huis van God!

 

 

 

Neen, treurt niet meer al zijt gij weezen,

 

Maar wendt uw' blikken stout tot Hem,

 

Die, op zijn wolkentroon gerezen,

 

Verstoot – verdrukt geen weezenstem.

 

Als Job, den goeden grijzen vrome,

 

Al zijne schatten was ontnomen

 

En neêrgestort in 't wreedste lot,

 

Toen stak hij, zonder zucht of karmen,

 

Tot zijnen Heer de dankende armen,

 

En sprak: ‘Gezegend, o mijn God!’

 

 

[p. 56]

 

En spreekt ook zoo, al grieft u 't harte,

 

't Is immers toch de wil van God.

 

Wat baat u eindelooze smarte?

 

Brengt dit verzachting aan uw lot?

 

– Neen!... wilt die zware ramp vergeten,

 

Het hart niet nutloos stuk gereten –

 

Het grievend wee allengs gedempt;

 

En denkt dat bij het wreed verscheijen,

 

Uws vaders plaats ter Hemelreijen,

 

Reeds langen tijde was bestemd.

Mei 1863.