Yn it krisis-sintrum
Dit wie no dus wat yn 'e boeken 'wrakseljen' hiet, tocht er. Hy lei op it divanbêd, dat se op syn keamer tôge hiene. De efterdoar hie los west, safier woene se dus net gean, om him út syn eigen hûs, syn amtswente wei te kearen. Hy mòcht bliuwe, hy wie op 't lêst neffens de wet de skepper en skriuwer fan dit gesin. Hy mocht bliuwe, mar op syn eigen keamer, yn syn eigen domein, syn krisis-sintrum. Der stie sels noch tee ûnder de mûtse op syn buro, mei in stik koeke, dêr't er net fan naam. Wrakseljen. In skriklik dilemma. De trou en de bekoaring. Ieuwen âld al. It goede sjutsje dêr't er mei troud en op útsjoen wie, en de moaie frou, dy't er... Ja, hy twivele sels. Want wat garânsje hied er, dat Bjinse gjin tawurd krige hie? Koed er dit froumins betrouwe? Hie se har net troch him ferrifelje litten om hìm namste better en fynynleiner te ferrifeljen? Of wie dit de konstruksje: Se hie 24 oeren betinktiid frege. Hie se, betocht er ynienen, net sein: moarnjûn sil ik him ôfsizze? Wêrom moarnjûn? Wêrom net fuortdaliks? Bjinse hie dochs ek telefoan? Just, om't er moarnjûn, sakeman as er wie, wer efkes 'lâns' komme soe om útslútsel, om te hearren oft de keap oangyng. Sa wie it, sa moast it wêze. In hanneltsje, sa gyng dat tusken in ekspediteur-moalhanneler en de dochter fan in bollekening. Bewûnderje efkes de tûke sakefrou!
Mar wat bleau der sa fan har grutskens oer, har drystmoedigens, har kwizekwânsje? Wie har dwaan net yn striid mei har wurd? Har wêzen net yn striid mei har hâlding? Wie se net in sloppe, troch lúkse ferdoarne rikeljusdochter, dy't
Auteursrechtelijk beschermd