De oerwinning fan Bjinse Houtsma

[p. 70]

Samar in persoan

In frou dy't wit wat de leafde is, tocht er op 'e weromreis. Ien dy't my befêstigje kin yn myn wêzen, dy't my rjocht docht. Net ien om mei te trouwen, dat soe slaan en klauwen wurde, moard en deaslach faaks, mar om leaf te hawwen en grutte dingen mei te dwaan. Ien dy't fierder is as ik en dy't my helpe kin. Mar ik bin ek stjonkende jaloers op har ferline, wist er bitter. Hy soe dy keardel fermoardzje kinne mei syn jild en syn alimintaasje.

- Ik soe dat jild net mear hawwe wolle, sei er. Hast der nò gjin rjocht mear op ('Nò', sei er; fine nuânse!).

Se lake syn beswieren oan 'e kant:

- Op dat punt haw ik gjin inkeld gewisse. It giet fan miljoenen, en boppedat is elke cheque in traap op syn... op syn... elke kear as er in cheque útskriuwt, sil er witte dat er my... no ja, gjin grutte wurden s.v.p. En wat moat ik oars?

- Do hast dochs studearre?

- Studearre... o dat healjier psychopsacholology... idioaterij, niks foar my... sis no sels, wat moat ìk mei psychopsacho... it is om je te bedwaan.

- No, wat oars dan, in taal of sa (Myn ôfdieling: lekker tegearre grammatika útplúzje!).

- Nim my net kweaôf... ik haw der stomwei gjin sin oan myn harsens wêr dan ek mei te pleagjen. It libben is my sa goed en ynspannend genôch. En as ik oait dat jild net mear hawwe wol, dan fal ik mei de grutste leafde werom op de bollen. Ja wier, sa bin ik no, treurich, mar it is wier.

- Ik begryp dy net.

[p. 71]

- Mar jonkje, hasto noch oait it idee datst in frou begripe silst? Krastus, wat in yllúzje!

Se kaam no wol op nuodlik terrein. Hy hood him de lea stikken. Mar se gyng troch.

- Tinksto wier, datst bygelyks dyn eigen frou troch hast? Hy loek oan 'e skouders, nidich. Dat wie no ommers net oan 'e oarder, dat koe de boel allinne mar bedjerre.

- Dyn frou, dyst tinkst dat neat yn 'e gaten hat, neat oan dy fernimt, net sà oan dyn eagen sjocht datst wat oan 't hantsje hast dat gjin ljocht ferdrage kin? Och kom no, meitsje dat de kat wiis.

- Do oerskatst har, sei er. Underskatst, hied er sizze wold, sizze moàtten.

- Se leaut yn dy, bedoelste? Kin wier wêze... mar... Ik hoopje foar dy it bêste. It is in aardich wyfke, ik gun har it gelok fan de ûnnoazelheid wol.

Sjoch, dat wie der no wer fier by troch. Dat naam er net.

- Ast sa wolste..., sei er, stúmjend.

- O nee ik wol sa net. Ik tocht datstò sa woeste. Hast my niis net sward datst fan my... No ja, goed, do kinst werom. Like goed freonen, hear.

Hy swei, de tinzen giselen him troch de kop, hy hie pine holle, hy taaste nei in sigaret.

- Ik haw alhiel gjin kwea fan dyn frou sizze wold, sei se doe, mei wat fan ynbinen. Do bist mei har troud en jimme hawwe in bern. Ik wol dêr net tusken komme. Mar as ik hiel earlik bin... en dan praat ik ek yn myn eigen belang, in lyts bytsje... as ik hiel earlik bin, dan krigest net oer alle boegen dyn gerak.

Dat wie sa, de spiker op 'e kop, dêr hied er net fan werom. Hy hie it jûn ûnderfûn, doe't er B sein hie. Underfûn hoe't it wêze koe, as men net bûn wie troch maatskiplikheden en

[p. 72]

biningen út it ferline en moréle skrupules en mear fan soks.

- Ik freegje neat fan dy, sei se noch. Dat moatst goed begripe. Ik hingje net alhiel fan dy ôf. Ik ha wol mear mooglikheden.

Bjinse, skeat troch him hinne, se sinspilet op, se tinkt oan Bjinse...

- Mar optheden, no jûn, moarn en oaremoarn... jou ik om dy, begrepen? Miskien stom, mar 't is sa.

- En ik om dy, Lutske, sei er dimmen. Hy wie wurch fan alle redendielen en alle alteraasje, hy hie gjin ferwar mear, gjin reserves. Gyng foar de bile.

- En ik om dy, sei er nochris. Ferdomd as 't net wier is. Hoe't it ek wêze mei en hoe't it ek komme mei. Se lei har rjochterhân op sines, op syn knibbel, der striele krêft fan út op him:

- Hofkesjonge en parren gnobje... dat hat altyd sa west, smakket lekkerder as gewoan fan 'e karre.

Se kamen tichte by it doarp, se ried wer suniger.

- Hoe wolste, frege se, troch it doarp? It is al by tsienen, de bus is allang oan.

- Ik moat noch wat betinke, sei er.

- O, dat is ienfâldich, do hast de bus mist. En doe hast in skoft op in lift stien te wachtsjen mei de tomme omheech. En doe kaam der op 't lêst in folkswein... sis mar Bjinse... o nee, dat kin net. (Wie it fyn ynlein opset sin, dat se dy namme neamde?)

- Dêr haw ik my de foarige kears hast de das mei omdien, sei er, sûnder fierdere útlis. Dat moat mar net wer.

- No ja, in... hannelsreizger, samar in persoan, do koest him net. In pear tekenjende bysûnderheden. Rossige snor, groede op 't wang, reade strik, griis pak, lêst de Telegraaf, betinkst mar wat geks.

[p. 73]

- Sa sil it dan wol moatte. Betanke foar dyn stipe. Op 'e trijesprong stapte er út. Hy hâlde har hân fêst.

- Oant oaremoarn op it sjongen, sei se. En meitsje dy gjin soargen, hâld de holle koel. Ik hâld fan dy.

- Ik fan dy, flústere er, mar dat koe se net mear hearre. Hy seach troch in flues fan fertriet de beide efterljochten foar him út ta reade puntsjes ynkrimpen. Hy hie de stap der al gâns in ein yn, doe't er murk, dat er syn tas mei stúdzjeboeken yn 'e folkswein lizze litten hie. Dat waard dus in probleemke, wach wêze (op kursus lizze litten?). En it wie ek wol goed, dat er efkes útwaaie koe. Hy hie har parfum, miende er, noch oan en yn 'e klean hingjen. It waaide aardich. Gjin noed.