Van Rob en Slok

[p. 43]

Hoofdstuk VI
Helpen maakt blij

‘Slok’, zegt Rob.

‘Slok’, zeggen de vriendjes.

‘Slok’, zeggen vader en moeder.

En wat zegt vrouwtje Groen?

Die zegt niets. Ze staat er een beetje verlegen bij te kijken. ‘Slok’, denkt ze. ‘Wat is dat nou weer?’ Ze begrijpt er niet veel van. Eerlijk gezegd snapt ze er geen steek van. Maar als ze ziet, dat Rob Slok bij de halsband pakt en hem naar de kar brengt, begint het haar duidelijk te worden. Haar gezicht klaart op. Ze knikt goedkeurend. ‘O!’ zegt ze verrast. ‘Je wilt jouw hond de plaats van Gerrit laten innemen. Ja, ja, dat is een best idee!’

Maar Rob blijft aarzelend staan. Je kunt zien, dat hij diep nadenkt. Eindelijk zegt hij: ‘Ja, al spannen we Slok nu voor de wagen, daarmee is Gerrit niet geholpen. Wat zegt u er van, vader?’

‘Daar heb je gelijk in, jongen. Je idee om Slok te laten helpen is heel goed. Maar niet alleen Slok moet wat doen. Nee, allemaal moeten we vrouwtje Groen helpen. Willen jullie dat?’

‘Jáaa!’ juichen de jongens.

[p. 44]

Hun moeheid is op slag verdwenen. Nu er te helpen valt denken ze daar niet meer aan.

Vrouwtje Groen glimlacht dankbaar.

‘Aardige jongens zijn jullie, hoor!’ zegt ze met haar oude, versleten stem. ‘Ik dank jullie wel.’

‘Niets te danken, vrouwtje Groen,’ antwoordt Karel vrolijk. ‘Het spreekt vanzelf, dat we je niet in de steek laten. En dan... je kan ons niet eens bedanken, want we hebben nog niets gedaan.’

‘Dat weet ik wel, dat weet ik wel,’ mompelt ze. ‘Maar toch zijn jullie brave jongens. Dat blijf ik zeggen.’

‘En wat moet er nu gebeuren, Vader?’ vraagt moeder.

‘Luistert, dan zal ik jullie mijn plannetje uitleggen.’

‘We spannen Gerrit uit en leggen hem op de kar. Vrouwtje Groen gaat naast hem zitten. Slok speelt voor trekhond. Rob, Karel en ik lopen naast de wagen en helpen Slok als het hem te zwaar wordt. Maar ik geloof niet, dat dat zal gebeuren, want hij is voor geen klein geruchtje vervaard. Is het niet zo, Slok?’

‘Waf... woef... waf-waf..,’ blaft Slok. Dat wil zoveel zeggen als: ‘Op mij kan je rekenen, baas.’

‘Prachtig,’ vervolgt vader. ‘En zo gaan we in optocht naar den hondendokter. Heeft die Gerrit behandeld, dan brengen we vrouwtje Groen en den zieken Gerrit netjes thuis.’

‘En wij dan, mijnheer?’ vraagt het A.B.C. spijtig. ‘Mogen wij niets doen?’

‘O, o!’ zegt vader hoofdschuddend. ‘Wat zijn

[p. 45]

jullie toch ongeduldige knapen! Jullie laat me niet eens uitspreken. Natuurlijk moeten jullie ook meehelpen. Ab, Chris en Bart gaan met moeder de eieren en de kaasjes naar de klanten van vrouwtje Groen brengen.’

Het A.B.C. kijkt een beetje sip. Eigenlijk willen ze liever met de wagen mee naar den veearts.

Vader merkt het wel. ‘Ja,’ zegt hij, ‘ik weet wel wat jullie liever zouden doen. Maar er moet ook voor de boodschappen gezorgd worden. En dan, het geld van de eieren en de kaasjes moet vrouwtje Groen vandaag ook beslist nog hebben. Maar ik weet het goed gemaakt. Als de pakjes zijn weggebracht, komen jullie direct naar den dierenarts. Je weet wel waar hij woont. Wij zullen op jullie wachten en dan brengen wij allen vrouwtje Groen naar huis. Staat dit plan de jongeheren beter aan?’

Ha! Dat lijkt het A.B.C. wel. Ja, dat is fijn.

Nu heb ìk nog wat te zeggen,’ laat moeder zich horen. ‘In de eerste plaats moet vrouwtje Groen me opgeven bij wie wij de eieren en de kaasjes moeten brengen en hoeveel geld we daarvoor moeten ontvangen.’

‘Dat gaat heel gemakkelijk,’ zegt het vrouwtje. ‘Kijk, ik heb hier alles op een briefje staan. Dat doe ik altijd om niets te vergeten. Ja, ja, mijn geheugen laat me wel eens in de steek. Ik word ook al een dagje ouder, ziet u?’

‘Mooi, dat is dus in orde. En in de tweede plaats moeten Ab, Chris en Bart even langs huis lopen om te vragen of ze wat later mogen terug komen. Anders zitten hun moeders in ongerustheid. Ik zal het wel aan Kareis moeder gaan zeggen.’

[p. 46]

‘Alsjeblieft!’ zegt vader. ‘Daar had ik helemaal niet aan gedacht. Moeder heeft gelijk. Zo moet het gebeuren. En nu aanpakken, jongens! We mogen geen tijd meer verloren laten gaan. Gerrit moet zo vlug mogelijk geholpen worden.’

Gewillig laat Gerrit zich uitspannen. Voorzichtig leggen ze hem op de kar. Vrouwtje Groen klautert op het bankje. Maar eerst doet ze haar schort af en legt die opgevouwen onder de zere poot van de hond.. Dan schokt het niet zo pijnlijk. Uit dank duwt Gerrit zijn neus tegen haar hand.

Het A.B.C. tilt de manden met de eieren en de kaasjes uit de wagen.

‘Geef mij de eieren maar te dragen,’ zegt moeder, terwijl ze vlug het mandje grijpt. ‘Dat is bij mij veiliger dan bij de jongens,’ denkt ze zeker. ‘Die mochten eens met die mand gaan zwaaien.’

Slok is intussen voor de wagen gespannen.

‘En nu, vooruit Slok! Hurt!’ roept Rob.

In het begin gaat het niet zo vlot. Slok loopt niet zo mooi in een rechte lijn als Gerrit dat kan. Hij slingert een beetje. Hij heeft ook nog nooit voor een kar gelopen, moet je niet vergeten. Dat werk moet je gewend zijn.

Maar Slok trekt een snuit alsof hij wil zeggen:

‘Wacht maar. Dadelijk, als ik de slag eenmaal te pakken heb zal het wel beter gaan.’

En werkelijk, na een paar minuten gaat het al heter. Het gaat zelfs goed. Steeds sneller loopt Slok. Zijn tong hangt als een smalle rode lap uit zijn hek. Hij hijgt als een stoommachine. Hij wil Gerrit zeker eens laten zien, dat hij als trekhond niet voor hem onderdoet. Of zou hij zijn ondeugende streek

[p. 47]

van vanmiddag willen goedmaken?

Het gaat zo snel, dat Rob moeite heeft om de wagen bij te houden.

Moeder en het A.B.C. doen het kalmer. Die zijn al een heel stuk achter.

Boven op de kar zit vrouwtje Groen. Ze kijkt al niet meer zo triest als daarnet.

Ze glimlacht vriendelijk tegen Rob.

Rob lacht ook. Af en toe loopt hij een stukje op een draf. Hij wil niet achteraan komen. Eigenlijk gaat het hem wel een beetje te vlug. Maar hij laat niets merken. Hij is een flinke jongen, die niet tegen wat moeite opziet.

‘Wat is het fijn, dat we vrouwtje Groen kunnen helpen,’ denk hij. En in eens ziet hij in gedachten de kaart, die bij hem in de klas op de deur van de kast hangt. Die heeft de meester er een paar maanden geleden aan vastgeprikt, omdat er zo'n mooie spreuk op gedrukt staat.

‘HELPEN MAAKT BLIJ’

staat er op die kaart.

Vanmiddag begrijpt Rob eerst goed hoe wáár die spreuk is.