Van Rob en Slok

[p. 35]

Hoofdstuk V
Vrouwtje Groen zit in nood

De torenklok van het stadje slaat vijf uur.

Plechtig galmt het over de straten en de pleinen. De zwoele wind drijft de klanken weg. Ver weg. Zelfs in de speeltuin kan men de klok duidelijk horen slaan

Vader haalt zijn horloge te voorschijn. Dat gaat altijd precies. Geen minuut vóór of geen minuut achter.

‘Ja,’ zegt vader, ‘het is vijf uur. Het wordt zoetjes-aan tijd om op te stappen. We moeten weer naar huis. Over een half uurtje kunnen we zowat thuis zijn. Het A.B.C. en Karel mogen dan nog een poosje bij Rob blijven spelen. Hoe zouden jullie daarover denken?’

De jongens knikken loom. Alle vijf hebben ze een hoog-rode kleur. Ze zijn allemaal een beetje moe. Wat hebben ze vanmiddag gespeeld! Geschommeld, gewipt, gegleden, gevaren. Van alles hebben ze gedaan. Schuil-weg ook. Vader en moeder hebben ook ijverig meegedaan. Ja, het is een echte fijne middag geweest.

En dus lopen ze kalm naar het stadje terug.

[p. 36]

In de verte zien ze de kerktoren, die afsteekt tegen de blauwe lucht. Geen wolkje is er aan de hemel te zien. Het is warm. De zon schijnt over het stadje, over het land, over de hele wereld. Rob heeft een mooie dag uitgezocht om jarig te zijn.

Ze lopen in de schaduw van de oude hoge eikebomen, die langs de straatweg staan.

Druk is het hier niet. Slechts één boerenwagen rijdt hen achterop. In een sukkelgangetje sjokt de kar voort. Het paard heeft het natuurlijk ook warm en heeft er weinig zin in om te draven. De voerman vindt het wel goed. Die zit op de bok een beetje te soezen. Hij heeft de hele dag op het land hard gewerkt en geniet nu van zijn verdiende rust. Als hij voorbij ons groepje komt, heft de boer met een slap gebaar even zijn zweep omhoog. Dat is zijn manier om te groeten.

‘Goemiddag saâm,’ bromt hij slaperig.

‘Dag baas!’ roepen de jongens hem toe.

Even staan ze elkaar weifelend aan te kijken. Ze voelen er wel wat voor om mee te rijden. Zullen ze den boer vragen of het mag? Maar vader en moeder dan? Die kunnen met hun goede kleren toch zo maar niet op een vuile boerenkar gaan zitten! Trouwens, zelf hebben ze ook hun Zondagse pakjes aan. Nee, daar kan niets van komen. Ze laten den man met zijn wagen dus maar verder rijden.

Sjok... sjok... sjok...

Na een kwartiertje gaan de jongens hun benen voelen. Ze hebben ook zo geravot. Ze beginnen een beetje te slenteren en blijven hoe langer hoe meer achter.

Vader en moeder merken het wel. Ze kunnen het

[p. 37]

best begrijpen, dat de vrienden moe zijn. En dan die warmte. Die maakt je ook zo traag.

Chris ziet verderop, rechts aan de kant van de weg, een hondenkar.

‘Pas op, Rob!’ waarschuwt hij. ‘Daar staat een



hond. Houd Slok maar goed vast, anders gebeurt er weer wat raars.’

Maar Slok denkt er niet aan om zich druk te maken. Die heeft het ook warm.

Als ze dichterbij komen, zien ze, dat er met die hondenkar iets niet in orde is. De trekhond ligt op de grond. Hij kreunt klagelijk en likt aan zijn linker voorpoot. Een oud vrouwtje staat er met een

[p. 38]

verdrietig gezicht bij. Tranen glinsteren in haar goede, oude ogen.

‘Heb je zo'n pijn, arme hond?’ vraagt ze zacht. ‘Kan je niet verder? Hoe moet dat nou? Hoe kan ik bij mijn klanten komen? Toe, Gerrit, probeer het nog eens!’

De hond kijkt het vrouwtje bedroefd aan. Hij spant al zijn krachten in en slaagt er in zich op te richten. Maar op hetzelfde ogenblik valt hij weer neer. Hij jankt pijnlijk. Het is net of hij wil zeggen: ‘Ik wil wel lopen, vrouwtje, maar ik kan niet.’

Het vrouwtje schudt het grijze hoofd.

‘Nee,’ zegt ze meewarig, ‘ik zie het wel, stakker. Je kan niet meer.’

Vader, moeder en de jongens lopen op de oude vrouw toe. Ze kennen haar wel. Het is vrouwtje Groen, die in het dichtbij gelegen dorpje woont. Elke Woensdagmiddag en elke Zaterdagmiddag gaat ze met de hondenkar naar het stadje om haar klanten te bedienen. Die kopen eieren en schapenkaasjes van haar. Die kaasjes maakt vrouwtje Groen zelf. Ze heeft een paar schapen, die achter haar huisje in de wei lopen te grazen. En de eieren leggen de kippen van vrouwtje Groen. Ja, kippen heeft ze ook. Niet veel, hoor, want ze is maar arm. Maar door de eieren en de kaasjes te verkopen, kan ze in haar onderhoud voorzien. En kan ze ook voor haar man zorgen. Die is al zo oud, dat hij niet meer kan werken.

Vrouwtje Groen is ook heel oud. Al vijf-en-zeventig jaar. Ze kan niet goed meer lopen. Haar benen zijn te stijf geworden.

[p. 39]

‘Ja,’ zegt ze altijd tegen haar klanten, ‘ik kan niet meer zo best uit de voeten. Toen ik twintig jaar was ging dat beter.’ En als ze dat zegt, lacht ze zachtjes; ‘Hi-hi-hi-hi.’ Want al is ze oud, vrouwtje Groen is altijd vrolijk. Ze houdt nog wel van een grapje.

Omdat ze zo slecht kan lopen rijdt ze altijd naar de stad. Ze zit dan op de kar, die Gerrit trekt. Daar heeft Gerrit niet de minste moeite mee. De wielen van de kar worden door de man van vrouw Groen eens per week goed gesmeerd. Daardoor loopt het wagentje heel licht. En het vrouwtje mag er best bovenop zitten. Zo zwaar is ze niet. Gerrit is een grote, stevige hond en kan dat vrachtje gemakkelijk trekken.

Maar nu ligt Gerrit voor de kar op de grond en jankt aan één stuk door.

‘Dag vrouwtje Groen,’ zegt moeder vriendelijk. ‘Wat is er aan de hand? Zijn er zwarigheden, dat je zo bedroefd kijkt?’

‘Ja, mevrouw,’ snikt het vrouwtje. ‘Gerrit kan niet meer voort. Van huis af heeft hij al gejankt. En nou is hij gaan liggen. Ik geloof, dat er wat met zijn ene poot is. Hij ligt er maar steeds aan te likken. Hè, Gerrit, arm beest?’

Liefkozend aait ze met een beverige hand over de grote kop van het dier.

‘Mag ik eens even zien wat er aan scheelt?’ vraagt vader. Hij knielt naast Gerrit en pakt voorzichtig de zere poot. Zachtjes jammert de hond van de pijn. Bijten doet hij vader echter niet. Hij voelt zeer wel, dat vader het goede met hem voor heeft.

[p. 40]

Vader heeft niet veel tijd nodig om de pijnlijke poot te onderzoeken. Na een poosje staat hij op en zegt: ‘Oef! Wat ziet die poot er lelijk uit. De hond heeft denkelijk in een stuk glas getrapt. Ik zie hier tenminste een diepe snee. En die wond is heel erg gaan zweren. Je zult met Gerrit naar den dierenarts moeten, vrouwtje. Die zal hem wel verbinden en beter maken.’

Vrouwtje Groen begint te huilen. De tranen lopen over haar gerimpeld gezicht.

‘Maar... hoe moet dat nou?’ stamelt ze. ‘Ik moet nog naar de stad. De mensen zullen niet weten waar ik blijf. En lopen naar de stad... dat kan ik niet, mijnheer. Dat is me te ver. En Gerrit kan ik toch ook hier niet zo laten liggen? Als ik mijn eieren en kaasjes niet kan wegbrengen heb ik van de week geen geld om eten te kopen. Wat is dat allemaal vreselijk,’ snikt ze. ‘Wat vreselijk! En dat arme dier!’

Gerrit kijkt, zo ziek als hij is, zijn vrouwtje aan. Het is net of hij haar wil troosten. Maar ach! Er is zo weinig te troosten. Hij ligt daar met een zwerende poot en kan niet verder.

‘Ja,’ zegt vader medelijdend, ‘dat is een ernstig geval, vrouwtje.’

‘Dat is het zeker,’ zucht ze. ‘Wist ik maar raad!’ De jongens staan er bedrukt bij. Ze vinden het akelig, dat vrouwtje Groen verdriet heeft. Want ze mogen haar graag. Dikwijls lopen ze op hun vrije middagen met haar mee als ze er met de wagen op uit trekt. Vrouwtje Groen vindt dat best; ze houdt veel van kinderen. Daardoor is ze ook altijd zo opgewekt.

[p. 41]

Maar nu is ze helemaal niet opgewekt.

Hulpeloos staart ze naar de hond en mompelt steeds: Stakker... wat een toestand.... wat een toestand...’

Het scheelt niet veel of de jongens krijgen er ook tranen van in de ogen. Ze hebben ook zo met het arme vrouwtje te doen.

Maar dan krijgt Rob ineens een prachtig idee. Het is net of hij plotseling een schokje in zijn hoofd voelt. Hij schreeuwt het bijna uit.

‘Vader, zullen wij vrouwtje Groen helpen? Ik weet hoe we dat moeten doen! Ja, ik weet het... ik weet het!’

Rob danst van zijn ene been op het andere. Zo verheugd is hij op zo'n goede gedachte te zijn gekomen.

‘Hoe dan, Rob?’ vragen het A.B.C. en Karel in koor. ‘Toe, zeg het ons gauw!’

Want helpen willen ze. Graag zelfs.

Rob geeft niet dadelijk antwoord. Hij vindt het wel leuk zijn vriendjes even in spanning te laten. Hij kijkt vader aan. Die glimlacht en knipoogt tegen Rob. Ja, vader heeft al in de gaten wat zijn zoon van plan is.

Dan gluurt Rob nog even naar vrouwtje Groen. Ook die staat vol verwachting naar hem te kijken. Ze droogt vlug haar tranen met een punt van haar schort.

‘Zou dat mogelijk zijn?’ denkt ze. ‘Zou die kleine jongen me heus kunnen helpen?’

Robs gezicht straalt zo van ingehouden blijdschap, dat ze weer hoop begint te krijgen.

‘Nou, Rob,’ dringt Chris ongeduldig aan, ‘krij-

[p. 42]

gen we nog wat te horen of niet? Vertel het ons eens! Hoe wil jij vrouwtje Groen helpen?’

Rob buigt zijn hoofd geheimzinnig naar voren en zegt bijna fluisterend één woordje.

Eigenlijk is het een naam, die Rob noemt. Een korte naam.

Je raadt het al.

Juist!

Rob zegt alleen maar ‘Slok.’