Van Rob en Slok

[p. 9]

Hoofdstuk II
Er is er één jarig, hoera, hoera...!

Wat is dat?

Rob ligt nog heerlijk te dromen van hijskranen, zo groot, dat er een hele trein aan kan hangen... en daar ploft ineens iets zwaars boven op hem!

Valt de locomotief van de trein uit de lucht op zijn bed?

Hola, wat is dat nu weer? Wat rare geluiden!

Grrr... grrrr... snuf... snuf... grrr.....

En nu... brrr... iets nattigs voelt hij op zijn gezicht...

Een spons misschien?

Mis, hoor!

Rob durft zijn ogen niet open te doen. Hij is helemaal onder de deken weggekropen. Hij worstelt met dat vreemde ding boven op hem. Hij slaat wild met zijn armen door de lucht... hij trapt met zijn benen... schopt... stompt... ogen stijf dicht...

Roetsj...! Daar vliegt zijn deken van het bed en op het zelfde ogenblik... boem... krijgt hij het kussen op zijn hoofd.

Rob kan geen adem meer halen.

‘Moeder!’ roept hij benauwd.

[p. 10]

Daar klinkt in zijn kamertje plotseling een luid gelach.

En....

Woef... woef...!

‘Dat... dat is blaffen,’ denkt Rob.

Verschrikt doet hij zijn ogen open. Wagenwijd open. En jawel! Boven op zijn bed staat een hond! Een prachtige, grote bruine hond met een leuke snoet en kleine rechtopstaande oren. Het beest ziet, dat Rob hem verbaasd aankijkt en wil de stoeipartij voortzetten.

Maar nu komt vader naar Robs bed, grijpt de hond bij de halsband en zegt:

‘Goed zo, Slok, je hebt je baasje flink wakker gemaakt. Nu moet je even stil zijn, want we gaan Robbie gelukwensen, omdat hij vandaag zo'n grote jongen is geworden. Acht jaar al! Wel gefeliciteerd, hoor jongen!’

Vader geeft hem een stevige hand en een zoen. Ook moeder wenst Rob geluk en knuffelt hem voor de feestelijke gelegenheid eens extra.

De hond staat er bij te springen en blaft, dat het een lieve lust is. ‘Roef... roef...!’ Want hij wil zijn nieuwe baasje toch ook feliciteren.

‘Kijk,’ zegt vader en hij wijst op de hond, ‘dat is nu je verjaarscadeau. Ik hoop, dat je er blij mee bent.’

Of Rob er blij mee is! Een hond! Een echte hond! En zo groot! Dat had hij nooit kunnen dromen. Die hond stond niet op zijn verlanglijstje. Maar nu weet hij ineens, dat hij het liefste van alles een hond had willen hebben.

Slok doet een paar grappige sprongen en geeft

[p. 11]

Rob onverwachts een lik in zijn gezicht. Rob valt achterover en schatert van de pret. Zijn benen spartelen in de lucht. Hij grijpt Slok om de stevige hals. Samen rollen ze uit bed en over de grond.

Vader staat er lachend bij te kijken. Moeder heeft intussen de gordijnen opengeschoven. De zon schijnt vrolijk in het kamertje. Die wil zeker ook op het feest zijn.

Slok heeft Rob losgelaten en gaat snuffelend de kamer verkennen. Hij hapt eens in het touwtje van den harlekijn. Die gooit daardoor zijn benen en armen met een ruk omhoog. Slok schrikt zich een hoedje. Grommend loopt hij achteruit.

‘Roef.... roef....! Wat is dat voor een rare snuiter?’ denkt hij verbaasd. ‘En wat heeft hij een mal geruit pak aan! Nee, van hem moet ik niets hebben.’

Rob huilt en lacht tegelijk van blijdschap. Dat is een gek gezicht. En als je nu nog bedenkt, dat zijn blonde haren door de stoeipartij recht overeind staan, dan kan je wel begrijpen, dat vader en moeder allebei moeten lachen om dien mallen jongen.

‘Ga je nu maar gauw wassen en aankleden,’ zegt moeder. ‘Beneden liggen nog meer cadeautjes op je te wachten. Ik zal Slok meenemen naar beneden, want anders gaan jullie weer aan het vechten en dan vernielen jullie me de hele boel. Schiet maar op, Rob!’

Dat hoeft moeder nu geen tweemaal te zeggen. Op andere dagen treuzelt Rob wel eens met aankleden en moet moeder vaak waarschuwen, dat hij moet opschieten. Maar vandaag is dat niet nodig.

Nogal natuurlijk! Als jij jarig bent, talm je ook

[p. 12]

niet met aankleden. Je bent veel te verlangend om te weten of de post pakjes voor je gebracht heeft. En daar is Rob ook erg benieuwd naar. Van Grootvader en Grootmoeder, die in Friesland wonen, zal er best een pakje zijn. En van oom Henk in Alkmaar misschien ook wel.

Rob is klaar met wassen en aankleden. Hij laat zich langs de trapleuning naar beneden glijden, holt de gang door, de kamer in en... ja, hoor! Op de tafel staan drie pakjes. Eén groot pak met touwtjes er om heen en twee kleine pakjes. Wat zal daar wel in zitten?

Met één oogopslag heeft Rob gezien, dat het grote pak van Grootvader en Grootmoeder uit Friesland is. Pake en Beppe zeggen ze daar. Dat klinkt vreemd, hè? 't Is toch werkelijk waar. In Friesland praten de mensen heel anders dan in het stadje, waar Rob woont.

Rob probeert de touwtjes los te peuteren. Dat is een lastig karweitje, want het pak is stevig dichtgemaakt. Nee, dat valt hem niet mee. Wacht! Moeder zal hem helpen. Ze gaat een schaar halen. Rob kan haast niet wachten tot moeder terug is. Hij staat te dansen van ongeduld.

Gaat het baasje springen?’ denkt Slok. ‘Nou dan ben ik van de partij.’ En hij holt zo woest door de kamer, dat hij een stoel omgooit.

Ha! Daar is moeder al met de schaar. Nu is het pak in een wip opengemaakt.

Alsjeblieft! Een hijskraan! En wat voor één! Die kan op en neer gaan. En ronddraaien ook.

Robs ogen glinsteren van de pret.

Nu vlug onderzoeken wat er in de andere pakjes zit.

[p. 13]

O! Een doos prachtige kleurpotloden en een boek van oom Henk. En tante Jo heeft nog een inktlap en een grote bal gestuurd. Even proberen of die lekker stuit. Nou, kijk eens even! Bijna tot het plafond!

Rob weet niet wat hij zal zeggen. Zo blij is hij



met alles.

‘Wat een verjaardag,’ stamelt hij. ‘Wat een reuze verjaardag!’

‘Maar nu eerst ontbijten, jongen,’ zegt moeder. ‘Leg alles wat je gekregen hebt maar hier op dit tafeltje.’

‘Slok ook?’ vraagt Rob ondeugend.

‘Hahaha,’ lacht vader. ‘Dat zou ik maar niet proberen. Ik geloof niet, dat Slok het gewillig zou toelaten.’

Even later zitten ze alle drie, vader, moeder en Rob gezellig aan tafel te eten. De stoel van Rob is

[p. 14]

versierd en om zijn bordje ligt een mooie slinger van groen papier. Dat heeft moeder allemaal gedaan.

Slok zit naast Rob. Dat spreekt vanzelf. Nee, niet aan de tafel. Op de grond natuurlijk. Vlak tegen de stoel van zijn baasje. Af en toe geeft Rob hem een stukje brood. Tjonge, tjonge, wat kan die hond eten! Hap... hap... en het brood is weg.

‘Nou,’ zegt Rob, ‘jij weet er raad mee. Slok is een goeie naam voor je, hoor!’

‘Juist,’ zegt vader lachend. ‘Omdat hij zo geweldig veel kan eten heet hij Slok. Gisteravond, toen jij al in bed lag, heeft de hondenkoopman hem gebracht. We hebben hem toen hondenkaak te eten gegeven. Dat had je moeten zien! In een paar tellen was het bord leeg. ‘Wat een slok-op!’ zei moeder toen. Nou, daar hadden we meteen een goede naam voor hem: Slok-op of kortweg Slok. Vind je die naam niet goed bij hem passen?’

Dat vind Rob zeker. Slok! Ja, dat is voor zijn hond een prachtige naam.

Slok hoort heel goed, dat er over hem gesproken wordt. Zijn verstandige ogen kijken Rob aan. Net of hij wil zeggen: ‘Lachen jullie me maar uit. Maar als ik een bord hondenkaak kan wegwerken, zal ik het niet laten.’

En hij legt zijn grote kop op Robs knie.

‘Jullie zullen best goede vriendjes worden. Dat heb ik al gezien,’ zegt vader.

‘En Rob, nu heb ik nog een verrassing voor je,’ zegt moeder. ‘Wanneer vanmiddag je vriendjes komen gaan we met ons allen naar de speeltuin. Hoe lijkt je dat?’

[p. 15]

‘Heerlijk!’ juicht Rob. ‘Gaat vader ook mee?’

‘Ja, hoor,’ antwoordt vader lachend. ‘Ik neem van middag vrij. Ik wil nog wel eens schommelen met moeder.’

‘O nee,’ zegt moeder. ‘Daar denk ik niet aan. Vader gaat me veel te hoog. Dat durf ik niet.’

‘Maar heb je er al over nagedacht wie je zult vragen om mee te gaan?’ vraagt moeder verder.

Rob doet of hij even diep peinst. Natuurlijk heeft hij allang uitgemaakt wie hij zal vragen. Maar een beetje nadenken staat gewichtig, vindt hij.

Eindelijk antwoordt hij: ‘Ja, Moeder, ik denk, dat ik het A.B.C. maar zal vragen.’

Moeder trekt haar wenkbrauwen op. Ze begrijpt er niets van.

‘Het A.B.C.?’ vraagt vader verwonderd.

Rob schatert het uit om de verbaasde gezichten van vader en moeder.

‘Ja,’ legt hij uit. ‘Dat zijn Ab, Bart en Chris. Die drie zijn altijd bij elkaar. En omdat Ab met een A, Bart met een B en Chris met een C begint, noemt onze hele klas hen het A.B.C.’

‘O, nou snap ik het,’ lacht moeder. ‘Ja, dat is wel aardig bedacht. En worden ze daar niet kwaad om?’

‘Welnee, Moeder. Ze vinden het wel leuk, dat we hen het A.B.C. noemen. Meester zegt het ook wel.’

‘En wie zal je nog meer vragen, Rob? Er mogen vier vriendjes mee.’

‘Mag Karel dan ook mee?’

Karel is het buurjongetje van Rob, waarmede hij altijd speelt.

‘Goed,’ zegt moeder. ‘Zeg dan maar dat ze er

[p. 16]

voor zorgen om twee uur hier te zijn. Maar nu moet je naar school. Het is hoog tijd. Hier heb ik een zak met lekkere koekjes voor je om in de klas te tracteren.’

‘Dank u wel, Moes.’

Fijn, dat hij op school mag tracteren!

‘Dag Vader! Dag Moe!’ roept hij vrolijk.

Opgewekt stapt hij de deur uit. Zijn zak met koekjes draagt hij voorzichtig voor zich uit.

Blij neuriet hij een liedje.

Weet je welk?

Nee?

Lees dan nog maar eens wat er boven dit hoofdstuk staat. Dan weet je het ineens.