Van Rob en Slok

[p. 2]

[p. 5]

Hoofdstuk I
Tien uur

Door een spleet van de gordijnen werpt de maan een streep zilver-wit licht in het slaapkamertje van Rob. Een lange, smalle streep. Precies over de grote houten vrachtauto, die netjes tussen het andere speelgoed in een hoek van de kamer staat. Met die auto speelt Rob het liefst. ‘Renbode’ staat er met mooie, zwarte letters op geschilderd.

Al enige uren geleden beeft moeder Rob naar bed gebracht. Ze beeft hem lekker onder de deken gestopt en hem een flinke pakkerd gegeven. Ja, zonder een zoen van moeder kan de kleine jongen niet gaan slapen.

Moeder heeft nog even rondgekeken of Rob zijn speelgoed wel beeft opgeruimd. Toen heeft ze het licht uitgedraaid en gezegd: ‘Ga maar gauw slapen, zo veel te eerder is het morgen.’

Wat zou moeder daarmee bedoeld hebben?

Rob weet het best. Jij moet er nog maar even naar raden.

Maar als je nu denkt, dat Rob moeders raad heeft opgevolgd en fijn is gaan slapen, dan vergis je je.

Rob slaapt nog niet.

[p. 6]

Rob ligt nog klaar wakker in zijn bed.

Hij heeft wel geprobeerd om in slaap te komen, maar het wilde niet lukken. Hij heeft zijn ogen stijf dicht geknepen. Hij is op zijn linker zij gaan liggen.

't Hielp niet.

Op z'n rechter zij.

Ook niet.

Hij is zelfs aan het tellen geweest. Want Robs vader heeft hem wel eens gezegd: ‘Als je niet kunt slapen, moet je tellen. En je zult zien, lang voordat je tot honderd hebt geteld, slaap je als een marmotje.’

Dat herinnerde Rob zich en daarom is hij gaan tellen. Heel langzaam. Een... twee... drie... vier...

Maar toen hij bij negentig kwam, was hij nog even helder wakker als toen hij met tellen begon. Hij is er toen maar mee opgehouden. ‘In tien tellen slaap ik toch niet,’ dacht hij.

En zo heeft hij een hele tijd liggen woelen. Nu ligt hij al een poosje te kijken naar de maan, die net tussen de gordijnen door naar binnen gluurt. En naar de streep maanlicht op de grond.

Lollig is dat! 't Is net of die harlekijn daar aan de muur, waarop ook nog wat licht valt, nu veel langer is geworden. En zijn neus nog roder dan anders.

Doch al gauw draait hij zich weer om en denkt aan morgen.

‘Was het maar vast zover!’ zegt hij zuchtend.

Waarom kan Rob niet in slaap komen?

Waarom wil hij zo graag, dat het vlug morgen is?

Ik zal het maar verklappen. Je raadt het toch niet.

[p. 7]

Morgen is het 19 September.

‘Nou, dat is toch niets bijzonders?’ hoor ik je al vragen.

Ja, dat is wel iets bijzonders. Voor Rob is het iets héél bijzonders. Op zijn kalendertje, dat vader voor hem aan de wand heeft gehangen, heeft hij het cijfertje 19 van de maand September met rood potlood dik aangestreept.

Op 19 September is Rob jarig, moet je weten.

Dan wordt hij acht jaar!

En dáárom kan Rob vanavond maar niet in slaap komen. Hoe graag hij ook wil. Want hij moet maar steeds denken: ‘Wat zal ik morgen krijgen?’

Hij heeft een verlanglijstje mogen maken en daar heeft hij een heleboel dingen op gezet. Een bal... een boek... een nieuwe inktlap... een doos kleurpotloden... een hijskraan..... En nog veel meer!

Maar al heeft Rob een verlanglijstje gemaakt, hij weet toch lekker niet wat hij zal krijgen.

Vriendjes mag hij ook vragen om 's middags bij hem te spelen. Moeder heeft al gezegd, dat zij voor een verrassing zal zorgen. Wat zal dat wel zijn?

‘Jongens, jongens, was het maar vast morgen! Was... het... maar... mor... gen...’

Rob geeuwt. Ja, nu krijgt hij toch heus slaap.

De klok in de gang begint te slaan.

Rob telt de slagen.

Een... twee... drie... vier... vijf...

‘Moeder moest eens weten, dat ik nog niet slaap,’ denkt hij.

... zes... zeven... acht... negen... tien.

Tien uur al!

Dan vallen zijn ogen vanzelf dicht.

[p. 8]

‘Tien uur,’ fluistert hij zachtjes. En nog eens, o, zo zacht: ‘.... Tien...’

Het woordje ‘uur’ komt er niet meer uit. Voor hij dát kan zeggen slaapt hij.

Het maantje stijgt hoger.

De lichtstreep op de grond wordt nog langer en witter.

Op de gele muts met bellen van den harlekijn schijnt de maan nu ook.

De grote hangklok in de donkere gang tikt rustig.

Tik... tak... tik... tak...