Zuidwal

[p. 59]

In Exilium

In exilium leest hij, of de dominee zelf
Voorbij komt, de hand zijn schouder raakt
De troostende god op zijn tong legt, maar
Geen wijn om te gorgelen, te spoelen

In exilium slijt hij taal, slijpt hij
De vluchtpaden van herinnering, zand
Wegen misschien, onbestemde klei en
Achterlatende schaduw, schemerroes

In kleur gewassen vragen, die als lauwe
Muziek telkens opdoemen, vervagen tot
Karig zelfgesprek en handen waarin
Witte maan stamelt, springtij aarzelt.