Zuidwal

[p. 57]

In Exilium

[p. 58]

‘De tijd is heen’

Geen koningsgraf onder dit zand
Maar je kist met rozen bedolven
Daarna de steen, gebeitelde Bertus
Blindzanger en harpenaar, daarna

Je handzachte stem die zo stil
Schemert in herinnering, aan dat
Mastbos van schuldig zwijgen
En sombere glazen wijn. Toch leefde

De kus op je lippen, tastte je
In schaduw naar licht, lasten
Gaf je prijs, zonder zicht
Bleef het gedicht, je verre thuis.