Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 87]

Natte doek op daglicht

Zo hoort het: je kijkt niet op of om
schudt je haren en ergens in een ruimte
zie je jezelf weerspiegeld: iemand kijkt
je aan, schudt zijn haren:

De cacaobus van Droste, waar je zelf
wegglipt: verkleinend gezicht,
vergezicht, dat uit zichzelf verdwijnt:
een ochtendspiegel waarin je uitglijdt.

[p. 88]

 

De zee hoorbaar als een krakende schelp,

 

tanden van laag allooi, ogen in het matglas

 

van jaren, het vermoeide

 

koninkrijk van lichaam, wat rest:

 

 

 

Een stem zich haastend door de dagen,

 

pitten in het geluid soms, of een

 

hulpeloos kraken, dat op voorhand

 

niet meer beluisterd wordt.

[p. 89]

 

Een woord dat nog Altamira krast

 

een bizon die zijn rug strekt

 

Het krijt dat door de handen schuift:

 

ijstijd, oeros, zeezicht, stamelende mug:

 

 

 

Wie weet heeft dood zich al

 

genesteld in het onderhuidse

 

Is iedere droom misplaatst en

 

handlanger van binnengeslopen vijand.