Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 74]

Tegenbeeld van tijd

In dit hard- en zachtsteen van seizoenen,
waar herfst niet meer toevallig is
De witlinnen doek voorgoed
op het gezicht lijkt gelegd,

Spiegelt vanuit de schaduw
koude zich dagelijks,
tot zij plaats neemt

Wat geschreven staat
zichtbaar maakt,
met zachte lippen in hem wrijft

Zoals je door de avond loopt
De dag aan je laarzen lapt
Mij de mond snoert

De snoek in mijn tong wakker maakt
je lippen amoebe
Alom in naakte huid vechtend

Tegen de dood,
geen blad van schaamte bewarend
in dit tegenbeeld van tijd.