Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 75]

Drieluik voor Theun de Vries

Men heeft de jager gedood
de visser omgebracht

Men heeft het woud vernietigd
De bronnen vergiftigd
De eerbiedwaardige bomen ontworteld

En in het dampende avondland
waar het grijs van oorlogen nog
nazuchtte, stond in eenzaamheid
getekend, een mens

Nog roerde zich het rudimentaire
ritme van de jacht, de slag van de
visser, het water van de bron

Tegen de laatste boom geleund
bleef het kij ken nog over

Trilde het riet nog even en alleen
toen het schors van verrukking
voorgoed verdween.

[p. 76]

2

 

De gewonde hond likt het bloed

 

van de aanvaller geen spoor

 

van de wapens geen afdruk

 

 

 

Een ploegijzer, een pook,

 

een zeis, een schoffel?

 

 

 

Zweet schuift uit de vacht

 

niets van daglicht noch

 

de bekoorlijke avondluwte

 

 

 

De lens trekt een koppel ossen

 

naar de ogen,

 

de tong likt het riet

 

 

 

In de verte verschiet

 

van eiland en enkele uren

 

(nog) tot de dood.

[p. 77]

3. Laatste reis

 

Je hebt je stem verzwegen

 

tot enkele gebeitelde letters

 

tot kil restant van alfabet

 

 

 

Terwijl de goede zomer in stilte

 

rust, zoeken de honden tevergeefs

 

de lucht van hun jager.