Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 43]

In tweezijdig licht

De zee ter hoogte van het land,
het huis beroert de daken.
Gevleugelde woorden slaan neer
in wind en schuim,
dood nog slechts kan hem raken.

Hij drukt de helm plat, duinzand
vochtig, trekt naar boven.
Meeuwen schuiven schuim en wind
in zijn donkere alkoven.

Daar staat dan een vader op,
die roept met pijn van pijn.
De zon blijft liggen op het duin,
zee heeft te lang door zijn huis gezongen.

Langzaam struikelt hij de wolken voorbij,
eb trekt hem weg van het strand.

In tweezijdig licht reiken wij naar elkaars hand.