Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 40]

[De dag van de witte chrysanten (1979)]

De dameskapper

Ach, dit ontroerende beroep is mijn jeugd
ten deel gevallen. Ik neem het Hem niet
meer kwalijk dat Vrouwen, nee, Dames iedere
jeugdherinnering vertroebelen tot Geur, tot
Lijflucht, Pompeia-Lotion, Gas dat onder de
ondulatietangen gloeide en later de kanker-
verwekkende geur van Haarlak.

Enkele keren per dag liep ik Spitsroeden
door de balzaal van gezeten Dames en mompelde
beleefdheidsfrasen tegen Spiegelbeelden van Verleptheid.

Hoe stond de kleine haarschilder daar in stilte
man te zijn, goochelend met vingers, tangen, kammen
scharen en de Contra-Spiegel.

Met de elegante zwaai van een torero
liet Hij hen uit hun kapmantels opstaan,
verrijzen met een bijgewerkte hoofdprothese,

Wachtend, als een chirurg
Noterend, het Nieuwe Permanent.

[p. 41]

2

 

De watergolfslag van zijn ambities

 

liet hem niet onberoerd

 

 

 

In de weekenden reisde hij

 

met modellen door het land

 

 

 

Nog geen veertig kilo woog hij,

 

altijd met vrouwen bezig

 

 

 

Verzilverd, gediplomeerd, gefotografeerd

 

keerde hij terug en liet dit andere

 

gewicht inlijsten

 

 

 

Uit al deze lijsten, verkreukeld en vernietigd,

 

herken ik nog altijd mijn moeder en andere vrouwen.

[p. 42]

3

 

's Morgens om acht uur, soms zelfs vroeger,

 

werd de voordeur van het voormalige café

 

van het nachtslot ontdaan en schuifelden

 

de Dames naar binnen. Hun haren werden

 

gekamd, ontdaan van de nachtelijke macht

 

van Haarnet, Zweet en toegenomen vet.

 

 

 

Het persoonlijke gereedschap - in Zilver

 

gevatte kammen en borstels zonder naam -

 

lag in het Magazijn, waar altijd te laat

 

de kapsters binnendruppelden.

 

 

 

Hij herkende het vlekkerige Zilver op afstand

 

en ik rook Hen, die ik altijd weerspiegeld zag

 

in gedempt ochtendlicht en Hem (o Noodlot)

 

in zijn doktersjas, het arsenaal moordwapens

 

in de borstzak geschoven.

 

 

 

Ook als ze gestorven waren, moest hij -

 

ontroerd - wij moesten die dag zwijgen -

 

hun haren voor het laatst in model leggen.

 

Net als met bruiloften stond hij ver voor

 

achten op, pakte zijn aktentasjes met

 

instrumenten en fietste in de ochtend

 

naar de dood.

 

 

 

Nu we hem begraven hebben, zijn haren door

 

een non vol etensresten werden geplooid,

 

begrijp ik de woede in zijn stem, toen ik hem

 

vertelde van mijn Eenzaam Avontuur in de treinen

 

en Pommade-Peps.