Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 22]

De stilte van het veen

Waar het praten heser wordt
het lichaam minder leeft,
haaruitval, nog op de borst
zee tot meer vervalt

Adem blaast in water
misschien een enkele welling nog
dan de stilte van het veen

Waar oud hout zich spiegelt
loopt hij over een knuppelbrug,
streep waar lang naar werd gewezen

Verwezen in het moer, gelooid
van top tot teen
schuurt buik een helm,
een kerkhof van hard steen.