Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 20]

De woorden

De woorden volgen hem nog
bij laat daglicht
soms in de nacht
wanneer het schrijven slaapt
onder het laken

Het alfabet van lichaam
oplost in zweet

Trage landschappen in en uit zeilen
niets meer te noemen lijkt,

Alles bijna voorbij

Alleen de adem nog
de straatstenen die de vingers
doen tintelen, een rilling veroorzaken

Zo soms ook de regen waaronder
hij kampeert in een jeugddunne huid
zandkorrels op de voeten
een stralende taal op de tong

Alles bijna voorbij

Het papier dat roept om nestelen
vergeelt in de seizoenen,
waait weg in late novembers.