Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 11]

Schetsen van zuid

Uit gesneden rechthoeken en vierkanten
draait het oog zijn ronde

Als in een krater plooit zich de mond
van de oude stad

Op de breeklijn van de lippen zuigt
de rivier zich naar het noorden

Het zicht zindert van doorgebrand koren
aardappelvelden welven rijp en behoedzaam

Uit de heerbanen stulpen exact de maten
van te lange linialen

Het licht, spreken wij, met warmte bedekt,
de dorpen tussen de heuvels

Ook de doorlopende oevers zijn bebouwd
de kathedralen weggevallen

Doorzichtig wordt de tijd, terugvallend
vloeit het craquelé over de breeklijnen

Hier zat Van Eyck, kijkende
de heerbaan terug

Verschuivend met het licht, spreken wij.

[p. 12]

Pergamijndonk

 

Het netvlies kijkt het aan, kadert het

 

Niet meer drijvende op beton, angst van

 

ademen, knikt de witte boerderij

 

 

 

De koeien schuifelen aandachtig de vensters

 

voorbij, hebben meer oog voor kalf dan

 

voorbijgangers, klinken als misthoorns

 

 

 

Bij heldere dag. De boer duwt, trekt en

 

zet fuiken voor de zomer. Vol en rijp

 

schuifelt hij met de oogst onder de arm

 

 

 

Naar de winter, om te slapen met het vee.

[p. 13]

Arcadisch

 

In dit landschap buigt de tijd zich

 

Nederig in een buik van groen en bomen

 

Ligt de dichter en hoort het ruisen

 

 

 

De takken van loof en naald keren hem

 

Zijn vingertoppen beschrijven het kruid,

 

bescheiden en zacht.

[p. 14]

Eindeloze grasmachine

 

De eindeloze grasmachine laat het

 

niet hoger komen

 

 

 

Ieder sprietje wordt door

 

haat onthoofd

 

 

 

Wanneer de zon brandt

 

slaat het bruin uit

 

 

 

Spoor na spoor bewegen zich

 

dan de treinen

 

 

 

Grote rook trekt naar boven

 

as plakt de huig dicht

 

 

 

Doof zeult het stof tot zuur.

[p. 15]

Land inwaarts

 

Diep, land inwaarts

 

tussen de ontgonnen velden

 

 

 

Verwordt hij, plant

 

en boom, tot fossiel

 

 

 

Tot afdruk van

 

vriend of vijand

 

 

 

Verwordt hij,

 

lichter dan lucht,

 

 

 

Tot een haar op het

 

glas van een bril

 

 

 

Waarin het grijs

 

van de schemering

 

zich spiegelt.

[p. 16]

Grote Peel

 

Soldaten, soldaten, het koren

 

uit de schuren geroofd, te schrijven

 

: het kaf van de tijd

 

(belezen het stof)

 

 

 

De dingen die het stil houden

 

: de stem het roepen moe

 

in veenbrand en rook

 

waar nieuwe Romeinen

 

plunderend te moer gaan

 

 

 

:

 

Kinderen:

 

Zoek de kiezels

 

Kras de helmen

 

Drijf het moeras moe

 

Rust tussen de tanige vingers van de hei!

 

 

 

Het krassen van de tanden op de zerken

 

scherpt het graan

 

Waar dove oren moe worden

 

wordt gedorst

 

 

 

In het donkere water trekt

 

een gelooide mond het zwijgen

 

verder dicht.