Chr.J. van Geel. Een bundel over zijn poëzie

[p. 10]

Chr. J. van Geel
Gedichten

Als ik mij buk naar takken die ik raap,
naar honing die de grond van bloemen is,
ik die de tuin inloop, schrikken zij niet.

Verknocht als zij aan wat ze doen verdiep
ik mij in wat ik breek, verzet hun zoemen
van bloem naar bloemen op begane grond.

[p. 11]

Bos vol duiven

 

Luidruchtig tussen bomen zijn zij

 

met een wat plomp vervoer druk in de weer,

 

hun grauwe veren kruien door het lover.

 

 

 

Zij zien de zee, zo dicht kwam bos nabij,

 

zo dun aan takken is wat hen van water scheidt,

 

zo dicht aan zee kropen de bomen.

[p. 12]

Oktoberkauwen

 

Het zich verplaatsen van

 

de kauwen in de bomen,

 

het dringend praten op een

 

tak om thuis te zijn.

[p. 13]

Avond

 

De laatste toevlucht in de schemer

 

een scherpe vogel vlug uit zicht,

 

de takken roerloos en de hemel

 

gekrompen in de duisternis.

 

 

 

Hij moet op weg zijn over toppen,

 

een meeuw door schaduw uitgewist,

 

zo fel als wat in donker licht,

 

zo fel te zien in die seconde.

[p. 14]

Nachtuil

 

Zijn sprieten staan weer op zijn kop,

 

zijn tekening, zijn oog van god -

 

kijk hoe kompleet richt hij zich op

 

uit as, geen veer, geen poot ontbreekt,

 

verbaast zich dat hij weer beweegt.

 

 

 

Hij zit in wat hem overkwam

 

en strekt zijn vleugels in een vraag.

 

Wie gaaf verbrandt herrijst ook gaaf.