Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 53]

XXVIII.
Heimwee.

Ik voel mij als een kindje,

Dat 's zomers buiten logeert,

En alles heeft, wat haar hartje,

Haar kinderhart begeert.

De lieve, rijke gastvrouw

Geeft uit haar overvloed,

Het kindje daaglijks bloemen

En vruchten, rijp en zoet.

Ze geeft haar kostbaar speelgoed,

Daar speelt het kindje mee,

Vertelt haar mooie sprookjes

Van reus en tooverfee.

Zoo weet mijn gastvrouw, het Leven,

Die rijke, milde vrouw,

Steeds nieuwe vreugd te bedenken,

Opdat ik genieten zou.

[p. 54]

 

Maar ondanks al die liefde

 

Verheugt zich 't kindje niet,

 

Men hoort haar 's avonds snikken

 

Met bitter, bang verdriet.

 

 

 

Vergeef haar, vriendlijk Leven,

 

Dat ze u niet beter dankt,

 

Maar hoe kan een kind genieten.

 

Wanneer het naar huis verlangt?