Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 51]

XXVII.
Rust.

Mijn open ooren hooren

Woorden, half verloren,

Als werden ze ver hier vandaan

Fluisterend uitgesproken,

Mijn oogen gesloten, gebroken,

Zien schimmen, die komen en gaan;
Als stille schimmen in droomen,
Schuiven ze voort en komen

Voor mijn leger staan.

Daar lig ik slapend neer

Met stil gevouwen handen;

Een groote kalmte daalde neer,

Die alle onrust bande.

Het is of dezen nacht

Een hand mij aangeraakt heeft,

Een slaap beving mij, diep en zacht,
Die eindlijk mij de kalmte bracht,

Waarnaar mijn ziel gehaakt heeft.

Ze raakte mijn brandend voorhoofd aan,

Toen werd het koel en frisch,

[p. 52]

 

Ze raakte mijn kloppend harte aan,

 

Dat stil geworden is. -

 

Een geur van tuberozen,

 

Violen en witte rozen

 

Drijft door de kamer heen,

 

En door de loome lucht,

 

Klinkt een bang gezucht

 

En onderdrukt geween.

 

Zijn dat de schimmen, die schreien

 

Van smart en medelijën?

 

Hoe zouden ze zich verblijden,

 

Wisten ze, wat ik gevoel!

 

Hoe zouden ze mij benijden,

 

Dien slaap, zoo verkwikkend en koel!

 

Die kalmte, die ik eindlijk vond

 

Na jaren bange droomen!

 

Ik wist niet, dat een rust bestond

 

Zóó heerlijk, zóó volkomen!