Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 30]

XV.
Sympathie.

Ik klaagde met bleeke wangen,

Ik klaagde met bloedend hart,

In roerend zoete zangen

Den kleinen bloemen mijn smart.

De bloempjes schudden hun kopjes

Weemoedig heen en weer,

Een regen van tranendropjes

Viel uit hun kelkjes neer.

De blauwe violen hieven

Den somberen blik tot mij op,

In 't oog der madelieven

Trilde een flonkrende drop.

De kleine vergeet-mij-nieten

Met àl te week gemoed,

Lieten hun tranen vlieten

Zich badend in dien vloed

[p. 31]

 

En zelfs de lelies, de hooge,

 

Gewoonlijk zoo trotsch en koel,

 

Pinkten uit hun oogen

 

Een traan van medegevoel!