Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 23]

XI.
Verborgen smart is halve smart.

Ik zal niet droevig klagen,

Dat niemand mij troost in mijn leed;

Juist daarom kan ik het dragen,

Omdat geen mensch het weet.

Geen troost, geen mededoogen

Maakt ooit dit hart gezond,

Want zagen nieuwsgierige oogen

De groote, open wond,

En peilden nieuwsgierige handen

Hoe diep die wonden zijn,

Hoe smartelijk zouden ze branden

Met haast onduldbare pijn!

Want iedere blik zou schrijnen,

Wat toch reeds zoo moeilijk geneest.

Alleen door rustig te schijnen

Ben ik ook rustig geweest.