Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 19]

IX.
De aarde.

Vol afschuw kijk ik naar den grond,

Die vochtig is en vuil.

Daar kruipen de lange wormen rond,
De lange, weeke wormen rond.

En houden de maden zich schuil;

En alles wat onder den grond wordt bewaard,

Beschimmelt en verrot.

Een duffe kelderlucht, o, mijn God!

Vervult de geheele aard.

Ook bergen de menschen in haar schoot,

O gruwel en ergernis!

Het menschenlichaam na den dood,
Het menschenlichaam, wanneer het dood

En vuil en afzichtelijk is;

En alles, wat onder den grond wordt bewaard,

Ontbindt zich en verrot.

Een vunze kerkhoflucht, o, mijn God!

Vervult de geheele aard.