Iris

[p. 43]

Een oud liedje herdicht.

Wat mag ons daarboven ontbreken,
Waar 't heil dat God ons geeft,
Ons God geeft, uit te spreken,
En elk het gevoelen heeft,
Alsof hij rechtuit in de helle
Zoude ingaan, konde hij daar
God vinden en vergezellen
En schouwen Hem open en klaar?

De liefde, die wij daar vinden,
Dunkt ieder zóó ongemeen,
Of God hem alleenlijk beminde
En zocht zijne liefde alleen,
Of onder de zalige scharen,
Die kwamen ten hemel in,
Geen zoo begenadigd ware
Door Zijne godlijke min.

[p. 44]

 

Die God bemint alleene,

 

Die spiegelt Hem alzoo klaar,

 

Als het glas, door de zonne beschenen,

 

Het licht maakt openbaar,

 

Die zal te eeuwiger tijden

 

De vreugd, die hij om zich ziet,

 

Beminnen en zich verblijden,

 

Als waar ze hem zelve geschied....

 

 

 

Zoo vaak ik dit overdochte,

 

Zoo roerde zich iets in mij,

 

Als ware mij God, dien ik zochte,

 

Met Zijne gratie nabij,

 

Als hadde Hij reeds op de aarde,

 

Mijn ziele zeer gezocht

 

En hield ze van grooter waarde,

 

Dan zij het vermoeden mocht.

 

 

 

Die derven, dat ze minnen,

 

Zijn dikwijls zeer bezwaard

 

En ongerust van binnen,

 

Het is der minnen aard;

 

Maar, die de minne derven

 

Voor 't lief, dat hen bemint,

 

Veel beter konden ze sterven

 

Dan leven zoo koelgezind.

 

 

[p. 45]

 

Zij, die dit liedje herdichtte,

 

Is vaak nog koud van min

 

En traag om zich te richten

 

Met haren aardschen zin

 

Naar 's hemels eeuwige lusten;

 

Dit baart haar droefenis;

 

Haar hart en kan niet rusten

 

Dan daar Gods liefde is.