Zwijgende liefde (onder ps. Julius)

[p. 75]

XXXIX

Des hemels sterren zijn zoo hoog,
het opwaart-zien vermoeit het oog;
veel lager blinkt een ster, waar ik

met meer gemak naar blik.

't Is ook mijn schoonste, liefste ster,
al is zij niet zoo hoog, zoo ver;
zij werpt haar' bleeken zilvren schijn

door gindsche raamgordijn.

't Is 't lampjen waar zij nevens zit,
waarbij welligt haar mondjen bidt,
terwijl het hoofd een liedjen zingt,

en 't hert nog danst en springt.

[p. 76]

 

O, mogt zij mijn geluk-ster zijn,

 

die sterre, die haar' zilvren schijn

 

giet op de zoete beeldtenis

 

van die mij alles is!