Zwijgende liefde (onder ps. Julius)

[p. 74]

XXXVIII

Hoe langer, ach! hoe dommer:

in 't droevig naar huis toe gaan

bekijk ik den hemel, en 'k voel ja

onder mijn wimpers een' traan.

O sterren, ontelbare sterren,

waart ge allen tranen van smert,

nog veel, nog veel meer tranen

zou moeten weenen mijn hert.