Zwijgende liefde (onder ps. Julius)

[p. 70]

XXXVI

Als Ikarus, van jongen geestdrift dronken,

op wassen vleuglen door de heemlen vloog,

en de aerde reeds in nevelen verzonken

diep onder hem onzichtbaar lag voor 't oog;

naar hooger was alsdan zijn moedig streven,

steeds hooger naar zijn doel, naar de eew'ge bron

van licht en vuur, naar d'eew'gen haerd van leven,

naar d'eew'gen glans en d'eew'gen gloed, de Zon!

En onvermoeid omhoog geroeid: de kussen

der warme Zon verheeten nog zijn bloed;

en weinig voelt hij, half bedwelmd, intusschen

hoe zijne vleuglen smelten van den gloed:

[p. 71]

 

tot dat in eens een gil de onmeetlijkheden

 

doorsnijdt, ontzettend, aaklig, ijselijk;

 

en door de lucht een lichaam naar beneden

 

stort, reeds vóor dat het de aerde raakt, een lijk!

 

 

 

Zoo neem ik ook een stoute vlugt, in droomen,

 

tot haar, die zonne die mijn ziele kwelt... - en

 

zoo voel ik ook mijn' moed, mijn krachten smelten

 

als ik haar nader ben gekomen.