Zwijgende liefde (onder ps. Julius)

[p. 61]

XXXI

'k Benijd het windeken, dat u kust,

o Bloem van Liefde, op uwe wangen;

'k benijd den zetel, waarin gij rust,

wiens armen uw zachte leest omvangen;

'k benijd het roozeken, dat gij plukt,

en dat, al stervend, u ‘zuster’ mag noemen;

'k benijd het gras, dat gij nederdrukt,

dat zich door U vertreden mag roemen;

'k benijd het borduursel, dat voor u staat,

waarin uwe handjens wel willen steken; -

ja, zalig schijnt mij wat gij slaat,

en zalig wat gij wel wilt breken.