Verzamelde gedichten

XXXI

'k Benijd het windeken, dat u kust,

o Bloem van Liefde, op uwe wangen;

'k benijd den zetel, waarin gij rust,

wiens armen uw zachte leest omvangen;

[p. 30]

 

'k benijd het rozeken, dat gij plukt,

 

en dat, al stervend, u ‘zuster’ mag noemen;

 

'k benijd het gras, dat gij nederdrukt,

 

dat zich door U vertreden mag roemen;

 

 

 

'k benijd het borduursel, dat vóór u staat,

 

waarin uwe handjes wel willen steken; -

 

ja, zalig schijnt mij wat gij slaat,

 

en zalig wat gij wel wilt breken.