Uit het studentenleven en andere gedichten

[p. 47]

Bemoediging.

Hoe stil, hoe doodstil is nu de aard

waar 't woeligst volk eens leefde!

hoe machteloos hangt nu het zwaard

waarvoor de vreemde beefde!

O wijdgeduchte vlaamsche leeuw,
gij waart zoo groot in vroegere eeuw...
De tijd sloeg 't al tot puinen neêr:
de puinen zelven zijn niet meer.

Mijn dierbaar, kwijnend vaderland,

roem niet meer op 't verleden;

ween op de rampen, op de schand

van uw ondraagbaar heden.

Niets blijft u van uwe oude macht:
gij ligt verlamd, verslaafd, veracht...

[p. 48]

 

Waar is uw grootheid van weleer?...

 

De puinen zelven zijn niet meer.

 

 

 

Verlicht ons, tijden, ver van hier

 

geweken met uw' luister;

 

giet vonken van uw helder vier

 

op 't hedendaagsche duister.

 

Verdrijft dien nacht die ons omringt,

 

die slaapzucht die ons nederdwingt,

 

herwarmt dien uitgedroogden stam,

 

bevlamt die borsten zonder vlam.

 

 

 

Wie weet? wie weet, bij 't heerlijk zicht

 

der deugden van de vaderen,

 

zal 't weeke nageslacht wellicht

 

zijn' moed, zijn kracht vergaderen.

 

Wellicht komt weder voor den dag

 

die stoutheid die daar nederlag;

 

wellicht herbrandt in ieders borst

 

die oude vurige vrijheidsdorst.

 

 

 

Alzoo, wanneer de zonnegloed

 

na storm en regenvlagen

 

de korenairen weêr begroet

 

die neêrgebogen lagen, -

[p. 49]

 

het blonde koren heft zich op

 

en schudt den laatsten regendrop, -

 

alzoo, na lange schande en smart

 

zal ook weêr rijzen 't vlaamsche hart.

 

 

 

Die hoop, hoe 't wezen moge, is mijn, -

 

die zal ik steeds bewaren;

 

die hoop moet onzer allen zijn,

 

o vlaamsche volksminnaren!

 

Wij, jonge harten, houden stand

 

hoe 't storme, en treden hand aan hand

 

met vasten stap en stout geluid

 

de donkre toekomst in. - Vooruit!

 

 

 

Vooruit! die schreeuw in onzen val

 

moet onze zielen beuren.

 

Vooruit! de klaarste zonne zal

 

den dikken nevel scheuren.

 

Vooruit! de dageraad breekt aan,

 

de lange doodslaap is gedaan;

 

vooruit! het oude vlaamsch gebouw

 

rijst glansend weêr uit schande en rouw!

Juni 1855.