Brieven uit Brooklyn

[XXXIV] Beste allen,
[19 mei 1973]

Watergate gaat langzaam open, Skylab stijgt al bijna op - we wonen hier in een land onder de grootste technische wonderen, alle om zes of tien of elf uur 's avonds elektrisch te zien. Helaas werd in de loop van het jaar het wekelijkse ‘All in the Family’ wel steeds beter maar is nu al aan herhalingen toe, terwijl de nieuwe hoewel dagelijkse vertoning van de White House family misschien wel steeds belangrijker wordt maar niet veel grappiger. Als het zo doorgaat en we komen ten slotte aan de grootste grap toe: uitzending van een president die zichzelf ontslaat, zal misschien niemand meer lachen tenzij meneer zelf er een welgekozen aardbeineus-met-hangsnor of ander schertsartikel bij opzet.

Bovendien is het trouwens lente, en verleden week bloeiden in de Brooklyn Botanic Gardens de magnolia's, kersen, tulpen, azalea's, narcissen en seringen allemaal tegelijk, de gekleurde bloesem van de een viel slaperig uit op de flinke

[p. 124]

bloemen van de ander, en ook de mensen liepen zo bont en lief gekleed dat hun geel, rood en groen getooide zachte kinderen wel vers uit de welwillend glimlachende buiken leken gedropen. Ze stapten met ongemerkte bloesemblaadjes in hun haar en oren de bloesemblaadjes op het kiezel fijn. Ook mooi roodpaars was het hoofd van de parkwachter-te-paard-achtig in zijn witte driewielmotorfiets. We noemen hem Mr. Bloodpressure en ik mag hem in zijn gezicht van Tineke niet fotograferen. We zijn zeker dat hij zich nog eens doodverbiedt waar we bijstaan. Vreemdelingen mogen hem niet verkeerd begrijpen en langharige jongens mogen helemaal niets. De meeste bezoekers zijn op het ogenblik Japans en de kersentuin is dan ook een cadeau van de Japanse regering geloof ik. Warme bomen bloeien voorzichtig om poserende kleine en langere meisjes heen; vaders en jongens richten daar hun lange dikke stijve telelenzen op, en de verlegen slachtoffers, alweer duizelend van de zo anticlimacterische ‘klik’, beginnen wankelend van vereeuwiging weer wat te lopen. Hommels hangen aan de blootgekomen geslachtsorganen van de appelbomen, allemaal belangrijk spelend met de kans op herbestaan. Als in de schaduw van een grote politicus dit allemaal verdort, wie kan dan hoog genoeg vliegen en lachen om ook zo'n verduisterend organisme als een hommeltje te zien, snoezig in de weer om zich van land tot land te verspreiden?

De bomen zijn vroeger groen dan vroeger, lijkt me; de uiterst kleine trekvogeltjes die ik zo graag terugzie duikelen er als kevervisjes doorheen, glipslachend van zeldzaamheid. Ik wil niet geloven dat wij eigenlijk toch aardige mensen een dijkhoog spoor van vuilnis achterlaten en verder eigenlijk zo weinig, ik zie mijn eigen boeken openrimpelen in de regen en hopen om nog even dennevlees te worden - iets van de geur van plantenbloed stampt iemand misschien nog uit hun pulp naar boven. Want hout is wel heerlijk, in de winter en dan weer zo anders in de zomer - zelf voel ik

[p. 125]

me daarbij nauwelijks als een kort eind ijzerdraad, kromgebogen in de kouwe tijden en dan weer recht in de warme, totdat het stuk is; maar misschien doen de stukjes dan ook nog iets. Ik moet tenminste altijd als de lente warm begint te worden, ergens heen waar gegroeid wordt en niets anders. Ik zag net, alweer op tv, een speciale uitzending over huisdieren: een oude dame met een 50 pond lange schootbever bijvoorbeeld. Ze had een huisje upstate gekocht... upstate is zo moeilijk te vertalen, het betekent eigenlijk gewoon een eind ten noorden van de stad New York maar nog in de staat New York, maar je moet je er bij voorstellen dat je misschien hier in de stad werkt, en dan een auto hebt waarin je een paar uur rijdt tussen steeds minder auto's en huizen en dat het hier en daar naar geknipt gras ruikt, en dat er ineens bergen zijn en eindelijk wat verre buren en dan jezelf. Nou dan, upstate. En men had haar gevraagd of de staat een paar bevers op haar land, aan haar beekje mocht zetten. Best hoor, al gaf ze niet veel om dieren. Maar die begonnen meteen een dam te maken en een meer, en ach ze moest zo naar ze kijken en hoe langer hoe meer van ze houden, trouwens ook van wasbeertjes die nu om haar heen sprongen, kortom een van die bevers, ja hoor, schootbever geworden. Het luchtschipvormig dier lag dwars op haar in de leunstoel geperste lijf over bladeren te mompelen. En er was een huiskamer in Californië waarin een poema en een wolf elkaar achterna zaten. Soms werd het de poema te gek en dan vluchtte hij anderhalve seconde in de armen en om de hals van meneer die-en-die ook al in een leunstoel. Er bestaat toch eigenlijk niets belangrijkers.