Brieven uit Brooklyn

[p. 116]

[XXX] Beste Allen,
Brooklyn, 20 oktober 1969

Liefst begon ik maar meteen over moratoriumdag, maar ik weet niet hoe te beginnen. Wat willen we ook eigenlijk, er zijn al zo veel mensen en wie heeft er nou kennissen onder de Vietnamezen? Als twee mensen elkaar doodslaan in de verbeelding iets goeds te doen, dan heeft het verhaal een gelukkig einde, en nog maar net op tijd ook, want bah wat heb je aan zulke engerds.

Nou, het was een goede dag om daar eens over na te denken. Eerst had ik vrij willen nemen, dan had ik Peggy kunnen beschermen, omdat die met haar klas ergens op straat de namen van Amerikaanse doodgeganen is gaan staan oplezen met haar warme zacht levende praatslurfje. Maar ik ben toch maar naar mijn hospitaal gereden, een kale duif op zoek naar tamme haviken. We hadden lunch, drie duiven, een havik en een duivik, en aten zonder te veranderen, ik slappe thee naar binnen, slappe woorden naar buiten en al gauw zo moe van altijd hetzelfde.

Stel dan dat een vent je vrouw aanviel, kwaakte de havik, het eetmes in de vuist, wat deed je dan? Dan zette ik mijn stalen duimen in zijn strot en werkte de strottepijp naar buiten, het kwaken platscheurend tot het brak, dacht ik. Ik weet het werkelijk niet, zei ik, en probeerde mij een stuk Zuid-Azië voor te stellen dat probeerde een van mijn dochters te verkrachten.

Ik ga maar eens ergens zitten denken geloof ik, zei ik, kan dat in de kapel? Ik geloof het wel, zei een duif. Ik liep de gang in, de trap af, steeds dringender, als naar een wc, en de hoek om, de nauwe deur naar de kapel in, waar ik nog nooit geweest was. Maar eerst een klein kamertje vol papieren en een secretaresse langs, naast een kamertje vol weinig licht, kwasten, bewerkt zilveren gebedsrollen, en toen een

[p. 117]

kamertje vol papieren en een secretaresse naast een kamertje leeg van het licht waarin een leeg altaar en twee kaarsen. De kapel zelf was vol lichthouten lange lange banken. Ik ging rechts achteraan zitten. Op de voorste rij zat niemand. De tweede rij was leeg. Op de derde zat niemand. Ook niet op de vierde, vijfde en zesde. De zevende tot elfde waren helemaal leeg. Alleen op de elfde, daar zat rechts een man, dat was ik. In de gangen stoeiden ernstig verbrande kindergedachten. Helemaal voorin, links werd bijna gepreekt uit een lichthouten, gesteelde, boekvormige boekensteun. Rechts werd gewacht door een andere. En midden daartussen stond een blondhouten operatietafel, waar het neerstromend bloed aan ontbrak, dood, doodstil.

Toen ik mijn hand uitstak kon ik hem horen gaan, hij greep alleen maar een psalmenboek voor ieder geloof. Er was veel vrede in, en ook in het herfstgele hout en in de gele zon beschenen chrysanten buiten en zelfs binnen in een hoek, onder de vlag.

We waren drie dagen later in Bennington om Geri op te zoeken en de bomen waren zo geel, en bruin en bruin, en ontzettend rood, en geel van het uitbundig sterven dat ik dreigde zelfs de winter van ons allen te willen begrijpen. Op de terugweg zaten Tineke en mijn moeder voor in de bus en ik achterin met een jongen die goed Hollands kon praten en in Freedom College studeerde, een college voor woeste duiven, ik kon ze als vluchten bonte haviken met zachte snavels voort zien waaien door de vallende blaren, terwijl het donker werd gaven de bomen geel en oranje licht.

Naast ons zongen dronken meisjesstudenten in sterke strakke broeken stoeiende, verdrietige, protestloze liederen; een speelde gitaar en lachte en lachte, met heel lichte ogen, en leunde tegen een matroos: ‘...one hundred miles, two hundred miles...’

Dag leo