Brieven uit Brooklyn

[XXVII] Beste Allen,
30 januari 1969

Als dit een serie wordt, is dit het eerste. Als dit geen serie wordt is dit ook het laatste en dus tweemaal zo belangrijk, maar ik weet niet voor wie.

Ikzelf ben al belangrijk genoeg. Ik ben namelijk voor zover ik weet de enige die ik persoonlijk ken en van wie ik bovendien vrij zeker weet dat hij bij Mies op, nee, Op De Stoel heeft gezeten, een uitdrukking die trouwens over honderd jaar wel niet meer zal bestaan en die ik dus gerust weg kan laten. Behalve dat ik bij die gelegenheid in een verbonden microfoon zei dat ik wel in kranten zou schrijven als die daarom zouden vragen. En waarachtig, na afloop; een meisje om een handtekening, een patiënt om een zalfje maar ik was niet zo'n dokter, en een meneer van Het Vrije Volk om stukjes. Nou, hier dan.

Het zal om lokale kleur gaan. Verleden week bij voorbeeld met Gena, mijn lieve lichtblauwogige wipneuzige assistente en Robert de jonge chirurg met nieuw snorretje en sinds pas haar man, naar een plaatsje, Silver Spring, bij Washington, voor een bijeenkomst van mensen die geld van de regering in kunstnieren proberen om te zetten.

De vertrekochtend stonden Tineke (daar ben ik mee getrouwd, dat weet je nou toch wel), Geri (oudste dochter;

[p. 107]

Peggy was al naar school) en ik voor het huis en daar kwamen ze dan, maar we moesten eerst de rasechte langharige katjes zien hoor, raampjes van het kleine zilveren autootje dichtgedraaid, poezedoos opengemaakt, en daar kwamen de uiterst kleine geweldig zilverbehaarde kopjes al te voorschijn. Terug erin, deurtje open, Vroman erin, Gena moest opschuiven en op een rem zitten, en zo eerst naar Staten Island, over de Belt Parkway langs de oceaan, soms plotseling hoge witte schimmen langs de weg: tot schuim verstoven stukken branding. En de Verrazano Bridge over: een kathedraal van draden zo hoog als een laag vliegtuig boven het verfijnde water van de Narrows. Staten Island is ineens verwilderde heuvels, voorlopig, maar in de bossen groeien de borden Te Koop al.

Hier en daar de Narrows nog te zien, een kudde dikke schepen drijven naar de haven te staren, ze wachten zonder te loeien op het einde van de dokstaking. Nog een eindje rijden, en daar was de vijver waar Gena altijd al van vertelde dat er eenden in waren en daar waren ze. Haar moeder stond blootshoofds en precies zo dat het leuk was. Binnen was buiten de vijver te zien en daar waren ze weer (de eenden). Beneden: eindelijk Ofy, Newfoundlandhond, een geweldige zwarte langharige piramide waarvan 5 pct. kwispelde; en de punt likte.

Weg weer, nu in een stationwagon zo groot als een overdekte zeilboot, mijn grote grafieken rolden door het ruim, Robert stuurde. Er is evenveel landschap langs de Turnpikes van hier naar Washington, als in een geroeste radio. In mijn hotelkamer klap deur dicht koffertje, klap open, wit hemd eruit, uitkleden, bijeenkomst is al begonnen wit hemd aan, eerste lezing vast al, wat? geen dassen bij me, telefoonlijstje, ja waarachtig Giftshop dial 7 no we don't sell any ties, Robert's kamer, ja hoor hij heeft een extra, wacht maar even en daar was hij al. Mijn eigen lezing zou de volgende middag

[p. 108]

pas zijn, waarom schrijf ik dit eigenlijk allemaal dat is toch niets nieuws voor een krant?

Wacht maar. Eerst dus naar een paar lezingen, onze groep, die speciaal membranenmateriaal onderzocht, moest in de helft van een bar zitten; in de andere helft een paar dronkaards: ‘Who the heil wants to live in Los Angeles I told him!!’ ‘Sh!!’ Na afloop gingen we met zijn tienen in twee taxi's - allemaal kunstniermateriaalmeters - naar een Frans restaurant. Juist wou ik een hap van de côte d'agneau nemen toen ik een duidelijke spanning merkte: gevaar? dacht en meteen klonk er een ellendige knal. Het was een bom in Vietnam. Er waren veel doden ook bij voor te stellen, bij voorbeeld een jongen die glimlachend met een zwarte kip in de armen helemaal niet meer duidelijk daarvan te, nou ja. Zijn moeder zou bij voorbeeld nog kunnen leven, en een andere kip, misschien een witte met pak weg een groene staart. Pas toen ik me kon voorstellen dat er een ambulance was, het kereltje dichtgenaaid en gewassen, dood of levend, klampten mijn kaken zich in het lamsvlees samen.

We praatten nog wat over het verband tussen oppervlaktespanning en bloedplaatjes met stollingsenzymen op hun membranen, en reden naar huis. Ook in bed hoorde ik soms nog schoten, maar die kwamen uit het televisietoestel van mijn buren. Of ze echt waren, en dus in een nieuwsfilm voorkwamen, of onecht en dus in een cowboyfilm, dat weet ik niet en doet er dus niet toe.

Hartelijke groeten, leo vroman.