De fûgel fan Oegel

[p. 68]

XV Brune beantsjes.

De oare moarns is't earste dat Tseard Yfke freget: ‘Is er der noch?’ ‘Ja,’ knikt Yfke, mear kin se net sizze, hwant alle bern komme om har hinne to stean en freegje har de earen fan 'e holle oer de fûgel en de auto. Tseard is de held fan 't skoalleplein. Letter freegje se master oft se de fûgel sjen meije, mar dy skodhollet. ‘Letter,’ seit er, ‘it bist moat earst hwat bikomme fan alle drokte.’ Tseard mei de fûgel wol úttekenje op it boerd, mar hy wurdt net heal sa moai as sneon.

En nou wit nimmen noch fan de robot. Mar dêr meije se net oer prate. Earst de krante mar ris ôfwachtsje.

Masters juffer skodhollet as se út skoalle komme. Der stiet neat oer in robot yn 'e krante. Wol in stikje oer de fûgeltotoanstelling. ‘De vogel van Tseard Anema wint eerste prijs,’ stiet der mei greate letters boppe. ‘De tweede prijs was voor de vogel van prof. Oegel.’

‘Hwat sil de man lilk wêze,’ laket master, ‘en dochs woe ik wol ris witte hwerom dy man dy fûgel sa graech werom ha woe.’ ‘Nou,’ seit masters juffer, ‘as men sa lang oan't krusen is, is't bigreatlik as sa'n bist fuort fljocht.’

‘Miskien wie de professor wol bang dat in oar him fange soe,’ bitinkt Tseard. ‘Hy woe fansels de auto winne.’ ‘En hy hie net yn 'e rekken dat fûgels aeijen lizze,’ laket master, ‘ek gelearde minsken forsinne har noch wolris.’

‘Meije wy nou even nei him ta?’ freget Yfke. ‘Ja, mar ik gean mei, ik wol gjin ûngemakken ha.’ Masters juffer bliuwt mar leaver dêr't se is. Se hat neat mei dat frjemde mantsje op.

[p. 69]

It robotsje stiet noch krekt sa as se him juster delset ha. Sa lang nimmen him oan't wurk set, bliuwt er wol rêstich.

‘Moat er net iten ha?’ freget Yfke.

‘Hahaha... in robot yt net,’ laket Tseard, ‘hy hat net iens in mûle.’

‘Hwat sille wy him ris freegje,’ seit master.

‘Oft er iten mei,’ seit Tseard, ‘dan wit Yfke it.’

‘Meist wol iten?’ freget Yfke fuort. It mantsje seit en docht neat. ‘Hy kin net ja of né sizze,’ seit master, ‘hy kin allinne mar hwat dwaen.’

‘Yt ris,’ seit Yfke nou.

‘Hy hat ommers neat to iten,’ seit Tseard, ‘hoe moat er dat dan ha?’

Mar it mantsje docht al hwat. Hy draeit oan in greate knop dy't him op 'e rêch sit.

‘Soe er stikken wêze?’ freget Yfke, ‘dit is dochs gjin iten?’ ‘Dat wit ik noch sa krekt net,’ ornearret master, ‘hy yt miskien sa. Miskien laedt er wol ien of oar apparaet op en kriget sa wer nije krêften.’

‘Dus Yfke,’ seit Tseard, ‘hy mei gjin brune beantsjes, dat witst nou.’

‘En dou bist eigenwiis, dat wit ik ek,’ is't andert. Dan ropt masters juffer: ‘Kom hjir ris... in brief út Nesthuzen.’ ‘Fan de professor,’ seit master. ‘Kom mei.’

En 't is sa. Afz. professor Oegel, Nesthuizen, stiet efter op it slúfke.

‘Geachte meester Hoekstra,’ lêst master.

‘Ik was zeer verbaasd u zaterdag op de vogeltentoon-

[p. 70]

stelling te zien met uw vogel. Volgens mij was ik de enige die zo'n vogel bezat. Graag zou ik van u vernemen waar en hoe u de vogel verkregen hebt. Ook ben ik bereid hem van u te kopen. In afwachting van bericht verblijf ik,

Hoogachtend prof. Oegel.’

‘Forkeapje him heit,’ ropt Yfke, ‘wy kinne der dochs neat mei.’ Master heart it net. Hy stiet mei de finger tsjin 'e noas to prakkesearjen.

‘Hwerom is dy man sa sljocht nei dy fûgel,’ seit er.

‘Hy wol fansels ek ien ha dy't sjonge kin,’ tinkt Tseard. Der wurdt skille. It is plysje Pakstra.

‘Sa,’ seit er, ‘ik tocht al, de skoalle sil wol út wêze. Ik hie niis krekt in telefoantsje krige út Amsterdam. Se hawwe dêr earst neigien oft der ek in Van der Pikken bistiet, mar dy namme is dêr ûnbikend. Se hawwe doe it misdiedigersboek opsocht, en sille my dat tastjûre. De foto's fan alle boeven steane der yn en ik moat sjen oft er dêr by is. Ha jimme oars noch nijs?’

‘Né, neat nou jonges?’

Yfke en Tseard skodholje. Hwat kin dy heit lige. Pakstra moast ris witte, hwa't hjir op 'e souder sit.

‘Wy hawwe allinne in útfanhûzer krige,’ giet master fierder, ‘mar dêr sille jo wol gjin bilang by ha.’

‘Né,’ laket Pakstra, ‘dat binne jimme saken. As ik my dêr ek al mei bimuoije moast... Mar dan gean ik nou mar wer. Sa gau as ik it boek ha, kom ik wol.’ Masters juffer lit Pakstra út.

[p. 71]

‘Hwat moatte wy de professor skriuwe?’ wol master witte. ‘Sille wy freegje oft er hjir in joun komt, dan kinne wy ris prate.’

‘As er dy lange fint mar net meinimt,’ komt masters juffer, ‘sa'n boef út Amsterdam.’

‘Dat witst noch net,’ seit master, ‘miskien is't wol in deagoede fint,’ mar hy leaut it sels net.

Allegearre meiinoar skriuwe se in briefke oan de professor. Nou ja, master skriuwt, mar de oaren sizze hwat er skriuwe moat. As't briefke klear is stiet der:

Achte professor,
Graech soene wy wolle dat jo hjir ris in joun kamen to praten. Dan kinne wy it ris oer de fûgels ha. Wy hawwe de auto forkocht en kinne dus min by jo komme.
Mei achtinge,
master Hoekstra,
Tseard en Yfke.

‘Hat jimme heit de auto al forkocht?’ freget Yfke Tseard. ‘Hy soe him fan 'e moarn fuortbringe,’ is't andert.

‘Spitich!’

‘Asjeblyft,’ seit master tsjin Tseard, ‘smyt dou de brief even op 'e bus. Moatst dochs nei hûs.’

As Tseard thúskomt leit der achttûzen goune op 'e tafel. Dat hat heit foar de auto krige.

‘Ik bin miljonair,’ ropt Tseard.