De fûgel fan Oegel

[p. 65]

XIV Frjemde bisite.

De memmen en muoike binne tige nijsgjirrich hokfoar bisite der aenst komt, mar nimmen wol it har sizze.

‘Wy binne der noch net wis fan,’ seit master.

‘Moat ik kofje sette,’ wol masters juffer witte.

‘Dat kinst fansels altyd dwaen, wy meije it ek wol en it is al by alven.’

‘Dan meije wy wol nei hûs,’ ornearret frou Anema.

‘Tseard moat syn sliep al ha.’ ‘Ik sliep dochs net,’ ropt dy. ‘Dat leau ik ek wol,’ seit master, ‘wy moatte mar oan tolve ûre ta wachtsje. As de bisite der dan noch net is, geane wy allegearre op bêd.’

Mar sa lang hoecht it lokkich net to duorjen. Om kertier foar tolven giet de doar iepen - hoe, is in riedsel - en stiet it robotsje op 'e drompel. Yfke hat him al op 'e skurte.

‘Wiest dêr al,’ seit se, ‘bist in skat.’

‘Yfke hat in feintsje,’ laket Tseard. Mar as Yfke seit: ‘Ik hoech dy nou net mear,’ kriget er in kaem fan komsa. ‘Hwat moatte wy dêr mei?’ freget masters juffer, ‘de gekheit wurdt hoe langer hoe greater. Earst in fûgel en nou in izeren fintsje. Wolle jimme dêr ek wer in auto mei winne?’

‘Mei er by my sliepe?’ freget Yfke.

‘Hoe doarste,’ seit masters juffer, ‘ik woe sa'n ien net neist my ha.’

‘Hast my leaver?’ laket master, ‘dat hear ik ek net faek.’ Tseard is suver hwat jaloersk op Yfke. Hy woe dat robotsje ek wol mei nei hûs ha. Yfke kriget him net mei op bêd. De manlju wolle earst ris prebearje hwat er allegear kin. Muoike Martsje mei earst hwat sizze.

[p. 66]

‘Wy koene wol oan't pânforbarren wêze,’ laket se, ‘mar ik soe sizze, hy moat Yfke mar in tútsje jaen.’ It mantsje docht neat.

‘Se is him to jong, moatst tinke,’ laket omke, ‘hy tutet muoike Martsje leaver.’ Mar dat docht er likemin.

‘Né,’ seit master, ‘jimme sizze it net goed. Jimme moatte net sizze: ‘Hy moat dit of dat, jimme moatte sizze: ‘Dou moatst,’ of ‘Jo moatte, dan docht er it wol.’ En master hat gelyk. Muoike Martsje hat noch mar amper sein fan: ‘Jo moatte Yfke in tútsje jaen,’ of Yfke fielt al in kâld stikje izer tsjin har wang. Dat sil dan wol in robottút wêze.

Masters juffer lit him de keamer oprêdde, fan master moat er de stikkene klok meitsje en gean sa mar troch. Alles is yn in omsjoch klear.

‘'t Is in merakel,’ seit master nei alles hwat er docht.

‘Wy moatte der nou mar in punt efter sette,’ wol omke ha, ‘aenst is syn benzine op.’

‘Hahaha,’ laket Anema, ‘benzine... hwer hast it oer, dat is âlderwetsk. Soks giet mei atomen... hoe, wit ik ek net... mar sok spul is't al.’

‘Der sil moarn wol wer in advertinsje yn 'e krante stean,’ seit Tseard. ‘Robot weggelopen. Tegen grote beloning terug te bezorgen bij...’

‘Krij ik in goune,’ ropt Yfke, ‘moai sa!’

‘Mar ik bring him net werom,’ seit Tseard.

‘Miskien fynst wol in robotaei,’ pleaget omke Douwe.

‘Sille wy ris freegje, oft er in aei lizze wol?’

‘Hâld op,’ ropt masters juffer, ‘hwa wit hwat der út komt! Sa'n ding is gefaerlik,’ en se wiist op it robotsje.

[p. 67]

Ja, oant nou ta ha se der wille mei hawn, mar 't is gjin boartersguod. ‘Ik set him yn 't fûgelhok op 'e souder,’ bislút master, ‘en nimmen mei sûnder myn tastimming nei boppen. Wy moatte moarn mar ris fierder sjen.’ Sa sein, sa dien.

Se geane allegearre nei hûs, mar nimmen kin dy nachts sliepe. As der al ien is dy't efkes yn 'e sliep falt, dreamt er fuort fan robots en dieven en wurdt dan kjel wer wekker.