De fûgel fan Oegel

[p. 60]

XIII It mantsje.

Wilens Tseard dat tinkt, bisykje de beide mannen de túndoar iepen to krijen. It wol mar min...

‘Lit my ek ris,’ seit Anema, ‘dou hast de goede draei net.’

‘Asjeblyft,’ seit omke en docht in stap fansiden.

‘We sille wol oer't stek klimme moatte.’

‘Sa lang ik der bin net,’ seit Anema en swaeit de doar iepen. ‘Hoe hast dat hawn?’ Omke sjocht Anema fol biwûndering oan. Dy laket. ‘De doar siet net op slot... sadwaende!’

Teantsjendewei sette se de tún yn.

‘Stroffelje net oer de fuotbal fan dyn soan,’ flústeret Anema. ‘Hahaha,’ laket omke Douwe. Se kinne it yn 'e hûs wol hearre. Se wurde der sels kjel fan en forskûlje har efter hwat beammeguod. Der bart neat... alles bliuwt tsjuster.

‘Se hawwe blykber gjin houn,’ flústeret omke Douwe, ‘dan wie ik gau fuort.’ ‘Al hearst him net, dêrom kin der wol ien wêze,’ pleaget Anema. ‘Lilke hounen blaffe net, dy bite fuort ta.’ ‘Ast' sa bigjinste, gean ik nei de bern, dan sil ik dêr wol op passe en moat master dy mar helpe.’ Anema hâldt him gau stil.

‘Dit moatte wy om,’ wiist omke. ‘Sjochst wol, dêr is't skuorke. Hwat wolste... earst nei it hûs of earst hjir ris sjen?’ Anema bisiket al om de doar fan 't skuorke iepen to meitsjen, mar dy sit wol op 't slot.

‘Sille wy in rútsje ynslaen?’ freget er.

‘Bist mâl, dêr komt de hiele femylje Oegel op ta.’

‘Dan traepje ik de doar yn.’

‘Dat hat dy man by dy ek net dien wol! Dy hat ek fat-

[p. 61]

soenlik west. Hoe is er der eins ynkommen?’

‘Dat is my ek in riedsel. De frou sil wol in mesjine útfoun ha om doarren iepen to meitsjen, oars kin it net.’

‘Hiene wy mar sokke froulju,’ suchtet omke, ‘uzes litte ús mar piele.’

Anema giet in pear stappen tobek. ‘Tink der om,’ warskôget er, ‘ik raem de doar.’ Mei syn hiele twahûndert poun lit er him tsjin de doar oanfalle, it kreaket ôfgriislik. ‘Noch ien kear,’ seit er, ‘dan is er iepen.’ En hy hat gelyk. Nei de twadde kear hinget it hiele slot der by en is de doar los.

Se wachtsje fiif menuten en slûpe dan it skuorke yn. ‘Sjochstou hwat?’ freget omke. ‘Neat,’ is't andert, ‘skuor dat papier ris foar de ruten wei.’ Dat helpt. Yn't moanneljocht sjogge se allegearre greate mesjines stean. ‘Hwat soene se dêr mei útspoekje?’ flústeret omke.

Anema lûkt oan de skouders. Hy hat ek noch nea sokke mesjines sjoen. ‘Der binne hjir gjin fûgels,’ seit er, ‘ik tocht dat dy man fûgels kweke.’

‘Dit sil wol it wurk fan syn frou wêze, se moat wol tige geleard wêze, ik snap hjir alteast neat fan.’

‘Sil ik ris op in knopke drukke?’ Anema wiist op ien fan de hûnderten knopkes dy't rounom op de mesjines sitte.’ ‘Op in hiel lytskert dan,’ seit omke, ‘wy moatte de loft net yn.’

Anema siket it lytste knopke út dat er fine kin en drukt it súntsjes yn. Alles bliuwt stil en omke sil it krekt ek ris bisykje as der in doarke yn ien fan de mesjines iepen giet en in lyts mantsje nei bûten stapt. Nou... in mantsje ... in robotsje is't eins.

[p. 62]

‘Hwat moat ik... hwat moat ik... hwat moat ik,’ freget er oan-ien-wei, mei in heech stimke.

‘Bek hâlde!!’ naest omke. Hy trillet der oer, sa kjel is er wurden. Anema stiet ek mei iepen mûle to sjen. It mantsje seit neat mear.

‘Toe,’ wiist omke, ‘wer yn dyn hok.’ It mantsje draeit him om en stapt wer yn 'e mesjine.

‘Hy docht it ek noch,’ stammeret omke, ‘man, it swit rint my by de rêch del. Ik druk net wer. Hwa wit hwat der dan út komt.’

‘Wy moatte earst mar nei master en de bern,’ ornearret Anema, ‘de healûre is binei om.’

‘Hwerom hat heit dat robotsje net meinommen?’ seit Tseard, as er alles heard hat, ‘ik woe him sa graech ris sjen.’ ‘Ik ek,’ suchtet Yfke.

‘En ik ek,’ seit master, ‘ik helje him.’

‘Dat kin net,’ seit Anema, ‘dan binne jo in dief. It is uzes net.’ ‘Dy lju sette by ús de boel ek op 'e kop,’ anderet master, ‘mei dat wol?’ Ear't de oaren hwat sizze kinne, is master al fuort.

‘Ik moat der mar efteroan,’ seit omke, ‘hy wit net iens hokfoar knopke it is.’

Efkes letter binne se mei it robotsje werom. ‘'t Is in merakel,’ ropt master al fan fierren, ‘hy docht alles hwat ik siz. Dat is hwat oars as de bern yn skoalle. Ik sei dêr: “Meitsje dy doar, en efkes letter koe nimmen mear sjen dat wy der west ha. 't Is in merakel.”

“Docht er ek hwat ik siz?” freget Yfke. Prebearje it ris,’ seit master, ‘mar moatst gjin gekke dingen sizze.’

‘Eh... eh... spring ris hiel heech.’ It mantsje docht

[p. 63]

[p. 64]

it fuort. Hy springt noch heger as de auto.

‘Hwat haw ik sein,’ seit master, ‘mar hwat dogge wy mei him?’ ‘Meinimme,’ ropt Tseard, ‘hy kin moarn moai myn sommen meitsje.’

‘Dan bring ik him fuort werom,’ seit master.

‘Dat sille jo dochs wol moatte,’ Anema wer, ‘as dy lju der efter komme dat wy him ha... hwa wit hwat foar gekke dingen der noch mear yn dy mesjine sitte.’

‘Ik wol him sa graech hâlde,’ seurt Yfke.

‘Ik wit hwat,’ seit omke. ‘Hwat dan?’ freegje se allegear. ‘Harkje mar.’

Omke nimt it robots je op 'e earm en seit: ‘Moatst nou gau nei hûs ta gean en mei in ûre moatst nei it hûs fan master Hoekstra yn Boskgea komme.’ Dan set er it mantsje del. Dat draeft fuort nei de tún fan de Oegels. ‘Nou as de wjerljocht nei hûs,’ seit omke, ‘en dan mar ôfwachtsje. As er net komt, hawwe wy him forspile en as er al komt, hawwe wy him alteast net stellen.’

‘Hwat knap,’ suchtet Tseard.

‘Hwa,’ laket omke, ‘ik of de robot?’

‘Allebeide,’ anderet Tseard.