De fûgel fan Oegel

[p. 49]

XI Yn 'e efterfolging.

Tseard tusken heit en master op de foarbank en Yfke by Pakstra op 'e knibbel, tusken de beide memmen op 'e efterbank, sa sette se om goed tsien ûre ôf.

De memmen reitsje net útpraet oer hwat der dy nachts bard is, de iene hat it al slimmer as de oare.

Kertier foar alven steane se by de femylje Oegel foar hûs. De gerdinen binne allegearre noch ticht.

‘Dat wol ik wol leauwe,’ seit master, ‘as men by nacht yn 'e baen is, wol it by dei wol sliepe.’

Pakstra skillet oan. Nimmen docht iepen. Nochris skilje. Wer neat. Einlings, nei 't Pakstra fiif menuten de tomme op 'e skille hâlden hat, wurdt boppe in gerdyntsje fan siden skoud. In holle mei in wyld bosk hier kipet om in hoekje. 't Is de professor net, mar hwa wol? Pakstra bitsjut de man dat de doar iepen moat... it gerdyntsje giet wer ticht. Wer wachtsje... mar einlings wurdt de doar dan dochs iepen dien. In frjemde man stiet op 'e drompel. ‘Hwat moatte jimme.’ freget er net botte fatsoenlik. ‘Ik woe wol even mei professor Oegel prate,’ seit Pakstra. ‘Dy is der net.’

‘Mei ik ek witte hwer't hy al is?’

‘Op reis.’

‘Sûnt hwannear?’

‘Sûnt fan 'e moarn.’

‘Kin ik dan mefrou Oegel efkes sprekke?’

‘Dy is ek mei en de bern ek.’

‘Kinne jo ek sizze oft de professor fannacht fuort west hat?’

‘Né.’

‘Hawwe jo fannacht thús west?’

[p. 50]

‘Ja.’

‘Hwa binne jo as ik freegje mei?’

‘De assistint fan de professor.’

Pakstra is der mei oan. Hwat kin er fierder dwaen.

Dan ropt Tseard: ‘Der is noch immen yn 'e hûs!’ En ja hear, boppe wurdt hastich in gerdyntsje ticht skoud.

‘Hwa is hjir mear yn 'e hûs?’ freget Pakstra strang.

‘Nimmen. Ik bin allinne.’

‘Hwa is dêr dan boppe?’

‘De kat tink.’

‘Dan moat ik dat mar ris even ûndersykje. Asjeblyft!... de plysje!’ en Pakstra lit syn kaert sjen.

‘Hawwe jo in bifel ta hússiking?’

‘Ja wis,’ swetst Pakstra.

‘Mei ik dat dan even sjen?’

‘Ik sil it út 'e auto helje.’ By de auto seit er: ‘Ik kom der net yn. Ik swetste wol dat ik sa'n bifel hie, mar...’ ‘Dat hiene wy wol troch,’ seit master, ‘se binne hjir goed útsliept. Stap mar yn, wy wurde hjir dochs net wizer.’ ‘Hwa wie dat?’ wol Tseard witte.

‘De assistint fan de professor. Dat seit er alteast. Hwa wit, hat hy de professor fannacht ek holpen,’ seit heit.

‘Hâld op!’ ropt mem, ‘dy fint by ús Tseard op 'e sliepkeamer!... ik moat der net oan tinke.’

Yn kafé Dorrelsma drinke se in kop kofje. Tseard en Yfke krije elts in fleske prik. Master bisiket by de kastlein mear gewaer to wurden oer de femylje Oegel, mar de man kin har net folle wizer meitsje.

‘Men sjocht dy lju net folle,’ seit er, ‘blykber hawwe se it tige drok mei útfinen.’

[p. 51]

‘Syn assistint...’ freget Pakstra, ‘kenne jo dy bygelyks ek?’ ‘Dy lange fint?... Ja, dy hellet hjir jouns wolris in bierke,’ wit de kastlein har to fortellen. Der stiet noch gâns fan him yn 't boek. De professor bitellet wol, seit er altyd, mar it bliuwt by sizzen.’

‘Witte jo syn namme ek?’

‘Ik leau al dat ik dy opskreaun ha, mar dan sil ik even yn myn boek sjen moatte.’

De kastlein hellet in notysjeboekje út 'e kast, blêddet der yn en seit: ‘Van der Pikken, dat is syn namme.’

Pakstra skriuwt it op. ‘Ik sil it moarn fuort neigean litte,’ seit er, ‘as er ea hwat dien hat, stiet er wol yn it plysjeboek.’ ‘Witte wy dochs hwat,’ seit master, ‘en nou wol ik der fierder net oer prakkesearje. Hwer sille wy hinne?’ ‘De boarterstún,’ roppe Yfke en Tseard.

‘Ik wol graech nei hûs,’ seit Pakstra, ‘ik soe mei de frou foar iten noch in eintsje om.’

‘Dan earst mar wer nei Boskgea,’ ornearret heit. ‘Ik hie mem oars wolris mei Pakstra op 'e wip sjen wollen.’

‘Dan hâlde wy dat noch yn 't fet, hwat jo frou Anema,’ laket Pakstra. ‘Myn man is net wiis,’ anderet dy.

As se Pakstra thús brocht ha, wol masters juffer graech even by har hûs lâns. Men kin nea witte. As se de hoeke om komme riidt der krekt in bistelauto fuort.

‘Der efter oan,’ ropt master.

‘Ik wol nei hûs,’ ropt masters juffer. Gau litte se de beide froulju útstappe en heit en master, Yfke en Tseard sette de efterfolging yn.

‘Hat heit wol genôch benzine?’ ropt Tseard. Hy stiet binei op 'e bank. Hwat in aventûr!

[p. 52]

‘Ik wit der neat fan. Sjogge jimme ek hwat?’

‘Se ride grif de kant fan Nesthuzen út,’ seit master.

‘Dat wit ik noch sa krekt net,’ anderet heit, ‘se sille ús wol op in dwaelspoar bringe wolle.’

‘Dêr riidt er,’ ropt Yfke, en se hat it by 't rjochte ein. Hiel yn 'e fierte sjogge se de bistelwein.

‘Dy fint riidt wol hûndert,’ ropt heit.

‘Heit kin wol hûnderttweintich.’ Tseard sit to springen op 'e bank. ‘Toe heit hurder!’

‘Ik wol net dea,’ is 't andert, ‘sjogge jimme him noch?’

‘Ja,’ ropt Yfke, dy't nei't it skynt goede eagen hat, ‘hy giet rjochts ôf.’

‘Hy stiet stil,’ ropt Tseard fuort dernei, ‘miskien is syn benzine wol op.’ Heit bliuwt ek stean. ‘Hwat sille wy?’ freget er. ‘Der hinne, of wachtsje oant se wer fuort ride?’ ‘Men wit nea hwat se wolle,’ anderet master, ‘se kinne wol in revolver ha. Wy moatte gjin risiko nimme.’

‘Dan mar wachtsje,’ is heit fan bitinken, ‘Yfke sjochstou hwat?’

‘Se stappe út, in man en in frou.’

‘Professor Oegel en de frou fansels,’ seit master, ‘binne der ek bern by?’

‘Né, ik sjoch se net. Dou Tseard?’

‘Se geane yn 't gers sitten,’ ropt Tseard, ‘sjochst wol!’ ‘Spitich dat myn eagen net sa goed mear binne,’ seit master, ‘ik sjoch de auto mar amper, lit stean fan dy lju.’ ‘Fan mines hoech ik ek net to swetsen,’ seit heit, ‘as ik myn bril net hie... Hawar, wy hawwe de bern by ús.’ ‘De man sil fiskje,’ seit Tseard, ‘sjochst wol Yfke?’ ‘Fiskje?’ Master skodhollet. ‘Dat sil dy wol misse,

[p. 53]

Tseard jonge! It sil wol ien of oare mesjine wêze om ús to biloeren.’

‘As wy op inoar wachtsje sille, sitte wy hjir fannacht noch,’ seit heit. ‘Sil ik jimme ris sizze hwat wy dogge? Jimme stappe út, jowe jimme hjir efkes del en ik riid der ris lâns. Dy lju kenne my net... ik siz gewoan dat wy fordwaeld binne en freegje har de wei. Underwilens kin ik moai ris sjen hwat hja dêr útheve.’

‘Dat liket my skoan ta,’ ornearret master. ‘Kom jonges, wy geane hjir sa lang yn 't gers sitten.’ Mar Tseard en Yfke bliuwe stean en hâlde master op 'e hichte mei hwat heit docht.

‘Hy riidt der lâns.’

‘Hy bliuwt stean.’

‘Hy swaeit de auto.’

‘Nou bliuwt er by dy lju stean.’

‘En nou stapt er wer yn.’

Se kinne binei net sa lang wachtsje oant heit wer werom is. Dy stapt slop fan laitsjen út 'e auto.

‘Kom mei,’ is alles hwat er seit.

‘Hwat sei de professor?’ freget master tige nijsgjirrich. ‘Ja, hwat sei er,’ roppe Tseard en Yfke ek.

‘Dat sille jimme wol hearre,’ is't andert, ‘stap mar yn.’ Heit bliuwt deun efter de auto fan de professor stean. De professor en syn frou sitte mei de rêch nei har ta to fiskjen. It lykje alteast sa foar't each deagewoane angels. De fiskers sjogge op noch om.

‘Hwat bitsjut dit?’ freget master heit.

‘Sjoch mar ris goed,’ anderet dy.

Master lûkt oan de skouders. Hy snapt der neat fan. Dan

[p. 54]

ropt Yfke: ‘It binne omke Douwe en muoike Martsje!!’ De fiskers smite de angels del en muoike ropt: ‘Hahaha, dêr seagen jimme my al foar de frou fan in professor oan. Hahaha, ik ha nea witten dat omke Douwe der sa geleard útsjocht.’

Tseard wit net, hoe't er it hat. Dat it professor Oegel en syn frou net binne, sjocht eltsenien wol, mar hwa binne it dan? Yfke fortelt it him. ‘Muoike Martsje is in suster fan ús heit.’

‘Mar hoe komme jimme yn 'e goedichheit hjirre,’ wol master witte.

‘By jimmes siet de doar ticht,’ anderet muoike. ‘Douwe hie dy mei ha wollen to fiskjen, mar nou moast ik wol mei.’ ‘En wy de dieven efternei,’ laket master.

‘Dêr bigryp ik nou wer neat fan,’ seit omke.

‘Dat fortel ik jimme aenst wol,’ anderet master, ‘wy moatte earst mar nei hûs, oars witte de memmen ek net hwer't wy bliuwe.’

‘Ride jimme earst mar fuort,’ bipraet omke, ‘wy wolle ek ris yn 'e efterfolging.’