De fûgel fan Oegel

[p. 44]

X Tseard fangt binei in dief.

Thús heart Tseard hwat heit en master bipraet ha. Se sille de auto forkeapje - skande, mar it kin net oars - en fan it jild krije Yfke en Tseard beide de helte op har sparbankboekje. Moarn sille se earst noch in ein út to riden, mar moandei sil heit de auto nei de garaezje bringe. It bigreatet har allegear, mar noch heit, noch master fortsjinnet safolle dat er der in auto op nei hâlde kin.

‘En as jimme trouwe, is't jild wer byinoar,’ seit heit.

‘Heit is net wiis,’ anderet Tseard, ‘ik trou net.’

‘Gean mar gau op bêd,’ trunet mem, ‘moarn hast wer in drokke dei.’ Hoe drok wit se nou noch net.

Nachts wurdt Tseard kjel wekker. Hy dreamt krekt dat er boppe op 'e jurytafel stiet, mei yn eltse hân in fûgel en in great segaer yn 'e mûle, as er immen yn syn sliepkeammerke heart. Deastil bliuwt er lizzen... Hy doar binei net to sykheljen. Soed er nou kidnapt wurde? Tinkt dy man dat heit en mem ryk binne nou't se in auto ha? Hoefolle los jild soene se bitelje moatte? Sil er skreauwe...? Né, dan stekt dy man him miskien dea mei in mes. Hoeden lûkt er it lekken oer de holle. Se moatte him net sjen... lokkich dat de gerdinen ticht binne... it is roettsjuster yn syn sliepkeammerke. Hwat soe dy dief wolle... de auto net, dy stiet bûten... wachtris... de kaikes!! Oars kin er de auto ommers net op gong krije. Nou, lit him dan mar sykje, hjir fynt er se net. Heit hat se yn 'e bûse. Hè... hy heart neat mear... soe de dief fuort wêze? Mei ien each kipet Tseard om in hoekje... seach er mar hwat... wachtsje... hy lûkt it ljocht op... dan sjocht dy man wol dat er fuort komt.

[p. 45]

Ien... twa... trije... it ljocht barnt, mar der is gjin dief to sjen. Yn in omsjoch is Tseard fan 't bêd ôf en draeft op bleate fuotten nei de sliepkeamer fan heit en mem.

‘Heit!... Mem!... Dieven!’

‘Hè? Hwatte?’ Heit en mem sitte beide al.

‘Hwat seist dêr?’

‘Der wie in dief yn myn sliepkeamer.’

‘Och dy jonge hat dreamd,’ seit mem, ‘sjoch mar gau datst' wer yn 'e sliep rekkest. 't Is der hjoed grif to bot op oan kommen.’

‘It is echt wier... ik ha him sels sjoen.’

‘Hoe seach er der dan út?’ wol heit witte en glimket wilens nei mem.

‘Dat wit ik net, mar ik hearde him.’

‘Kom,’ seit heit, ‘ik sil dy wer ûnder de tekkens stopje.’ Se leauwe it net!! Nou dan net! As de auto moarn fuort is, is it har eigen skuld, hy hat se warskôge. Hy sil dy dief sels wol fange... nou ja...

‘Wol heit even ûnder myn bêd sjen?’ freget er sunich. ‘Jawis wol, greate held.’ Heit giet op 'e knibbels lizzen, kipet ûnder it bêd en seit: ‘Gjin dief to sjen, net iens in hiele lytsen. Sliep mar gau wer! Ik helje noch even in stik koeke... ik haw hûnger.’

Heit is noch mar amper ûnder of hy ropt: ‘Mem! Tseard! Kom hjir ris!!!’ En hwat sjogge se... in keamer dy't bisiedde leit mei guod dat oars yn 'e kasten stiet. Boeken, papieren, reaven jern... ja sels it koekjestrompke stiet iepen op 'e flier.

‘Dan hat der dochs in dief west,’ seit heit.

[p. 46]

‘Dat sei ik al,’ anderet Tseard en hy mei dy dief suver in bytsje lije. As dy hjir net sa'n rommel makke hie, hiene heit en mem him nea leaud.

‘Ik skilje de plysje,’ seit heit.

‘Leit myn beurs noch wol yn 't laedtsje?’ freget mem, ‘der siet noch wol tsien goune yn.’ De beurs leit der net mear. Se fine him efkes letter ûnder de tafel. It jild sit der noch yn. It hat de dief net om sinten to dwaen west... mar hwerom al?

Heit hat wilens plysje Pakstra skille. Dy sil fuort komme. Yn de tsien jier dat er yn Boskgea wennet, is dit de earste kear dat er by nacht fan 't bêd ôf helle wurdt.

Der wurdt op it rút kloppe. ‘Pakstra al,’ seit heit, ‘dat is gau.’ It is master.

‘Ik hearde fan Pakstra dat de dief hjir ek west hat,’ seit er. ‘By master dan ek?’ freget Tseard.

‘Ja, wy sitte yn deselde rommel. Ik bin fuort nei Pakstra gien en dêr hearde ik dat jo ek skille hiene. Hwer soed er noch mear west ha?’

‘Misse jimme ek hwat?’ wol mem witte.

‘By myn witten net.’

‘De kaikes!’ ropt Tseard. ‘Hat heit de kaikes noch wol?’ ‘De auto stiet der noch,’ seit master, ‘oars moat ik my al raer forsjoen ha. Mar ik gean wer... de frou en Yfke wiene der al op tsjin dat ik fuort gie... mar ik moast dochs Pakstra warskôgje. Nou it bêste, ik hear it lêste nijs aenst wol fan Pakstra,’ en fuort is master.

Efkes letter komt plysje Pakstra slop fan laitsjen de keamer yn. ‘Dêr hie ik master al by de jas,’ seit er, ‘ik tocht dat ik de dief hie.’

[p. 47]

Nei 't er alles goed yn him opnommen en it wichtichste opskreaun hat, seit er: ‘Dan moat ik earst mar ris by master Hoekstra sjen. Dêr sille se ek wol sitte to wachtsjen.’ ‘Mei ik mei?’ freget Tseard.

‘Bist net wiis,’ seit mem, ‘witst wol hoe let it is? Fiif ûre.’ ‘Ik kin dochs net mear sliepe.’

‘Om my mei er mei,’ seit Pakstra. Tseard sjocht heit oan. Hwat seit dy. Heit knikt: ‘Toe dan mar, ik hie sels ek wol sin om mei.’

‘Né,’ ropt mem, ‘litst my hjir net allinne. As dy dief wer komt!’ Gau lûkt Tseard de klean oan. It sit allegear bryk en nuver mar dat is neat net slim, 't is nacht. De femylje Hoekstra is drok dwaende it spul wer toplak to setten. ‘Ik hie oars earst al efkes sjen moatten,’ seit Pakstra, ‘mar ja, nou't jimme neat misse...’

‘Nimme jo gjin fingerôfdrukken?’ freget Yfke.

‘Né,’ is 't andert, ‘ik soe net witte hokfoar finger ik nimme moat. Dy man hat tsien en miskien hat er ek wol wanten oan hawn.’

‘Hwat soe dy man socht ha,’ prakkesearret master.

‘Hwat hawwe wy dat jimme ek ha kinne.’

‘De fûgel!’ ropt Tseard.

‘De fûgel! Fansels!!’ ropt master.

‘Dat tocht ik ek al,’ seit Pakstra. ‘De fûgel!’

‘Mar dy stiet hjir,’ seit Yfke. ‘Hwerom hawwe se him dan net meinommen?’

‘Se ha fansels net sjoen, dat er dat is,’ ornearret master. Mear seit er net, mar se bigripe it allegear wol. Nimmen kin sjen, dat dit de moaije fûgel fan de totoanstelling is. Pakstra snapt it rjochte der net fan, mar dat wol er net

[p. 48]

heal wêze. ‘Dus, de fûgel,’ seit er en skriuwt it yn syn boekje. ‘Hwa hat bilang by de fûgel.’

‘De professor,’ roppe master en Tseard tagelyk.

‘De professor,’ skriuwt Pakstra. ‘Hokfoar professor?’ ‘Professor Oegel, de fûgelkweker,’ anderet master.

‘Tinke jimme dat dy de fûgel ha wol?’

‘Grif.’

‘Dan sille wy moarn, né hjoed syn aliby ris neigean,’ seit Pakstra wichtich. ‘Dit moat útsocht wurde.’

‘Wy soene hjoed dochs út to riden,’ fortelt master, ‘as wy jo bygelyks yn Nesthuzen bringe moatte?’

‘Dat is gau sa goed as fytse, sille wy dat dan mar ôfprate?’ ‘'t Is ôfpraet,’ seit master, ‘om tsien ûre steane wy by jo foar de doar.’

‘Dat duorret noch 4 ûren,’ suchtet Tseard, ‘hwat moat ik sa lang.’ ‘Dy better oanklaeije,’ laket Yfke.