De fûgel fan Oegel

[p. 40]

IX In auto partsje?

Dan giet de doar iepen en hwa steane dêr?... Heit en mem Anema, mei masters juffer.

‘Dêr wiene wy al,’ seit Anema, ‘man, hwat hawwe jo ús kjel makke. Fuortdaliks mei in taksy nei Nesthuzen komme... ik tocht dat der hwat bard wie.’

‘Ik sei jo dochs al, dat der neat gjin slims wie,’ seit masters juffer.

‘Mar mear wisten jo ek net.’

‘Ik mocht net mear sizze.’

‘Mar hwat is der dan? Jo hawwe ús dochs net om 'e nocht hjir komme litten.’

‘Ik haw in auto woun,’ raest Tseard nou, hy kin it net langer stil hâlde. Mem falt op de earste de bêste stoel del. ‘Hwat seit dy jonge?’ freget se heit.

‘Ik ha 't net rjocht forstien,’ seit dy. ‘Hy seit dat hy in auto woun hat, mar dêr sil ik wol mis mei wêze.’

‘Né,’ raest Tseard wer, ‘hjir binne de kaikes.’

Dan fortelt master alles. Fan de professor, fan it aei en fan de fûgel, dy't sa moai wurden is. Heit en mem binne der stil fan. Dan seit mem: ‘En wy tochten dat dy jonge siik wie... en ik mar op him fûterje... o, as ik dit witten hie...’

‘Hwer stiet de auto,’ freget heit, ‘ik moat him earst sjen, ear't ik it leau.’

En hy kin it leauwe, hwant de auto is in mearke. Read mei in swart dak en wite tsjillen. Tseard stompt master oan. ‘Hy koe wol opferve wêze,’ flústeret er. Master anderet net, sa moat er laitsje. Heit efter it stjûr, sa ride se nei Boskgea. Dêr is it nijs al gau de buorren oer: ‘Tseard Anema hat in auto woun.’ En dy't it net leaut,

[p. 41]

rint of fytst mar nei it hûs fan de Anema's en kin dan de auto mei eigen eagen sjen. Heit wriuwt der al wakker mei in doek op om, mem is mei de ruten dwaende. Tseard is der suver hwat mei oan. Hy hat de auto, mar master hat neat.

‘Heit?’ freget er, en as dy it net heart, nochris: ‘Heit.’

‘Ja.’ ‘Hoe moat it nou mei master.’

‘Hoe sa?’ ‘Nou... mei de auto. As master der net west hie, hiene wy nou dy auto net. Dan hie ik it aei miskien wol útblaesd.’ Heit moat hjir even oer neitinke. Dan seit er: ‘Dou hast gelyk, wy ha leau'k net botte fatsoenlik west. Master moat syn part ek ha.’

‘Mar hwat wolst dan,’ freget mem, ‘wy kinne de auto min partsje en sinten ha wy net.’

‘Kom mei,’ seit heit en triuwt Tseard yn 'e auto, ‘wy sille der fuort hinne. Dit is my goed yn 'e wei.’

Master is yn de tún dwaende. ‘Sa,’ seit er, ‘sille jim noch in eintsje om?’ ‘Né,’ anderet heit, ‘ik woe wol even mei jo prate.’ ‘Dat kin. Kom mar fierder. Tseard gean dou mar nei Yfke. Dy makket yn 'e koken de fûgel skjin.’ En wilens heit mei master praet, hawwe Tseard en Yfke wol wurk om de fûgel skjin to krijen. Hielendal krije se de ferve der net ôf, mar dat slyt wol mei de tiid, neffens Yfke.

‘Hwat sille wy nou mei dy fûgel?’ freget Tseard. Yfke wit it net. ‘Wy hâlde him fansels,’ seit se, ‘of eins moatstou him ha, it is dines.’ ‘Wy ha de auto ek al...’ ‘Miskien winne wy der noch wolris in auto mei,’ laket Yfke, ‘dan is dy foar ús.’

Dan giet de skille fan de foardoar. Yfke makket de doar

[p. 42]

iepen. Op 'e stoepe stiet in man mei in aktetas yn 'e hân. ‘Middei,’ seit er, ‘bin ik hjir by master Hoekstra?’

‘Ja,’ knikt Yfke.

‘Frou Anema hat my hjir hinne stjûrd,’ giet de man fierder, ‘ik woe graech efkes mei Tseard Anema prate.’ ‘Tseard!’ ropt Yfke, ‘hjir is in man... eh... in minhear foar dy.’

‘Foar my?’ Tseard sjocht de man forheard oan.

‘Ja, ik kom fan de Ljouwerter krante. Ik woe graech hwat bisûnderheden oer jou fûgel.’

‘O!’ Tseard dijt út. Dy man seit ‘jo’ tsjin him.

‘Jo hawwe dochs in auto woun!’

‘Ja minhear.’

‘Hoe binne jo oan dy fûgel kommen. Hwer komt er wei?’ ‘Ut in aei, minhear.’

‘Ja dat bigryp ik,’ seit de man, ‘oars wie it gjin fûgel. Hoe hyt er eins?’ ‘Fûgel minhear.’

‘Ja... mar hwat foar soarte is't.’ Tseard is der mei oan. ‘Heit!’ ropt Yfke, ‘kom hjir ris.’

As master heart hwa't der is, moat de man der ynkomme. ‘Fan dy jonge wurd ik net folle wizer,’ seit er, ‘miskien dat jo my helpe kinne.’

‘Ik sil myn bêst dwaen.’

‘Dan soe ik yn't foarste plak graech witte wolle, hwer't dizze fûgel wei komt.’

‘Ut in aei,’ anderet master.

De man wurdt lilk. ‘As jimme my hjir foar 't soaltsje ha bin ik gau fuort. Ik sit hjir ek foar myn brea.’

‘Dat is alhiel myn bidoeling net, mar ik kin jo net mear sizze. Dat is ús geheim. Miskien dat professor Oegel jo

[p. 43]

mear fortelle kin.’

‘Dy hat my hjir hinne stjûrd. Hy is tige binijd hoe't jo oan sa'n fûgel komme.’

‘En nou moasten jo dat even útfiskje. Sit de saek sa.’ ‘Ik freegje it foar myn krante, net foar de professor.’

‘Mar dy kin it dan lêze.’

‘Ja, fansels. Hoe sit it, wolle jo my hwat fortelle, oars gean ik wer fuort.’

‘It spyt my foar jo,’ seit master, ‘mar wy kinne jo nóu noch neat sizze. As jo my jou adres jowe, krije jo de bisûnderheden fan my, sa gau as ik se frij jaen mei.’ ‘Jo geane net nei in oare krante?’

‘Dat ûnthjit ik jo.’

‘Dan is dat ôfpraet. Ik hoopje dat ik gau hwat fan jo hear. De professor hat myn adres wol.’

Master lit de man út.

‘Mar goed dat der gjin fotograef by wie,’ seit heit, ‘dat hie ek nuver foar de hearen kommen.’

‘Wy binne noch net op de ein moat jimme mar tinke,’ suchtet master, ‘dit is it bigjin noch mar.’