De fûgel fan Oegel

[p. 30]

VII De biferzen fugel.

De 15e novimber skillet master kafé Borrelsma. Tseard en Yfke fine it gekkewurk, mar master set troch. Masters juffer is it ek lang net mei har man iens.

‘Ik ha dy oare fûgel net sjoen,’ seit se, ‘mar as er sa moai is as jimme sizze, kinne jimme mei dizze wol thús bliuwe. In gewoane brune fûgel is 't, oars net.’

En se hat gelyk. De fûgel is fan giel, brún wurden mar dêr bliuwt it by. Hy kin omraken sjonge, mar dat is ek it iennichste. Master steurt him nearne oan.

‘Ik woe wol in fûgel oanjaen foar de totoanstelling,’ seit er yn de telefoansel fan Boskgea.

‘Yn hokfoar klasse wolle jo meidwaen?’ wurdt der frege. ‘Yn de heechste,’ anderet master.

‘Ja, mar dat bidoel ik net,’ seit de man oan de oare kant, ‘is 't in dou of in hin.’

‘Hy moat ynskreaun wurde yn deselde klasse as de fûgel fan Oegel.’

‘Dat kin net. Fan dat soarte bistiet mar ien.’

‘Twa,’ anderet master.

‘Jo moatte it sels witte, mar dan hawwe jo gjin kâns in priis to winnen.’ ‘Dat binne myn saken. By professor Oegel sines en oars mar net.’ Master wurdt suver in bytsje koart.

‘Goed dan, sa't jo wolle. Hoe is de namme?’

‘De fûgel wurdt ynstjûrd troch Tseard Anema út Boskgea.’ ‘Ek dat noch’, seit Tseard tsjin Yfke, ‘aenst sette se noch yn 'e krante hokfoar flater ik slein ha.’ Klets! Master slacht de doar fan de telefoansel ticht. ‘Hwat tinke dy lju wol,’ fûteret er, ‘dat ik mei in hin oansetten kom!’ Dat hie gau sa goed west, tinkt Tseard, mar hy

[p. 31]

seit mar neat. Master mocht ris lilk wurde.

‘Ik bleau like leaf thús,’ flústeret Yfke en Tseard is it al wer mei har iens. ‘Sneon om acht ûre mei dyn fyts by ús wêze,’ hyt master Tseard, ‘siz thús mar dat wy in ekskursje ha.’

‘As ús heit dan mar net mei wol,’ seit Tseard, ‘sneons hat er frij.’

‘Wy wolle him net mei ha,’ laket master, ‘siz mar dat wy in hiel ein fytse moatte.’ Hy wit wol dat Tseard syn heit it mier oan fytsen hat.

‘Dou kinst wol by master-en-dy yn 'e kost,’ seit mem as Tseard thúskomt, ‘bist dêr mear as hjirre. Hwat moatst der altyd.’

‘O, neat... boartsje.’

‘Mei Yfke?’ Tseard kriget in kaem. Mem ek mei har geseur. ‘Ik mei it mar min lije,’ giet se fierder, ‘hast noch wol maten? Ik sjoch Durk en Klaes hjir nea mear.’

‘Nije wike sil ik se wer freegje,’ ûnthjit Tseard har.

Sneontomoarn acht ûre! Tseard stiet mei syn fyts by master foar hûs. ‘Kom hjir mar even,’ ropt masters juffer, ‘master is noch boppe.’ Yfke sit noch to iten. ‘Hwat heit útspoeket,’ seit se, ‘hy hat justerjoun de hiele joun mei de fûgel dwaende west. Nimmen mocht op 'e souder komme... mem ek net.’

‘Ha jimme al in kouwe?’ wol Tseard witte. De fûgel hat de lêste wiken yn in hok op 'e souder sitten, mar dat is sa great, dat kin net efter op 'e fyts.’

‘Ja’ anderet Yfke, ‘fan ús beppe. Dy hie der eartiids in kanarje yn.’

‘Hoe fier bist,’ ropt masters juffer nei boppen.

[p. 32]

‘Ik kom,’ is 't andert.

In greate doek oer de kouwe, sa komt master by de trep del. ‘Hwerom sit dy doek der oer?’ freget Yfke.

‘Foar de kjeld,’ is 't andert, ‘ik wol net mei in biferzen fûgel oansetten komme.’ ‘Dan hiene wy alteast hwat bisûnders,’ seit Tseard, ‘dêr komt eltsenien net mei.’ Master jowt gjin andert mar hy sjocht... oft er de auto al woun hat. Tseard kin der net by... nou ja ... master syn namme komt skielk net yn 'e krante...

‘Hé, Tseard... giest ek mei?’ Master en Yfke steane al klear. ‘Leaver net,’ tinkt er. ‘Ja... ik kom!’ ropt er. Master hat de kouwe efter op 'e fyts en floitet it heechste liet. Tseard en Yfke sjonge de wurden mei en in fleurich ploechje komt sa by kafé Borrelsma.

‘Hwer moatte wy wêze,’ freget master de kastlein.

‘Komme jo foar de fûgeltotoanstelling?’

‘Ja, hwat tochten jo dan dat hjir yn sit,’ en master wiist op de kouwe, ‘in oaljefant?’

‘Dat kin ik sa net sjen,’ is 't andert, ‘mar jo moatte boppe wêze.’

Op de boppeseal fan kafé Borrelsma is 't in drokte fan komsa. Hinnen, douwen, papegaeijen, kanarjes... en minsken.

‘Sjochst de professor ek?’ freget Yfke Tseard. Dy skodhollet. ‘Hy sil wol let komme,’ seit er, ‘deftige lju binne ornaris let.’ ‘Dêrom binne wy ek sa op 'e tiid,’ seit master. ‘Kom mar mei, ik leau dat de jury dêr sit,’ en hy set op in greate tafel ta dêr't fiif manlju wichtich sitte to dwaen.

‘Moatte wy hjir wêze,’ freget master jitris, ‘ik ha hjir

[p. 33]

de fûgel fan Tseard Anema.’

‘Jo kinne him wol earne delsette,’ seit ien fan de manlju, ‘dan wurde jo aenst wol oproppen.’

‘Lit de doek der noch mar hwat oer,’ ornearret Yfke, ‘it siicht hjir.’ Master glimket. Hy hat wol yn 'e rekken hwerom Yfke dat seit. Yn har eagen kin de fûgel gjin bisjen lije.

‘Hoe let is 't?’ freget Tseard. ‘Kertier foar tsienen,’ anderet master, ‘de professor moat nou ek hast komme.’ Hy hat de wurden noch mar amper sein of de professor stiet yn de doar. Yn syn hân de kouwe mei de fûgel en efter him syn frou en bern.

‘Ooooooh,’ sizze de lju as se de fûgel sjogge.

‘Ooooooh,’ sizze Yfke en Tseard ek.

‘In nije hin,’ ropt in lyts jonkje.

Master seit neat... hy glimket.