De fûgel fan Oegel

[p. 26]

VI In hoanne of in nachtegael?

As 't fûgeltsje droech is, liket it al gâns oars. Mar sa moai as syn mem is er lang net. Kleuren hat er net. Al syn fearkes binne giel... gewoan giel... goud is 't net iens. Neffens master binne in protte fûgeltsjes, sa lang se lyts binne, giel, en komme de kleuren letter. Tseard moat it noch sjen.

Ien gelok ha se... it bist yt alles. Fûgelsied... slaed... stikje aei... alles pikt er op. Hy groeit dan ek as koal.

Dan... op in dei... flústeret master Tseard ûnder de ierdrykskundeles yn 't ear: ‘Moatst aenst even komme, ik ha nijs.’

Hwat soe der wêze. Soe't fûgeltsje siik wêze... of dea... né, dan seach master net sa fleurich, mar hwat dan...? ‘Tseard, opletten!’

‘Ja, meester!’ De holle moat der by. Tink ris ta dat er aenst neibliuwe moat... mar, dan moat master sels ek bliuwe. Dat docht er net.

‘Tseard, welke plaats wijs ik aan?’

‘Nesthuizen meester!’ De bern springe de banken binei út. Hwa wit nou net dat dat Amsterdam is. Nesthuizen... ha, ha, ha! En master is net lens lilk. Hy giet gewoan fierder. Nou ja, Tseard is masters pop, dat witte se allegear wol. Healwei fjouweren stiet Yfke al to wachtsjen.

‘Witstou it?’ freget Tseard.

‘Né, heit woe it net earder sizze as datstou der ek by wieste. Kom gau mei, ik bin sa nijsgjirrich.’

‘Oars ik wol,’ tinkt Tseard.

As master thús komt, sitte Tseard en Yfke mei reade hollen by de tafel. Master leit stadich de skriften yn 't finsterbank en smyt syn shagdoaske op 'e tafel.

[p. 27]

‘Sa dêr wiene jimme al,’ seit er.

‘Ja,’ knikke se beide en forskikke ris op har stoel. Master bigjint in shagje to draeijen. ‘Toe nou man,’ tinkt Tseard, ‘siz it nou.’ ‘Hast myn floeikes ek sjoen?’ freget master Yfke. Dy lûkt in laedtsje iepen en smyt in pakje op 'e tafel. Dan sit se wer. Master hellet syn portefeuille út 'e bûse. Hwat sil er nou wer? Hy skout Tseard in stikje papier ta en seit: ‘Lês dit ris, ik haw it út in fûgelblêd knipt.’

De hollen deun tsjininoar, sa lêze Yfke en Tseard...

Grote vogeltentoonstelling op zaterdag 23 november te Nesthuizen. Eerste prijs een fonkelnieuwe personenauto. Inzendingen van bekende vogelkwekers, o.a. prof. Oegel. Komt dit allen zien!!! Inschrijving voor 15 november bij café Borrelsma te Nesthuizen à f 2,50.
Aanvang 10 uur.

‘Sille wy der hinne to sjen,’ seit Yfke, ‘'t is op sneon, dan ha wy dochs frij.’

‘Professor Oegel komt fansels mei syn fûgel,’ seit Tseard.

‘En wy mei uzes,’ seit master.

Tseard en Yfke sjogge him mei greate eagen oan. Dan bigjint Tseard to laitsjen. ‘Mei uzes?’ seit er, ‘nou dan hawwe wy wol kâns. Ik sjoch ús al. En de professor ús útlaitsje. Miskien bringt er us wol yn syn nije auto thús.’ ‘Hou, hou,’ seit master, ‘hwat slachst wer troch, 23 novimber, dat duorret noch 6 wike en yn dy wiken kin der noch hiel hwat foroarje.’

‘Dat mei ek wol,’ is Yfke fan bitinken, ‘nou heit sjout him mar. Ik wol my net deaskamje.’

[p. 28]

‘Dat komt wol klear,’ anderet master, ‘ik rêd my der wol mei.’

‘En hwa moat dy auto ha,’ giet Yfke fierder, ‘heit of Tseard?’ ‘Tseard fansels,’ seit master, ‘hy hat it aei foun.’ ‘En jimme ha it wurk der fan hawn,’ ornearret Tseard, ‘sûnder briedmesjine hie 't neat wurden.’ Mar hy sjocht dy auto al by him thús foar de doar stean. Hwat sille heit en mem raer guod spuije en hwat sille se greatsk op him wêze...

‘Hé Tseard, hwer tinkst oan?’ Yfke jowt him in triuw. ‘Tseard wie al út to riden,’ laket master, ‘nou Tseard?’ Tseard kriget in kaem. ‘Nou ja,’ seit er.

‘Hast ek alris tsientûzen goune ha sillen,’ seit Yfke, ‘dat draeide ek op neat út.’

‘Mar dit wurdt al hwat, oars hjit ik net fan Hoekstra,’ ûnthjit master. ‘Ik wol dy professor ien kear to slim ôfwêze. Dy tinkt fansels ek al dat dy auto sines is, mar wy ride der yn nei hûs.’

‘Heit hat net iens in rydbiwiis,’ laket Yfke.

‘Dan helje ik dat noch even,’ seit master, ‘ik jow nearne mear om.’ Dan sjogge se noch even by de fûgel. It bist is sa fleurich as in bij, mar moai... hou mar! Hwat dit wurde moat!

‘Moai is er net,’ seit Yfke, ‘mar sjonge kin er wol. Ik haw him fan 'e moarn heard.’

‘Silst wol dreamd ha,’ seit har heit, ‘sokke lytse fûgeltsjes sjonge noch net.’

‘Miskien hat er hoannebloed,’ laket Tseard, ‘en hat er bisocht om dy wekker to meitsjen.’

‘Leau it dan net,’ seit Yfke hwat pûkelich. En oft it bist

[p. 29]

wier meitsje wol hwat Yfke seit, bigjint er to floitsjen... se binne der allegear stil fan, oant Yfke ropt, ‘sjogge jimme wol.’

‘Wy hearre it,’ seit master, ‘'t is merakel! Ik leau dat it bist nachtegaelbloed hat. Hwa wit hwat dy professor allegear útspoeke hat.’

‘Wy kinne noch hwat bilibje,’ suchtet Tseard en se binne it allegear mei de âld man iens.